Επιστρέφοντας στην Πάρο

Λέω μέσα μου «Παρίσι - Πάρος» όποτε σκέφτομαι τα αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο. Το λέω στα γαλλικά, «παρί - παρό», και γίνεται η παρήχηση.

Πάρος λοιπόν. Νησί μυστικό, αφού πολλοί το έχουν επισκεφτεί, λίγοι το ξέρουν. Στους πρώτους παραλίγο να ανήκω κι εγώ, αφού βρέθηκα εκεί στις πρώτες διακοπές μετά το λύκειο. Πήγα Νάουσα, πήγα Παροικιά, πήγα Κολυμπήθρες και Χρυσή Ακτή, πήρα το πλοίο της επιστροφής. Με κορόιδεψε η Πάρος με λίγα λόγια. Μου έδωσε το tour που δίνει στους επισκέπτες του Αυγούστου και με έστειλε σπίτι μου. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να επιστρέψω. Τυχαία πήγα Μάιο και θαμπώθηκα, σχεδόν τυχαία απέκτησα σπίτι ύστερα από μερικά χρόνια, στο ωραιότερο χωριό του νησιού, τις ορεινές Λεύκες, που μένουν αλώβητες από τον ορυμαγδό των τουριστών ακόμη και τον Αύγουστο. Λίγοι -κυρίως Γάλλοι- φτάνουν έως εκεί πάνω, κατηφορίζουν στην πλατεία με τα δύο καφενεία και παίρνουν το βυζαντινό μονοπάτι.

Ας επιστρέψω όμως στην τυχαιότητα. Νιώθω ότι δεν τη διάλεξα την Πάρο. Εκείνη με διάλεξε, μέσα από μια αλυσίδα συμπτώσεων. Κάτι σαν την οικογένεια που σε γεννά, που λατρεύεις, έχεις σημείο αναφοράς, σιχτιρίζεις κάποιες φορές (όπως όταν ψάχνεις να παρκάρεις στη Νάουσα τον Αύγουστο), αλλά πάντα εκεί επιστρέφεις.

Η Πάρος για μένα είναι το θηλυκό τοπίο. Αυτές οι ξανθές καμπύλες των λόφων με τα στάχυα, τις καλαμιές, τους αθανάτους, τα αμπέλια και τα φραγκόσυκα. Δεν είμαι άνθρωπος της άγριας ομορφιάς, του κάθετου βράχου. Η Πάρος είναι για τύπους σαν εμένα. Ηπιος διαμελισμός, ανοιχτόχρωμο έδαφος και ένας κυκλικός δρόμος να διατρέχει όλο το νησί, ακολουθώντας το κυκλικό του σχήμα. Και οι θάλασσες, η μία σαν συνέχεια της άλλης, με τις αμμουδιές και τα ανοιχτά νερά.

Οταν όμως μάθεις την Πάρο, ξέρεις πού είναι το πιο ακριβό κρύσταλλο: στη Λάγκερη, στον Φάραγγα, στο Μαρτσέλο. Πάνω απ' όλα, στα λιμανάκια αριστερά και δεξιά της Σάντα Μαρία, που θέλει περπάτημα για να πας. Εκεί βουτάς και ξαναβαφτίζεσαι. Αγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός. Και όμως, γίνεται να βαφτίζεσαι κάθε χρόνο.

Ελεγα προηγουμένως για το ξανθό του τοπίου. Σε αυτό το νησί όλα τα χρώματα είναι έναν-δύο τόνους πιο ανοιχτά. Από το χώμα, την άμμο και τη θάλασσα μέχρι το υπέδαφος, που παρήγε το πιο διάφανο από όλα τα μάρμαρα του κόσμου, την περίφημη Παρία Λίθο. Σε αυτό σκαλίστηκαν η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ερμής του Πραξιτέλους, η Νίκη της Σαμοθράκης. Τα αρχαία λατομεία βρίσκονται στο χωριό Μαράθι και, αν ήμασταν κανονική χώρα, σήμερα θα ήταν αρχαιολογικός τόπος προβεβλημένος.

Η Πάρος είναι ένα σύνολο θαυμάτων, και κάθε θαύμα περνάει (και) από το στομάχι. Η τουριστική ανάπτυξη δεν την έχει διαλύσει... γευστικά. Η ντομάτα μυρίζει ντομάτα, το χταπόδι έχει αυτό το βαθύ άρωμα που σε λίγα μέρη της Ελλάδας πια συναντάς.

Γράφω αυτές τις γραμμές μέσα στο Blue Star, κατευθυνόμενος προς το νησί, και σκέφτομαι ότι αυτό το νησί για μένα δεν είναι μόνο διακοπές. Είναι μια εναλλακτική ζωή όπου μπορούν να χωρέσουν όλα -δουλειά, καθημερινότητα-, αλλά με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό. Πέρυσι πέρασα αρκετό καιρό στην Πάρο δουλεύοντας την απόδοση των στίχων του μιούζικαλ «Cabaret» για την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου. Τώρα πηγαινοέρχομαι Αθήνα - Πάρο για το δίσκο της Χάρις Αλεξίου που ηχογραφούμε στο νησί. Πολλή δουλειά. Και όμως, τόσο όμορφα, ήρεμα, φυσικά. Σαν βοριαδάκι που έρχεται και σου χαϊδεύει τα βλέφαρα, πηγαίνοντας τη θέα ένα κλικ πιο βαθιά.