Μόνο που άλλοι από πραγματικό ενδιαφέρον, άλλοι από αγωνία, άλλοι από την έμφυτη τάση να καπηλευτούν καταστάσεις ηθελημένα ή άθελά τους, αρμόδιοι και αναρμόδιοι δημιουργούν σύγχυση και εντάσεις οι οποίες δεν βοηθούν σε τίποτα.
Καταλαβαίνω ότι μπορούν και πρέπει να έχουν άποψη οι εργαζόμενοι και οι εκπρόσωποί τους. Το ίδιο ισχύει και για τη διοίκηση της επιχείρησης. Εκείνο που μου φαίνεται όμως τελείως υποκριτικό είναι η προσπάθεια πρώην δημάρχων, δημοτικών και κομματικών παρατάξεων, εκπροσώπων της περιφέρειας ακόμη και ανώνυμων καταγγελλόντων να υποκρίνονται ότι μπορούν να παρέμβουν στην επιχειρηματική στρατηγική μιας Ανωνύμου Εταιρίας.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά.
Αναφερόμαστε σε μια Ανώνυμη Εταιρία εισηγμένη στο Χ.Α.Α. με νόμιμο διοικητικό συμβούλιο. Σαν επιχείρηση στοχεύει στην κερδοφορία, αναλαμβάνει τον κίνδυνο πιθανής ζημίας, υποχρεούται να τηρεί τη νομιμότητα όπως ορίζεται από την υπάρχουσα νομοθεσία και επιβάλλεται να επιστρέφει το κοινωνικό μέρισμα που της αναλογεί. Πέρα της τυπικής συμμόρφωσης με τη νομοθεσία, δεδομένης της δεσπόζουσας θέσης της επιχείρησης στο νησί, θα προσθέσω ότι επιβάλλεται και η ηθική συνειδητοποίηση ότι καλώς ή κακώς η οικονομική πορεία της Σύρου συνδέεται άμεσα με την πορεία του ΝΕΩΡΙΟΥ. Μάλιστα όχι μόνο λόγο του απολύτου μεγέθους αλλά διότι η ύπαρξη του ΝΕΩΡΙΟΥ ανέστειλε ή και καθυστέρησε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, που ενδεχομένως θα είχαν αναπτυχθεί. Όμως, η επιχειρηματική στρατηγική είναι ευθύνη και δικαίωμα της διοίκησης.
Από την άλλη πλευρά έχουμε τους εργαζόμενους. Συγγνώμη εάν δυσαρεστήσω κάποιους αλλά στο παρελθόν ήταν παραπάνω από προφανές ότι σημαντικός αριθμός εργαζομένων ελάχιστα ενδιαφερόταν για την πραγματική συμβολή του στη πορεία της επιχείρησης. Αντίθετα, τελευταία αντιλαμβάνομαι μια έντονη υπευθυνότητα από την πλευρά των εργαζομένων οι οποίοι πραγματικά βάζουν πλάτη για να μείνει ανοικτό το ΝΕΩΡΙΟ. Η προσπάθειά τους αυτή, αποκτά μεγαλύτερη σημασία εν μέσω οικονομικής κρίσης και ύφεσης, τόσο ως προς το ουσιαστικό μέγεθος των θυσιών των εργαζομένων όσο και ως προς την μειωμένη ελπίδα να γίνουν τα πράγματα σύντομα καλύτερα.
Θεωρώ απαράδεκτο να οφείλονται χρήματα σε εργαζομένους αλλά και οι ίδιοι συνειδητοποιούν όπως φαίνεται τις δυσκολίες που υπάρχουν σήμερα στην αγορά. Έτσι, φθάνουμε στο πραγματικό πρόβλημα του ΝΕΩΡΙΟΥ.
Η ΑΓΟΡΑ
Η Ελλάδα μπήκε στη Νομισματική Ένωση χωρίς τις απαραίτητες υποδομές και διαρθρωτικές αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία. Ταυτόχρονα έχασε τη δυνατότητα να ενισχύει την παραγωγικότητά της μέσω της νομισματικής πολιτικής και πολύ περισσότερο έχασε την ευελιξία της εκπόνησης ορισμένων πολιτικών ενεργειών για την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που οι περισσότερες επιχειρηματικές μονάδες εντάσεως εργασίας οδηγήθηκαν εκτός αγοράς ή εκτός Ελλάδος.
Ειδικότερα στη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα. Διότι αναπτύχθηκε έντονος ανταγωνισμός από χώρες όπως π.χ. Κίνα, Κορέα, Ουκρανία κλπ. όπου όχι μόνο δεν έχουν τις δεσμεύσεις από την συμμετοχή τους στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση αλλά όλες επιδοτούν άμεσα, ή έμμεσα μέσω του τραπεζικού τους συστήματος αυτού του είδους τις δραστηριότητες. Προσωπικά, θεωρώ θαύμα ότι ένα μικρό ναυπηγείο σε ένα μικρό νησί της Μεσογείου έχει επιζήσει και αυτό το θαύμα πιστώνεται στους εργαζόμενους και στη διοίκηση.
Το θέμα είναι ποιος και πώς μπορεί να βοηθήσει το ΝΕΩΡΙΟ για ένα καλύτερο μέλλον.
Η διοίκηση και οι εργαζόμενοι είναι οι πρώτοι ενδιαφερόμενοι και θα πρέπει με ειλικρίνεια και αλληλοκατανόηση να καθορίσουν τα μελλοντικά τους βήματα. Το κράτος εφόσον είναι υποχρεωμένο λόγω γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας να συντηρεί ένα πολυδάπανο πολεμικό στόλο θα πρέπει να διασφαλίσει μια δίκαιη και αξιοκρατική διαχείριση στις αναθέσεις έργων. Η ανάθεση του έργου των δύο δεξαμενών πρέπει να οριστικοποιηθεί άμεσα. Όμως ο κρατικός μηχανισμός έχει έναν πολύ πιο ουσιαστικό ρόλο να διαδραματίσει για το σύνολο της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας σε τρία επίπεδα:
α) Την έντονη και αποτελεσματική κινητοποίηση της οικονομικής διπλωματίας στηριζόμενη στο ανταγωνιστικό στοιχείο αυτών των δραστηριοτήτων στην Ελλάδα. Η ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία μας μπορεί να έχει αρκετά μειονεκτήματα, όμως έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Την ποιότητα και την τεχνογνωσία. Αυτά τα πλεονεκτήματα πρέπει να εκμεταλλευτούμε και να προσπαθήσουμε να γίνουμε πόλος έλξης στην παγκόσμια αγορά της ναυτιλίας. Αυτό δεν μπορεί να το επιτύχει κανένα ναυπηγείο μόνο του.
β) Να δημιουργήσει τις κατάλληλες θεσμικές και νομικές βάσεις οι οποίες θα κάνουν τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία στην Ελλάδα περισσότερο ελκυστική στη διεθνή αγορά.
γ) Να κινητοποιήσει τον ελληνικό εφοπλισμό ο οποίος πρωταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο και ο οποίος στο παρελθόν έχει πολλαπλά ευνοηθεί από το ελληνικό κράτος, άρα οφείλει ένα μεγάλο κοινωνικό μέρισμα στην πατρίδα.
Εάν δεν μπορέσουμε να δούμε το δάσος και επιμένουμε να βλέπουμε το δένδρο θα ασχολούμαστε με τους υπεργολάβους, κάποια ειδικότητα των εργαζομένων, την ένταση της συνδικαλιστικής δραστηριότητας, τις προτεραιότητες πληρωμών της διοίκησης, τις απόψεις κάθε ανευθυνο-υπεύθυνου αλλά εν τω μεταξύ θα χαθεί το σύνολο της ναυπηγοεπισκευαστικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.
Ελπίζω ότι οι έχοντες την ευθύνη δεν θα αφήσουν αυτό να συμβεί ποτέ. Όμως για όσους σκέπτονται ρεαλιστικά, τίποτε δεν αποκλείεται. Είτε λόγω της οικονομικής ύφεσης, είτε λόγω της κάμψης στην παγκόσμια ναυτιλία, είτε λόγω έλλειψης ρευστότητας, είτε διότι πιθανά η διοίκηση να μην τα καταφέρει, θα πρέπει άμεσα να μελετηθεί ο τρόπος διασφάλισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ταυτόχρονα οφείλουν οι ηγέτες του τόπου να μελετήσουν εναλλακτικό πλάνο για το νησί, την επιβίωσή του και την ανάπτυξή του.
Ελπίζω και εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ αλλά μην ξεχνάμε ότι από τη μια μεριά έχουμε μια Κοινωνία και από την άλλη μια Ανώνυμη Εταιρία.
Γιώργος Α. Βακόνδιος
Υποψήφιος Βουλευτής Κυκλάδων Ν.Δ.
Μέλος του μητρώου
