L'origine de leur monde existe quelque part entre les chevaux et les hommes. C'est là, dans cette quête, que s'imagine leur rapport au monde. Centaure contemporain, c'est pourtant bien à un couple d'artistes de notre époque, vigilants à redonner au mot valeur son sens originel, défait de ses avatars contemporains, associés trop exclusivement aux valeurs boursières. Si le centaure est l'origine de leur monde, l'humanisme artistique est clairement leur désir réalisé, à la scène et dans la vie, d'une société plus apaisée par un accord explicite entre le monde animal et celui des hommes. Ils sont cultivés (férus de cinéma et d'art), dans leur pratique ils ne cherchent pas la lutte mais la forme artistique révélée dans une tranquillité implacable et roborative. TransHumance est une nouvelle variation spectaculaire de cette vision en acte, dans une double référence à l'Antiquité et aux survivances de pratiques pastorales oubliées aux portes de la cité, bien réelles pourtant et mises en forme ici pour en donner la projection d'un futur possible dès aujourd'hui : suggestion poétique, concrète, réelle, le temps de marquer les esprits. Agissant comme une véritable allégorie, ce surgissement ouvre donc littéralement les portes de la ville à une périphérie naturelle ignorée des villes. Manolo et Camille ne cessent de rêver pour nous livrer un autre monde confiant en lui-même par la force de leur art. En véritables sentinelles tranquilles, ils transforment leurs rêves pour qu'ils deviennent nos réalités le temps de ces doux "envahissements".
H άκρη της πόλης
José Manuel Gonçalves
Διευθυντής του Εκατόν-τέσσερα Παρίσι
Η προέλευση του κόσμου τους βρίσκεται κάπου μεταξύ των αλόγων και των ανθρώπων. Σε αυτή την αναζήτηση αναπτύσσεται η σχέση τους με τον κόσμο. Σύγχρονος Κένταυρος, είναι ένα ζευγάρι καλλιτεχνών της εποχής μας, που εργάζεται με συνέπεια για να αποκατασταθεί η αρχική έννοια της λέξης αξία, να απαλλαχθεί από τις σύγχρονες παραλλαγές της, επί το πλείστον συνδεδεμένες με τις αξίες του χρηματιστηρίου. Αν ο Κένταυρος είναι η προέλευση του κόσμου τους, ο καλλιτεχνικος ανθρωπισμός είναι η εκπληρωμενη επιθυμία τους, στη σκηνή και στη ζωή, μιας κοινωνίας πιο ειρηνικής μέσω μιας ρητής συμφωνίας μεταξύ του κόσμου των ζώων και αυτού των ανθρώπων. Έχουν μεγάλη καλλιέργεια (είναι λάτρεις του κινηματογράφου και της τέχνης) και στην πρακτική τους, δεν επιδιώκουν την πάλη και τον αγώνα, αλλά μια αποκαλυπτική μορφή τέχνης που εκδηλώνεται με μια αμείλικτη και αναζωογονητική ηρεμία. Η πομπή προς το Χειμαδιό (Transhumance) είναι μια νέα δραματική παραλλαγή του οράματός τους. Παρουσιάζοντας μια διπλή αναφορά στην Αρχαιότητα και τις επιβιώσεις ποιμαντικών πρακτικών ξεχασμένων στις παρυφές της πόλης, παρ' όλα αυτά πολύ πραγματικών, τις μορφοποιούν για να δώσουν μια προβολή ενός πιθανού μέλλοντος, δυνατού ήδη από σήμερα. Ποιητική πρόταση, συγκεκριμένη, πραγματική, ώστε να αποτυπώνει το στίγμα της στο πνεύμα της εποχής. Ενεργώντας ως μια πραγματική αλληγορία, αυτή η ανάδυση ανοίγει κυριολεκτικά τις πόρτες της πόλης, σε ένα φυσικό περίγυρο, που η πόλη αγνοεί. Η Camille και ο Manolo δεν παύουν να ονειρεύονται για να μας δώσουν με τη δύναμη της τέχνης τους έναν άλλο κόσμο σίγουρο για τον εαυτό του. Σαν γνήσια ήσυχη φρουρά μετατρέπουν τα όνειρά τους ώστε να γίνουν η πραγματικότητά μας τουλάχιστον όσο διαρκούν αυτές οι γλυκές "εισβολές".
Manifeste
IMAGINER
Je voudrais fermer les yeux et croire en quelque chose d'impossible :
Des animaux et des hommes marcheraient ensemble.
Ce serait toi, ce serait moi, mais pas tout à fait, ce serait nous.
Je voudrais me dissoudre, je voudrais être un troupeau en marche, un essaim d'abeilles, un vol d'hirondelles...
MARCHER
Je voudrais partir avec pour seule fin l'élan de ce départ.
De l'autre côté des Alpes des animaux et des hommes se mettraient en marche,
de l'autre côté de la Méditerranée des animaux et des hommes se mettraient en marche eux aussi.
Dans la poussière soulevée par nos pas, il y aurait la poussière de toutes les errances, de toutes les transhumances, de toutes les migrations passées et à venir.
Ce ne serait pas la carte des frontières, ce serait la carte des liens.
Ce serait toi, ce serait moi, mais pas tout à fait, ce serait nous.
Je voudrais me dissoudre, je voudrais être un troupeau en marche emporté, réuni...
SÉPARER
Au commencement, par le ventre de ma mère je faisais partie du tout.
Nous avons séparé les choses au mieux pour les comprendre au pire pour les opposer.
Pour nous protéger de la nature, pour régner sur elle, nous l'avons découpée.
Même la matière nous l'avons séparée en morceaux toujours plus petits jusqu'à couper l'atome en deux.
En grec « atome » signifie ce qui est indivisible.
Et si la fission de l'atome constituait le point limite, ultime d'une pensée du morcellement, de la séparation ?
Tout est poussière d'étoiles, mais j'ai perdu les liens.
Le séparé que je suis voudrais renouer avec le tout.
Je demande à la terre d'oublier qui j'étais pour que je puisse devenir ce qu'elle est.
Je voudrais être un troupeau en marche... emporté, réuni.
RÉUNIR
Je suis là face à toi – animal – et je te regarde et tu me regardes.
Je suis atome et poussière.
Je suis le brame du cerf.
La caravane s'élance et le chemin tout entier marche avec elle.
Souple et ferme, la cordée épouse le paysage.
C'est un bras, une main qui sait enlacer et joindre.
De refuges en bivouacs elle réunit par un contrat sans mot.
Le lien court de lieu en lieu, il va du local au global.
Je ne serai entier qu'en étant en toi.
Je vais me dissoudre.
Ce sera toi, ce sera moi, mais pas tout à fait, ce sera nous.
Et le soir nous nous coucherons avec la terre, dans le creux de ses reins...
DESSINER
Ce sera un vaste mouvement du troupeau pour faire ensemble un dessin par notre seule présence assemblée.
La cordée dessinera dans l'espace autant qu'elle sera dessinée par lui.
Nous ferons un dessin comme on fait une caresse.
Ce sera une peinture pour le regard des oiseaux.
Et au dessus des villes et au dessus des champs on verra le paysage d'en haut et nous dedans.
Alors, tout couverts de poussière, nous sortirons du ventre de la terre...
Nous sommes là, dans les champs de blé et au cœur des cités, dans le même monde que tout le monde.
Pourtant nous n'existons pas, nous sommes une utopie - nous Centaures et Chimères, hybrides et impurs, mélangés et réunis, infimes et infinis - nous les TransHumants.
Nous ne savions pas que c'était impossible alors ensemble nous l'avons fait : TRANSHUMANCE
Μανιφέστο
ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩΝΤΑΣ
Θα ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να πιστεψω σε κάτι αδύνατο:
Ζώα και άνθρωποι θα περπατούσαν μαζί.
Θα ήσουν εσύ, θα ήμουν εγώ, αλλά όχι ακριβώς, θα ήμασταν εμείς.
Θα ήθελα να διαλυθώ, να είμαι ένα κοπάδι που βαδίζει, ένα σμήνος από μέλισσες, χελιδόνια σε σχηματισμό...
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ
Θα ήθελα να ξεκινήσω με μοναδικό σκοπό την ορμή της αναχώρησης
Από την άλλη μεριά των Άλπεων ζώα και άνθρωποι θα έμπαιναν σε κίνηση.
Από την άλλη μεριά της Μεσογείου ζώα και άνθρωποι θα έμπαιναν σε κίνηση.
Στη σκόνη που θα σήκωναν τα βήματά μας, θα υπήρχε η σκόνη όλων των περιπλανήσεων, όλων των πομπών, όλων των μεταναστεύσεων, αυτών που έγιναν και αυτών που θα 'ρθουν
Δεν θα 'ταν η χαρτογράφηση των συνόρων αλλά αυτή των δεσμών
Θα ήσουν εσύ, θα ήμουν εγώ, αλλά όχι ακριβώς, θα ήμασταν εμείς.
Θα ήθελα να διαλυθώ, να είμαι ένα κοπάδι που βαδίζει με ορμή, ενωμένο.
ΔΙΑΧΩΡΙZOΝΤΑΣ
Στην αρχή, στην κοιλιά της μητέρας μου, ήμουν μέρος του όλου.
Χωρίσαμε τα πράγματα, στην καλύτερη περίπτωση για να τα κατανοήσουμε, στη χειρότερη για να τους αντιταχθούμε.
Για να προστατευτούμε από τη φύση, να την κυριεύσουμε, την κατατμήσαμε.
Διαχωρίσαμε την ύλη σε μικρότερα κομμάτια ως την διάσπαση του ατόμου.
Το «άτομο» όμως σημαίνει αυτό που είναι αδιαίρετο.
Και αν τελικα η διάσπαση του ατόμου ήταν το τελικό σημείο, της σκέψης του κατακερματισμού;
Το ξέρω, τα πάντα είναι σκόνη αστεριών, αλλά εγώ έχασα τους δεσμούς που τα ενώνουν.
Το ξεχωριστό ον που είμαι θα ΄θελε να επανασυνδεθεί με τον κόσμο.
Ζητώ απο τη γη να ξεχάσει ποιος ήμουν για να μπορέσω να γίνω αυτό που είναι αυτή.
Θα ήθελα να είμαι ένα κοπάδι που βαδίζει με ορμή ενωμένο.
ΕΝΩΝΟΝΤΑΣ
Είμαι εδώ μπροστά σου - ζώο - σε κοιτάζω και με κοιτάς.
Είμαι άτομο και σκόνη.
Είμαι τo κυρτωμένο κέρατο του ελαφιού.
Το καραβάνι ξεκινά και όλη η διαδρομή βαδίζει μαζί του.
Η πομπή, ευέλικτη και σταθερή, αγκαλιάζει το τοπίο.
Είναι ένα μπράτσο, ένα χέρι που αγκαλιάζει και ενώνει.
Μέσα από καταφύγια και καταυλισμούς ενώνει με ένα συμβόλαιο δίχως λόγια.
Ο δεσμός τρέχει από τόπο σε τόπο, πηγαίνει από το τοπικό στο ολικό.
Δεν θα είμαι ολόκληρος παρά μόνο όταν είμαι μέσα σου.
Θα διαλυθώ.
Θα είσαι εσύ, θα είμαι εγώ, αλλά όχι ακριβώς, θα είμαστε εμείς.
Και το βράδυ θα κοιμηθούμε με τη γη, στην κοιλότητα των σπλάχνων της...
ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ
Θα είναι μια τεράστια κίνηση της αγέλης ώστε να σχεδιάσουμε μαζί ένα σχέδιο με μοναδικό εργαλείο τη συναθροισμένη παρουσία μας.
Η πομπή θα σχεδιάσει στον χώρο και ταυτόχρονα θα σχεδιαστεί από αυτόν.
Θα κάνουμε μια ζωγραφιά όπως κάνουν ένα χάδι.
Θα είναι ένας πίνακας για τα μάτια των πουλιών.
Και πάνω από τις πόλεις και πάνω από τα χωραφια θα βλέπουμε το τοπίο από ψηλά και εμάς μέσα του.
Έτσι, καλυμμένοι με σκόνη, θα βγούμε από τη μήτρα της γης ...
Είμαστε εκεί στα χωράφια με το σιτάρι και στην καρδιά των πόλεων, στον ίδιο κόσμο με όλο τον κόσμο.
Ωστόσο, δεν υπάρχουμε, είμαστε μια ουτοπία - εμείς κένταυροι και χίμαιρες, υβρίδια και ακάθαρτοι, αναμεμιγμένοι και ενωμένοι, απειροελάχιστοι και άπειροι - οι Transhumants.
Δεν ξέραμε ότι ήταν αδύνατο, και για αυτό το κάναμε μαζί: Transhuman
Μέλος του μητρώου
