Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ που ήταν η επαγγελματική μου στέγη τα τελευταία 20 χρόνια οδήγησε πρόωρα στο τέλος μιας διαδρομής που περίμενα κάπως αλλιώς να τελειώσει. Και δεν είμαι η μόνη.
Να παρακολουθώ με θλίψη την άβυσσο της πολιτικής, πολιτιστικής και πνευματικής παρακμής, την αναξιοκρατία και την παραπληροφόρηση. Τη χρεοκοπία των μνημονίων. Ζώντας ένα χρόνο τώρα την μετά-ΕΡΤ εποχή η δυσκολότερη δοκιμασία δεν ήταν η απώλεια της καθημερινής εργασίας και η «ένδεια πόρων». Ήταν να επινοηθεί ένας νέος τρόπος να καταφέρω κάτι ανθεκτικό στην μοναδικότητα της κάθε μέρας που θα με βοηθούσε την επόμενη μέρα να ξαναπιάσω το νήμα και να συνεχίσω.
Δεν καθορίζουν οι περιστάσεις τη ζωή σου αλλά η στάση που έχεις απέναντι τους. Αναζητάς καινούργιες λύσεις, διευρύνεις το πεδίο αντίληψης σου κι ενδεχομένως να πάρεις σημαντικές αποφάσεις ζωής: αλλαγή τόπου διαμονής, αλλαγή τρόπου ζωής. Σαν τα ραντεβού στα τυφλά που δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Ευτυχώς δεν μου ήταν ποτέ δύσκολο να κάνω άλματα στη ζωή μου και να επαναπροσδιορίζω την πραγματικότητα..
" I had a dream" τραγουδάει ο «Genius» Ray Charles και στάθηκα τυχερή. Οι αγαπημένοι φίλοι Γιάννης και Ντίνα βοήθησαν να πραγματοποιήσω ένα κρυφό μου όνειρο και να ζήσω σε ένα νησί όχι ως επισκέπτρια αλλά ως μόνιμη κάτοικος. Η θέα από το μπαλκόνι στις Λεύκες μου αποκάλυψαν την τραχιά ομορφιά της παριανής γης και την απόφαση μου να κάνω την Πάρο νέα μου πατρίδα. Ανοιχτός θαλάσσιος ορίζοντας ,ανεμόμυλοι, κάτασπρα σπίτια, εκκλησίες, ανθισμένες πεζούλες. Τα ασβεστωμένα σοκάκια, οι φουντωτές βουκαμβίλιες, ο αιγαιοπελαγίτικος ήλιος. Δεν αρκεί να οργώσεις την άσφαλτο και τα μονοπάτια της για να δηλώσεις θριαμβευτικά ότι την έχεις γυρίσει όλη. Για να τη γνωρίσεις θα πρέπει να βουτήξεις, να σκαρφαλώσεις, να λερωθείς, να σαλπάρεις, να κολυμπήσεις, να ξεστρατίσεις, να χαθείς, να καταδυθείς. Όσες και να είναι οι παραλίες τις Πάρου, θα χρειαστούν περισσότερα από ένα καλοκαίρια για να χαρτογραφηθούν.. Αλλά τελικά σε μια ακτογραμμή 120 χιλιομέτρων είναι δύσκολο να πεις ότι δεν βρήκες αυτό που έψαχνες. Παραλίες έτοιμες να καλύψουν και την πιο εξεζητημένη «επιθυμία» των φίλων των θαλάσσιων σπορ, χάρη στους ανέμους και τα ψηλά κύματα, και άλλες πιο απάνεμες με γαλήνια νερά.
Αναρίθμητες διαδρομές, εντυπωσιακά χωριά, πολιτισμός και ιστορία. Μπορείς να φτιάξεις ολόκληρο διδακτορικό για την Πάρο πάνω σε οτιδήποτε μπορείς να βάλεις με τον νου σου: στη λαογραφία, στην αρχιτεκτονική και στην αρχαιολογία, στη φυσιολατρία, στη διατροφή, στον πολιτισμό, στη γεωλογία, στην ιστορία, στη λογοτεχνία, στον πάσης φύσεως τουρισμό: θρησκευτικό, φυσιολατρικό, γαστρονομικό ή (απλά) καλοκαιρινό.. Το εμβληματικό παλαιοχριστιανικό μνημείο της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής( το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο σε μέγεθος στη χώρα μας), τα Αρχαία Λατομεία στο Μαράθι απ' όπου έβγαινε το περίφημο παριανό μάρμαρο που ταξίδεψε παντού, περιζήτητο, η ιδιαίτερη παραλία με άργιλο για φυσικό peeling ο Καλόγερος, ο απάνεμος Φάραγγας , η αμφιθεατρική Μάρπησσα με τους ανεμόμυλους, η κοιλάδα με τις πεταλούδες, ο Σκόπας και ο Αγοράκριτος, ο Αρχίλοχος που σμίλεψε το λόγο. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι, οι ξύλινες ψαρόβαρκες, τα εργαστήρια κεραμικής, το Πάρκο πολιτισμού και περιβάλλοντος στον Αϊ-Γιάννη τον Δέτη, οι καφενέδες στις Λεύκες και στον Πρόδρομο. Το Δίκτυο Αλληλεγγύης και Ανταλλακτικής Οικονομίας «Κουρσέβα». To psts.gr που φιλοξενεί αυτές τις σκέψεις. Το χάζι στα εντυπωσιακά multiethnic καταστήματα. Η γνωριμία με τη νησιωτική κοινωνία. Όλα μαθαίνονται κι όλα σχολιάζονται. Τίποτα δεν μένει κρυφό. Οι γάτες πανταχού παρούσες. Να τεμπελιάζουν μέσα στη κίνηση της καθημερινής ζωής.
Η ζωή το χειμώνα δύσκολη αλλά σε κάθε περίπτωση η ποιότητα αδιαμφισβήτητη.
Η Πάρος είναι μια ολόκληρη εμπειρία. Η εμπειρία των πέντε αισθήσεων.
Πρώτα τη μυρίζεις. Όταν την περπατάς σου έρχεται συμπυκνωμένο άρωμα από ρίγανη, θυμάρι, φασκόμηλο, λεβάντα. Βασιλικοί και γιασεμιά στις αυλές, νυχτολούλουδα στα σοκάκια. Η όσφρηση δέχεται καταιγισμό μυρωδιών. Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού από τον παραδοσιακό φούρνο στις Λεύκες. Τα ρεβίθια στο τσουκάλι. Η βρεγμένη άμμος, ο καφές το πρωί.
Την Πάρο την αφουγκράζεσαι: Τις καμπάνες σαν παιδικά κουδουνάκια στα πανηγύρια, τους ήχους της τσαμπούνας. Το βούισμα των μελισσών, το απαλό κουδούνισμα από τα κουδούνια των κοπαδιών, τη βουή του ανέμου. Τις κελαριστές ντοπιολαλιές. Τους ήχους της πρωινής θάλασσας.
Την Πάρο τη γεύεσαι: Η γεύση της γης και το άρωμα του ανέμου.Οι νοστιμιές της είναι αληθινή ωδή στην αίσθηση της γεύσης. Τα γηγενή όπως το μέλι, οι ελιές, η κάππαρη, η χωραφίσια πατάτα, η μυζήθρα, τα σύκα, τα αμύγδαλα, τα χόρτα, τα κάλφα, τα μανιτάρια, Η κουζίνα της, ανεπιτήδευτη αλλά πεντανόστιμη όπως τα ρεβίθια με κρεμμύδια και κάποιες φορές ντομάτα που ψήνονται όλη τη νύχτα στον ξυλόφουρνο, το λιαστό παστό ψάρι ( γούνα ), οι αγκινάρες με κουκιά, το ψάρι πλακί με λαχανικά, φάβα παντρεμένη, ρύζι με γλυκοκολοκύθα, αμπελοφάσουλα με σκορδαλιά. Εξαιρετικά τυριά όπως η ξινομυζήθρα, το λαδοτύρι, το τυρί της άρμης, το τουλουμίσιο και η μυζήθρα. Τα παξιμάδια οι κριθαροκουλούρες. Η πετιμεζόπιτα, τα σκαλτσούνια, ραφιόλια και μυζηθροπιτάκια. Η γευστική απόλαυση του παγωτού στον Ξυλόφουρνο.
Η Πάρος χάρμα οφθαλμών: Τα λιθόστρωτα σοκάκια. Τα άσπρα πεντακάθαρα χωριά λουσμένα στον αιγαιοπελαγίτικο ήλιο. Οι μοναχικές ξερολιθιές. Οι πλαγιές γεμάτες πολύχρωμα αγριολούλουδα, μωβ ανεμώνες και κατακόκκινες παπαρούνες. Οι κέδροι και τα αλμυρίκια, οι συκιές και οι ελιές. Οι ασημένιοι βράχοι και το απέραντο γαλάζιο. Τα φυσικά λιμάνια : της Νάουσας, της Παροικίας, των Μαρμάρων, του Δρυός. Το κυκλαδίτικο μωσαϊκό του αγροτικού τοπίου. Οι διάσπαρτοι ανεμόμυλοι. Το Φράγκικο Κάστρο. Τα δεκάδες πολύχρωμα αλεξίπτωτα (kitesurf) που αρμενίζουν στον ουρανό και τα ιστία των «σέρφερ» που πετούν στις κορφές των κυμάτων.
Το άγγιγμα της Πάρου: Την Πάρο την νοιώθεις: την άμμο μαλακή σαν αλεύρι, με τα χέρια, με τα πόδια με ολόκληρο το σώμα, τα θαλάσσια ρεύματα, τη φύση να αναπνέει. Τον λαμπρό ήλιο που επιβάλλει μια ανεμελιά, μια αναγκαστική αισιοδοξία. Τα νερά που μοιάζουν κρύσταλλα αλλά σε τυλίγουν σα μετάξι όταν βουτάς μέσα τους.
Και το πιο σημαντικό: Τους ανθρώπους της. Οι Παριανοί. Που βοηθάνε, μοιράζονται, σε βάζουν στο κλίμα του νησιού. Ίσως για αυτό η Πάρος μάζεψε εύκολα στην αγκαλιά της ανθρώπους που δεν κατάγονται από το νησί. Κοσμοπολίτες αλλά και άνθρωποι απλοί, ανοιχτόκαρδοι. Πολυμήχανοι αξιοποίησαν στο έπακρο ό, τι είχαν: καλό φαγητό από ταπεινά υλικά, αρχιτεκτονική σμιλεμένη στην τραχιά πέτρα και μια τεράστια παράδοση στις τέχνες. Σε χαιρετούν στο δρόμο, σε ρωτούν τι κάνεις και μ' έναν δικό τους τρόπο σε βάζουν στην ομάδα τους. Νιώθεις ότι ανήκεις και όχι ότι εισβάλλεις. Οι καλοί νέοι φίλοι: Βίκη-"Paros Life", Στράτος, Ίνκε, Ελένη, Γιώργος, Μισέλ, Χριστίνα, Σταυρούλα, Τρούντι, Μιχάλης.
Μου έμαθαν πως όταν μοιράζεσαι τα όνειρά σου για την αλήθεια και την αυθεντικότητα των πραγμάτων μπορεί αυτά ξαφνικά να ταυτίζονται με του συνομιλητή σου και να αποτελέσουν αφετηρία για πολύ «μεγάλα» πράγματα. Δίνοντας πίστη σε αυτό που λέμε εμπιστοσύνη και ανθρώπινη χημεία. Ένα αυθεντικό μέρος γεμάτο αξιοσημείωτους ανθρώπους. Να μοιράζομαι εικόνες με ταξιδιώτες χιλιάδων ετών από το παρελθόν, αλλά και με τους αρχαίους θεούς. Τότε είναι που συνειδητοποιώ πόσο ευλογημένη είμαι που βρίσκομαι σε ένα μέρος σαν κανένα άλλο στον κόσμο... και ότι αυτό είναι το σπίτι μου..
Φωτεινή Μπαλογιάννη
Μέλος του μητρώου
