Το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση βρέθηκε σε αδιέξοδο. Οι αγορές δεν χόρευαν κι ας βάραγε νταούλια! Έκλεισε τις τράπεζες και οργάνωσε ένα παράλογο δημοψήφισμα. Ούτε και η ίδια δεν κατάλαβε τι ήθελε να ρωτήσει. «Όχι» σε τι? «Ναι» σε τι? Το μόνο που κατάφερε ήταν να διχάσει τους πολίτες.
Η Ιρλανδία, η Κύπρος, ακόμα και η «φτωχή» Πορτογαλία κατόρθωσαν να ορθοποδήσουν. Χρησιμοποίησαν με περίσκεψη τα μνημόνια και βγαίνουν επιτυχώς από το οικονομικό τέλμα. Εμείς βυθιζόμαστε συνεχώς σε μια πρωτοφανή οικονομική και ηθική κρίση. Κάθε μήνας και χειρότερα!
Έφτασε και η ώρα του ασφαλιστικού, προβλήματος που μετρά ολόκληρες δεκαετίες. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις δανείζονταν για να πληρώνουν τις συντάξεις. Μετά το 2009 και το ξέσπασμα της κρίσης τις συντάξεις τις εξυπηρέτησαν με τα χρήματα των μνημονίων. Και η σημερινή κυβέρνηση? Ενώ ευελπιστεί στα χρήματα του δικού της τρίτου μνημονίου, ταυτόχρονα επιδίδεται σε αυτό που φαίνεται ότι κάνει καλά : Διχάζει εκ νέου τους πολίτες!
Βάζει τον κόσμο της εργασίας απέναντι στους συνταξιούχους, τους νέους απέναντι στους ηλικιωμένους, τους ελεύθερους επαγγελματίες απέναντι στους δημόσιους υπαλλήλους .
Η πρόταση Κατρούγκαλου κινείται στα όρια του κοινωνικού χάους.
Ποιος πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό για ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα? Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Όλοι μας στο μέτρο που μας αναλογεί. Με ύψος εισφορών που θα αποτρέπουν και δεν θα νομιμοποιούν την εισφοροδιαφυγή. Με υπευθυνότητα απέναντι στις νέες γενιές και τους παλαίμαχους της εργασίας.
Είναι ικανή αυτή η κυβέρνηση να ανταπεξέλθει στη πρόκληση? Να προωθήσει τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού σε σωστές βάσεις που θα ενώνουν τη κοινωνία?
Προς το παρόν οι Συριζα-Ανελ διορίζουν συγγενείς και ημετέρους.
Νικολίτσα-Λίλη Αγγελοπούλου
Μέλος της Πανελλήνιας Επιτροπής στο Ποτάμι
Μέλος του μητρώου
