«Τροπάρι» της συγχώρησις..

Θέλησα, Φίλες & Φίλοι μαζί νοερά στην οιανδήποτε εκκλησιά στην αποψινή ακολουθία του «Νυμφίου»,  ευρισκόμενοι. 
Ταπεινά, να σταθούμε αντάμα «συμπροσευχόμενοι» όλοι μας  πέραν του τόπου και του χρόνου τις απτές, διαφορές. Διαβατάρικες, οι ανάγκες ένα γύρω μας πλήθος οι  «Γραμματείς» και οι «Φαρισαίοι» του αιώνα μας. Καιροί, τραγικά δύσκολοι (κάποιοι) μας «κτυπούν» με «φραγγέλια» σ΄ότι το σπουδαίο και το τίμιο την αξιοπρέπεια, (ελευθερίας). 
Που, ο Κύρης της πλάσης στοργικός όντας «Πατέρας» Αγάπης, μας πρόσφερε! Μήπως, λοιπόν αμαρτιών μας τα πλήθη και άβυσσος κριμάτων; Τις, ή ποία θα τα εξιχνιάσει θαρρετά  εν τη δυνάμει, της αλήθειας; 
Επιρεπείς, είμαστε όλοι μας μικροί και μεγάλοι σ΄ότι το φτηνό και «άοσμο» φτάνει μονάχα νάναι κάτι το επίκαιρο & εξαιρέτως μάλιστα, μοντέρνο. 
 Δεν, χαρίζουμε το «παρελθόν» του πολιτισμού μας  και της ιστορικής ευθύνης αναλγησίας εκείνης που αναλογεί στον καθένα μας διαχρονικά, δυστυχώς. Αλλά, όταν παραμένουμε αμετανόητοι «ψεύστες» ηθικολόγοι μιας ατέρμονη φαμφαρολογίας υπάρχει πάντα έντονο, πρόβλημα.
 Ακόμα, και τα ανθρώπινα κοινά σφαλματά πάντοτε αποτελούν «βρόγχο» συνειδησιακής, κρεμάλας.  Τέτοιες, στιγμές ψυχικής «φόρτισης» σ΄ώρες θυσίας που ξεκινούν από το Σταυρό του Κυρίου «τίμημα»  εξαγορας «θανάτου» σε εμάς όλους τους ( θνητούς ) εγωϊστές είναι καινούργια απαρχή ζωής, αιωνίου.       Πως, βεβαίως διαφορετικά να μας «διαφυλάξει» η Θεία Πρόνοια του Θεού εμάς τα παιδιά του όλης της Γής ( των εθνών και των χρωμάτων ) την αξία έργου Του αθανασίας, την α γ ά π η;                                                 Γνωρίζει, Εκείνος την ολετήρια δυναμική ήμων όλων  «μικρόνοια» βρίθουσας, αμαρτίας.
 « Κ ύ ρ ι ε, η εν πολλές αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή την  συν αισθομένη Θεότητα, μ υ ρ ο φ ό ρ ο υ αναλαβούσα  τ ά ξ ι ν, »..    Κασσιανή η υμνογράφος.. Μέγιστη, «ποιήτρια» όλων των εποχών απέφυγε τ΄ανθρώπινα & φύλλου της τις  αδυναμίες προσχωρούσα ως «Νύμφη» στο θείο έρωτα του «Ναζωραίου» ορεγομένη ουρανού, την θέαση.  
 Aδιανόητη, για μας τους χαμερπείς τοις «τρόποις» σύγχρονους ανθρώπους μια τέτοιας επιλογής ενός δρόμου που οδηγεί στα ψηλά προσδοκώμενα και στις ( αυλές ) της ζωής που ποτέ δεν «γροικά» φόβο, θανάτου. Ζώντας, εντονα της τηλεθέασης (εικόνα και ψέμμα) παραμένουμε στην ευτυχία του βούρκου ορεγόμενοι καρπούς δυστυχίας ζουμερούς, την αισχύνη.
 Φτωχά, πολύ τα λόγια που μοιάζουν ξεπνευμένα «λούπινα» στα χωράφια από τη μεγάλη φετεινή ανομβρία που μαστίζει το μαρμαροδεμένο μας, νησί. Τι, και αν ανθούν σήμερα κατακόκινες παπαρούνες δεξιά κι΄αριστερα στο δρόμο των «Καμαρών» που οδηγεί από το Μύλο τ΄Αβράμη προς, Παροικιά;        Ιστάτη, ικμάδα ζωής που φεύγει γοργά στ΄αύριο χωρίς νάχει όνειρα & μελλοντικά αποκούμπια για να σταθεί στα πόδια της γερά περιμένοντας, Ανάσταση. Που, άραγε βρίσκονται ψυχές καθαρές & αρρύπωτα χείλια ώστε να μεγαλύνωμε ακηλίδωτοι «μίσους» παραδειγματίζοντες  συνδεόμενοι, αγάπης; 
 Στο, γέρμα της κάθε εποχής που μας συνδέει σ΄ότι το ποιό σοβαρό στις σχέσεις μας πίσω από τα γεγονότα που τρέχουν ( αλλαλάζοντας ) πολλάκις, ανοησίες. Σ΄ένα, «κρεσέντο» εγωϊσμών μας νομίζοντας πως θα μπορέσουμε οι έρημοι να περάσουμε εύκολα πάνω από τά δόκανα και τις παγίδες που στήνουμε ο ένας για τον άλλο ώστε να πέσουμε τελικά  ό λ ο ι  μ α ζ ί, μέσα. 
 Όρίσαμε ποτέ Φίλες και Φίλοι εδώ  στη μικρή μας κοινωνία το έστι έντιμο και καλό;   

 Υπάρχει, μεγάλη ανάγκη όσο το δυνατό σύντομα μια κοινή συνισταμένη αυτονόητης «συνενόησης» μπάς  και βρούμε την άκρη απλώνοντας χέρι ό ένας για τον άλλο και όλοι μαζί προχωρούμε, μπροστά. Πόσες, άραγες φορές θα το πούμε ακόμα αυτό το «τροπάρι» του άδολου & αληθινού αγώνα μακριά από τα κομματικά παιχνίδια και τις αναμφίβολες θεωρίες που πάντα έχουν πρώτα εφαρμογή τέλεια στο «διαίρειν» & Βασίλευε;   

 Σε, βάρος βεβαίως όλων και πολύ περισσότερο των αδυνάτων της κοινωνίας και των παιδιών της νέας, γενιάς.  Ας, πάψουμε να είμαστε «άφρονες» αλλά επενδυτές συνδέσμου αγάπης δεσπόζοντες (συνέσεως αρετών) αυτών που ποτέ δεν θα πάψουν να μας βγάζουν από κάθε δύσκολη, κατάσταση.

Σε μια διαρκή εγρήγορση απόκτησης  σε απαραίτητα και ουσιώδη «εντίμων», ανατροπών. Υπογίζοντας, πάντα σ΄ένα «Σταυρό» όμοιο εκείνου του Χριστού που θα σταυρώνεσε καθημερινά για τις, ιδέες σου.

Αλλά, κ ύ ρ ι α στην ευγενική & ταπεινοφρονούσα όμορφη συνείδηση πως ο πλησίον ( συνάνθρωπος ) είναι ένα κομάτι από τον, εαυτό μας.    Επεκτεινόμενο, κατά πάντα σ΄ότι θέλουμε «βαθειά» ν΄αποκτήσουμε ή ακόμα να απορίψουμε άνευ τινός προσήκουσας οφέλειας υπαρκτών, συμφερόντων.

Αφήνουμε, διαπαντώς όλους τους τρόπους (κάπου) στην άκρη «δολιότητος» μ΄αυτό το μοναδικό,στόχο. Θα, αξιωθούμε να είμαστε φίλοι ορατοί έσχατοι μεν στους πολλούς & «τυχαίους».. Αλλά, «πρώτοι» στις καρδιές όλων εκείνων που ξέρουν καλά τη διαφορά στο ψάξιμο του δρόμου για την, «Ιθάκη».
Των, προσωπικών μας επιλογών σε όλο το ατέρμονο χάος απότις θυσίες που υποδηλώνει  κ ά θ ε  μ έ ρ α  και ώρα ο συνδιασμός της αγωνίας των, έργων μας.   Σαφέστατος, λοιπόν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος όταν γράφει σε επιστολή του, στους Εβραίους..
 « Εί γάρ ο δι Αγγέλων λαληθείς λόγος  ( ε γ έ ν ε τ ο ) βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβε ένδικον μισθαποδοσίαν, πως ημείς εκφευξόμεθα, τηλικαύτης αμελίσαντες σωτηρίας;  Ήτις, α ρ χ ή ν  λαβούσα λαλείσθαι δια του Κυρίου, υ π ό  τ ώ ν   ακουσάντων εις ημάς, εβεβαιώθη »..                                Κ ΑΛ Η  Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η  Α Δ Ε Λ Φ Ι Α !                  Ύστερα, από το «Γολγοθά» και το «Τάφο» σφύζουσα η ζωή επανέρχεται α π ό λ υ τ η φωτοβολούσα τη συνέχεια και το, α ύ ρ ι ο.. Xριστός γάρ εγήγ