Η μόνιμη διάθεση για ρήγματα και αντιπολίτευση καθημερινή σε όλα και πάντα δεν αφήνει να απαντηθεί ένα μέγα αίτημα πρωταρχικό. Ποια ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα και ποιες διαφορές έχει αυτή με τα τρέχοντα στις άλλες χώρες. Για να φωτιστεί αυτή η κατάσταση χρειάζεται περισσότερο φως και ισχυρότερους προβολείς.
Αποτελεί πάντα πρόκληση για την πολιτική η ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά έχει εθιστεί κι αυτή με τα πολλά παραμύθια με τα οποία ανατραφήκαμε. Η πιο απλοϊκή θέση είναι αυτή που παπαγαλίζουμε διαρκώς. Η εκάστοτε κυβέρνηση ευθύνεται για τα πάντα κι εμείς είμαστε αθώοι του αίματος. Την εκάστοτε κυβέρνηση την ποδηγετούν οι ισχυροί των συμφερόντων, οι δικές μας πιεστικές απαιτήσεις, οι ισχυροί της νομενκλατούρας και των δουκάτων και δυστυχώς οι μαφίες. Αν αλλάξει η κυβέρνηση θα εξακολουθήσουν τα άλλα να υπάρχουν. Γι' αυτό ας μην επιμένουμε να βλέπουμε προς τη μια πάντα κατεύθυνση. Καιρός να κοιτάξουμε και τι είδους πολίτες γίναμε.
Ας πάμε τώρα σε ένα παρεμφερές θέμα. Λέμε «ο λαός θα δώσει τη λύση» και πρέπει να το εξετάσουμε βαθύτερα. Ποιος είναι ο λαός; Μέσα στο λαό είναι και οι φακελάκηδες, οι νονοί, οι ολιγάρχες οι φοροκλέφτες, οι κομματάρχες, οι μιζαδόροι, οι τοκογλύφοι και οι μαφίες και όχι μόνο οι κάθε λογής εργαζόμενοι. Και ποια είναι η λύση που θα βρεθεί, αν δεν εκφράζει τα ισχυρότερα των συμφερόντων; Απ' την άλλη, αν μ' αυτό εννοούμε ότι οι εκλογές είναι η μόνη λύση, θα επαναλάβουμε ότι αν αυτές δεν συνέφεραν τα κατεστημένα δεν θα τις επέτρεπαν. Γιατί πολλές φορές πήγαμε στις κάλπες, αλλά λύση δεν βρέθηκε. Και μάλλον είναι αποπροσανατολισμός να επενδύουμε τόσα πολλά στις εκάστοτε ψηφοφορίες. Ίσως πρέπει, λέμε, να πάμε βαθύτερα. Δηλαδή μαζί με τις εκλογές και τις αλλαγές να επιδιώξουμε και άλλα, συμμετοχή, αλληλεγγύη και καινούριους προβληματισμούς για τη ζωή μας. Μια μεγάλη ελπίδα που την ακρωτηριάσαμε είναι λ.χ. η αυτοδιοίκηση. Είμαστε σίγουροι ότι έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει; Τελειώσαμε με τους θεσμούς και τις καινούριες ιδέες; Ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας από την μέχρι τώρα λειτουργία σε όλη τη χώρα και ας τολμήσουμε να πάμε πιο μπροστά στη σκέψη, συμπεριφερόμενοι στις μικρές κοινωνίες με ένα διαφορετικό τρόπο συνεργασίας και σύνθεσης και όχι με την παραταξιακή λογική που μας έχει φέρει σε αδιέξοδο. Αν θέλουμε οι κατά τόπους «κυβερνήσεις» να είναι ανεξάρτητες να τις θεωρούμε ανεξάρτητες και όχι σαν τμήμα του γενικότερου κεντρικού μηχανισμού. Έτσι αν πάσχουν από εξάρτηση θα κόψουμε κάποιες αλυσίδες. Αλλιώς θα επαναλαμβάνεται και στις μικρές μας πατρίδες και στις επαρχιακές πόλεις η ίδια στείρα κεντρική κατάσταση του κοινοβουλίου της Αθήνας. Κοινοβουλίου που έχει ισόβιους «εργαζόμενους» βουλευτές από το 1974!
