Newsroom Το ταξίδι οργανώθηκε από την MTCGROUP με χορηγό τη SEAJETS . Τη φιλοξενία ανέλαβαν οι Δήμοι με τη συνδρομή των τοπικών επαγγελματιών.
Το αφιέρωμα των 18 σελίδων (6 σελίδες για κάθε νησί) είναι γραμμένο με αφηγηματικό τρόπο και εμπλουτισμένο με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και παρουσιάζει την ξεχωριστή «ταυτότητα» κάθε προορισμού. Και, όπως αναφέρεται στον πρόλογο, «κάθε νησί έχει μια διαφορετική φωνή: κάποια διακηρύσσουν την ομορφιά τους δυνατά, άλλα την ψιθυρίζουν απαλά, σαν ένα μυστικό που μοιράζεται μόνο με όσους ξέρουν να ακούν».
Παρακάτω, μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη γλαφυρή περιγραφή των νησιών:
Πάρος , Το νησί που αναπνέει στον ρυθμό του ανέμου
Η Πάρος είναι η καρδιά των Κυκλάδων, ένα σταυροδρόμι όπου το λευκό των σπιτιών συναντά το έντονο μπλε των θόλων και το ασημί πράσινο των ελαιόδεντρων.
Η αποβίβαση στην Παροικιά, το κεντρικό λιμάνι, είναι σαν να μπαίνεις σε έναν λαβύρινθο φωτός: στενά σοκάκια, πέργκολες από φούξια βουκαμβίλιες, πόρτες σε χρώμα κοβαλτίου-μπλε και ο ήχος αργών βημάτων ανάμεσα στους ασβεστωμένους τοίχους.
Στην Πάρο, η θάλασσα δεν είναι απλώς ένας ορίζοντας, αλλά ένας τρόπος ζωής—μεταβαλλόμενος, φωτεινός, ακαταμάχητα ελληνικός.
Είναι ένα δυναμικό αλλά όχι ξέφρενο νησί, ικανό να συνδυάσει έναν σύγχρονο ρυθμό με την προγονική ηρεμία της ελληνικής θάλασσας. Η παραλία ζωντανεύει με μια σειρά από ταβέρνες και καφετέριες που προσφέρουν την καλύτερη παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και μια πραγματικά αξιόλογη οικογενειακή υποδοχή. Η Πάρος είναι το νησί του ανέμου. Οι σέρφερ την έχουν μετατρέψει σε καταφύγιο, ειδικά στα νότια κατά μήκος της μεγάλης έκτασης της Χρυσής Ακτής, όπου πολύχρωμα πανιά διασχίζουν τον ορίζοντα, κινούμενα από την αδιάκοπη ανάσα του Μελτεμιού. Οι παραλίες της Πάρου είναι σαν ένα μωσαϊκό φωτός, η καθεμία με διαφορετική απόχρωση του μπλε. Αλλά χρειάζεται μόνο να πάτε λίγο πιο πέρα, προς τις Κολυμπήθρες, για να ανακαλύψετε ξανά τη σιωπή των σμιλευμένων από τον άνεμο βράχων, φυσικά γλυπτά που η θάλασσα έχει λειάνει σαν τα χέρια ενός θεϊκού τεχνίτη. Όχι πολύ μακριά, η παραλία Μοναστήρι, φωλιασμένη ανάμεσα στους λόφους, συνδυάζει την ηρεμία της θάλασσας με το άρωμα της ρητίνης πεύκου. Πιο οικεία και άγρια είναι η Φάραγγα, περιτριγυρισμένη από βράχους και σιωπή, ιδανική για όσους αναζητούν ηρεμία μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Στην ανατολική πλευρά, η Πούντα έχει θέα στην Αντίπαρο, με την οποία συνδέεται με πλοίο, με ψιλή άμμο και ρηχά νερά που προσκαλούν για μεγάλα κολύμπι. Κάθε κόλπος, κάθε όρμος φαίνεται να έχει τη δική του ψυχή: κοινωνική ή μοναχική, οικογενειακή ή ρομαντική.
Στην Πάρο, η θάλασσα δεν είναι απλώς ένας ορίζοντας, αλλά ένας τρόπος ζωής - μεταβαλλόμενος, φωτεινός, ακαταμάχητα ελληνικός. Αλλά αυτό το νησί είναι επίσης μια γη πέτρας και πίστης: στην καρδιά της Παροικιάς βρίσκεται η Παναγία η Εκατονταπυλιανή, ένα από τα παλαιότερα και πιο σεβαστά βυζαντινά ιερά στο Αιγαίο. Στο εσωτερικό του, ο χρόνος επιβραδύνεται και η πέτρα αποπνέει ιστορία. Η Εκατονταπυλιανή, γνωστή ως η εκκλησία «των εκατό πορτών», δεσπόζει στην πόλη με τη μεγαλοπρεπή νηφαλιότητα της. Θεωρείται ένα από τα παλαιότερα και πιο πολύτιμα πρώιμα χριστιανικά μνημεία στην Ελλάδα.
Σύρος, Η διακριτική κομψότητα του Αιγαίου
Για να σε βλέπουν, όχι για να σε επιδεικνύουν: αυτή είναι η χάρη της Σύρου, ενός νησιού διαφορετικού από όλες τις άλλες Κυκλάδες. Εδώ, το λευκό συχνά δίνει τη θέση του στην ώχρα και το ροζ των νεοκλασικών κτιρίων, μια κληρονομιά ενός ένδοξου παρελθόντος ως ναυτικής πρωτεύουσας.
Η Ερμούπολη, η κύρια πόλη, αποτελεί έκπληξη: ένα μικρό αστικό κόσμημα με θέα στη θάλασσα με την κομψότητα μιας κυρίας του παρελθόντος. Οι περίτεχνες προσόψεις, οι χαγιάτιες και τα καφέ με τα μαρμάρινα δάπεδα αφηγούνται την ιστορία της εποχής που η Σύρος ήταν η καρδιά της σύγχρονης Ελλάδας, πριν ο Πειραιάς πάρει τη θέση της. Το Θέατρο Απόλλων διατηρεί μια κομψότητα από μια άλλη εποχή. Χτισμένο το 1864 και σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Pietro Sampò, είναι μια τέλεια μικρογραφία της μιλανέζικης κλίμακας, με τέσσερα επίπεδα κουτιών, κόκκινο βελούδο και χρυσές διακοσμήσεις που αντανακλούν το κοσμοπολίτικο γούστο της Ερμούπολης, μιας πόλης που τότε έβλεπε την Ευρώπη ως πηγή καλλιτεχνικής έμπνευσης. Η λεπτή και φωτεινή νωπογραφημένη οροφή του πλαισιώνει μια από τις καλύτερες ακουστικές στο Αιγαίο. Σήμερα, το θέατρο είναι ένα ζωντανό πολιτιστικό κέντρο, που φιλοξενεί παραστάσεις,όπερες και το Φεστιβάλ Αιγαίου, ένα διαχρονικό σύμβολο του καλλιτεχνικού προσανατολισμού της Σύρου. Περπατώντας κατά μήκος της πλατείας Μιαούλη, μπορείτε να αναπνεύσετε τον αέρα μιας μικροσκοπικής Αθήνας, αλλά απλώς ανεβείτε στην Άνω Σύρο, την άνω πόλη, για να ανακαλύψετε ξανά την κυκλαδίτικη γεωμετρία: στενά σοκάκια, μπλε πόρτες, το άρωμα του άγριου μάραθου και το φρεσκοψημένο ψωμί. Από εκεί ψηλά, η θέα του Αιγαίου είναι ιλιγγιώδης, ένα μωσαϊκό μπλε που εκτείνεται στο άπειρο. Μια καθολική κοινότητα εξακολουθεί να ζει εδώ, μια υπενθύμιση της μακράς βενετσιάνικης κυριαρχίας, η οποία συνυπάρχει εδώ και αιώνες με την ορθόδοξη κοινότητα: δύο καμπαναριά, δύο θρησκείες, ένας μόνο ήχος της θάλασσας. Η Σύρος δεν ευδοκιμεί στον μαζικό τουρισμό. Είναι ένα νησί για όσους αγαπούν την παρατήρηση. Το βράδυ, το φως του ηλιοβασιλέματος βάφει τους τρούλους χάλκινους, ενώ νέοι βουτούν από τα βράχια της παραλίας Αστέρια, σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της πόλης. Στο βάθος, τα ψαροκάικα επιστρέφουν αργά και τα πρώτα φώτα ανάβουν στο λιμάνι. Είναι μια ομορφιά περισσότερο πνευματική παρά ενστικτώδης, μια Ελλάδα που δεν αποκαλύπτεται αμέσως, αλλά παραμένει χαραγμένη στη μνήμη σας σαν αργή μουσική.
Κίμωλος, Η σιωπή της πέτρας
Μικρή, απομακρυσμένη, η Κίμωλος είναι η πιο μυστικοπαθής από τις τρεις, η μεγαλύτερη στην ψυχή. Σε σύγκριση με την πιο κοσμική Μήλο, τη μεγαλύτερη αδερφή της, η Κίμωλος μοιάζει με ηχώ του παρελθόντος.
Όχι περισσότεροι από εξακόσιοι κάτοικοι, ένα μικροσκοπικό λιμάνι, ένα μόνο κεφαλοχώρι, το Χωριό, που σκαρφαλώνει στον λόφο σαν φωλιά από άσπρες πέτρες. Εδώ, ο χρόνος δεν περνάει: μένει ακίνητο. Τα σπίτια μοιάζουν να έχουν βγει από μια άλλη εποχή, με τοίχους σημαδεμένους από αλάτι και άνεμο, και αυλές γεμάτες με γλάστρες βασιλικού. Οι γυναίκες κουβεντιάζουν μπροστά στις πόρτες τους, οι άντρες πίνουν ούζο κάτω από τις πέργκολες, και η σιωπή σπάει μόνο από το κελάηδημα των γρύλων. Καμία φασαρία, καμία μπουτίκ, μόνο η ομορφιά του ουσιώδους.
Οι παραλίες της Κιμώλου δεν είναι γυαλιστερές καρτ ποστάλ, αλλά οικεία όνειρα: Τα Πράσσα, με τη λευκή άμμο και τη θάλασσα στο χρώμα της μέντας. Τα Μαυροσπήλια, όπου το ηλιοβασίλεμα πυρπολεί τους βράχους. Ή τα Ελληνικά, που κρύβουν, κάτω από τα νερά, τα βυθισμένα ερείπια ενός αρχαίου ελληνιστικού οικισμού. Είναι ένα νησί που απαιτεί σεβασμό, αποκαλύπτοντας τον εαυτό του αργά, σε όσους δεν βιάζονται. Η Πέτρα είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της Κιμώλου. Το όνομά της, μάλιστα, προέρχεται από την κιμωλία.
Το έμβλημα της φυσικής δύναμης της Κιμώλου είναι το Σκιάδι, ένας εξαιρετικός βραχώδης σχηματισμός σε σχήμα τεράστιου πέτρινου μανιταριού, που έχει διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων από τον άνεμο και το αλάτι της θάλασσας.
Όταν φτάσετε στην κορυφή, η θέα είναι μαγευτική: το Αιγαίο Πέλαγος ανοίγεται στον ορίζοντα σαν μια κουρτίνα φωτός και θάλασσας, και η σιωπή φαίνεται σχεδόν «ιερή». Ο τοπικός σύλλογος Κιμωλιστών έχει αποκαταστήσει αρχαία μονοπάτια και μονοπάτια για μουλάρια, ανατρέχοντάς τα και καθιστώντας τα ξανά προσβάσιμα.
Η καθημερινή ζωή στο νησί επικεντρώνεται στο Χωριό, το κεντρικό χωριό, έναν μικρό λαβύρινθο από πλακόστρωτα σοκάκια, λευκά σπίτια και μπλε θόλους. Η ηρεμία είναι απόλυτη: Με μόλις εξακόσιους κατοίκους, η Κίμωλος είναι ένα νησί όπου η πόρτα παραμένει ανοιχτή και η εμπιστοσύνη είναι ακόμα έθιμο. Στην καρδιά του Χωριού βρίσκεται το Κάστρο, ένα αρχαίο οχυρωμένο χωριό χτισμένο τον Μεσαίωνα, με σπίτια φωλιασμένα ακριβώς μέσα στα αμυντικά τείχη. Το περπάτημα στα στενά δρομάκια του είναι σαν να περπατάς μέσα στους αιώνες: σκαλιστά υπέρθυρα, μπλε πόρτες, ανθισμένες βουκαμβίλιες που εκρήγνυνται από χρώμα ανάμεσα στις χλωμές πέτρες. Κατά τη δύση του ηλίου, όταν τα φανάρια ανάβουν και το αεράκι φέρνει το άρωμα της θάλασσας, το χωριό μεταμορφώνεται σε ένα αιωρούμενο, σχεδόν εξωπραγματικό όραμα, έναν μικρό κόσμο που μοιάζει να ανήκει σε μια περασμένη εποχή. Η Κίμωλος είναι μια επιστροφή στις ρίζες, ένα νησί όπου ο τουρισμός δεν έχει ακόμη επιβάλει τον ρυθμό του. Ένας επιλεκτικός τουρισμός που η τοπική αυτοδιοίκηση προσπαθεί να επεκτείνει με την πάροδο του χρόνου, προσφέροντας πρωτοβουλίες από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο.
Στον επίλογο του αφιερώματος – ύμνος για τα τρία νησιά αναφέρεται: «Πάρος, Σύρος, Κίμωλος: τρία κομμάτια του ίδιου ονείρου. Διαφορετικά σε μορφή και πεπρωμένο, ενωμένα από την ίδια πνοή του Αιγαίου. Το ταξίδι εκεί δεν είναι απλώς μια μετακίνηση μεταξύ λιμανιών και πορθμείων, αλλά μια διέλευση τριών διαστάσεων του χρόνου: η αρμονική νεωτερικότητα της Πάρου, η καλλιεργημένη μνήμη της Σύρου, η αρχέγονη αγνότητα της Κιμώλου».
