Newsroom Στην διάρκεια της ομιλίας του στο συνέδριο με θέμα «Αυτοδιοικητική Διακυβέρνηση: Μεταρρύθμιση στη λειτουργία του κράτους –Τοπική και Περιφερειακή Ανάπτυξη», που πραγματοποιείται ενόψει της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης «Κλεισθένης» που επεξεργάζεται η κυβέρνηση, τόνισε πως η σχέση μεταξύ κεντρικής εξουσίας και αυτοδιοίκησης χρειάζεται επανασχεδιασμό και οι σχετικοί ρόλοι επαναπροσδιορισμό. Η γενναία αλλαγή της βάσης αυτής της σχέσης, προϋποθέτει αποκοπή του πολιτικού ομφάλιου λώρου και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της οικονομικής αυτοτέλειας, δια της φορολογικής αποκέντρωσης. Μέχρι σήμερα, η οικονομική αυτοτέλεια των ΟΤΑ που προβλήθηκε ως ένας εκ των στόχων κάθε διοικητικής μεταρρύθμισης που πραγματοποιήθηκε στην χώρα μας, έμεινε είτε στις εξαγγελίες είτε στα χαρτιά, προσκρούοντας πάντοτε στην απροθυμία της κεντρικής εξουσίας να προχωρήσει στην πολιτική αποκέντρωση.
Ο κ. Χατζημάρκος επανέλαβε ότι η πρωτοφανής κρίση δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της χώρας, αλλά ο συνδυασμός αυτής με τον επίσης πρωτοφανή βαθμό υποβάθμισης, του πολιτικού και λειτουργικού “ευνουχισμού” της Αυτοδιοίκησης και των δύο βαθμίδων.
«Η νέα πορεία που έχουμε ανάγκη, είναι πορεία προς την ενηλικίωση και ωριμότητα της ελληνικής αυτοδιοίκησης αλλά και της κεντρικής διοίκησης. Αλλά χειραφέτηση και ενηλικίωση δεν νοείται χωρίς την οικονομική αυτοτέλεια της Αυτοδιοίκησης, η οποία συνεπάγεται τη φορολογική αποκέντρωση. Δεν είναι συντεχνιακό αίτημα της αυτοδιοίκησης. Είναι στοίχημα επιβίωσης. Όχι δικής της, αλλά της κοινωνίας», τόνισε.
Κατά την άποψη που επανειλημμένως έχει διατυπώσει ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου – προ ημερών και ενώπιον του πρωθυπουργού στο Αναπτυξιακό Συνέδριο της Ρόδου – η φορολογική αποκέντρωση θα έχει ως επακόλουθο την απαραίτητη πολιτική ωρίμανση και ενηλικίωση, όχι μόνο της Αυτοδιοίκησης αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, μέσω της ευθύνης της οικονομικής διαχείρισης.
Εξηγώντας τον τρόπο με τον οποίο η φορολογική αποκέντρωση μπορεί να οδηγήσει στη ωρίμανση της αυτοδιοίκησης και των τοπικών κοινωνιών, δήλωσε:
«Η αύξηση της ευθύνης, οδηγεί αυτόματα και στην αύξηση της υπευθυνότητας όλων των συμμετεχόντων. Και των αιρετών αλλά και του εκλογικού σώματος. Ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Για τους αιρετούς η ευθύνη αυτή γίνεται πολύ βαρύτερη αφού η όποια αστοχία είναι πλέον δικής τους αποτυχία και όχι του κεντρικού συστήματος εξουσίας. Και η όποια απόφαση τους παράγει αποτελέσματα που αντανακλούν άμεσα στην δική τους πολιτική εικόνα.
Η εξασφάλιση πόρων δεν αποτελεί πλέον ένα παιχνίδι διαπροσωπικών σχέσεων, ανταλλαγμάτων ή οτιδήποτε άλλο λειτουργεί υπέρ της ισορροπίας μέσα σε ένα σύστημα κεντρικά ελεγχόμενο. Ο αιρετός στην τοπική αυτοδιοίκηση που έχει οικονομική αυτοτέλεια και εξουσία κρίνεται για τα δικά του πεπραγμένα και όχι για την συνισταμένη που προκύπτει από τις δικές του και από τις κεντρικές δράσεις».
