Στον εν λόγω νόμο για δεύτερη φορά ύστερα από τον Ν. 4024 του 2011, ο οποίος προέβλεπε ποσόστωση στις προαγωγές από βαθμό σε βαθμό των κρινόμενων υπαλλήλων, προβλέπεται επίσης ποσόστωση στο βαθμό αξιολόγησης που θα λάβουν οι κρινόμενοι εργαζόμενοι. Έρχεται δηλαδή εκ των προτέρων ο νομοθέτης να υποχρεώσει τους αξιολογητές, όποιοι κι αν είναι αυτοί (προς το παρόν δεν μας ενδιαφέρει ποιοι είναι), να αξιολογήσουν συγκεκριμένα ποσοστά υπαλλήλων, ανεξάρτητα από την απόδοσή τους, με συγκεκριμένους βαθμούς. Εδώ τίθεται ένα πρώτο ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν, ενώ υπάρχουν συγκεκριμένα «αντικειμενικά κριτήρια» με βάση τη στοχοθεσία που είναι υποχρεωμένος ο κάθε Δήμος να θέτει για τις υπηρεσίες του και με βάση την οποία πρέπει να γίνονται οι αξιολογήσεις, παράλληλα να υπάρχει και η υποχρέωση της ποσόστωσης. Δηλαδή, αν οι υπηρεσίες ενός Δήμου στο σύνολό τους έχουν υλοποιήσει τη στοχοθεσία που έχει τεθεί, γιατί το 15% των εργαζομένων πρέπει να βαθμολογηθεί από 1 – 6; Ή το αντίθετο. Αν σε έναν Δήμο δεν έχει υλοποιηθεί κανένας από τους στόχους που έχουν τεθεί, γιατί το 85% των υπαλλήλων πρέπει να βαθμολογηθεί από 7 και πάνω;
Εδώ, θέλουμε να αναφέρουμε, σαφώς, ότι είμαστε υπέρ της αξιολόγησης της δουλειάς που παράγουν όλοι οι εργαζόμενοι με αντικειμενικά όμως κριτήρια, που πρέπει με καθαρό μυαλό και επιστημονική μελέτη να συμφωνήσουμε. Άρα το βάρος του προβληματισμού μας πρέπει να επιστρέψει στη δημιουργία αντικειμενικών κριτηρίων στα οποία πρέπει να συμφωνήσουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι στη βάση φυσικά της αποδέσμευσης της αξιολόγησης από την ποσόστωση. Αυτή είναι μια εξαιρετικά σοβαρή συζήτηση γιατί πρέπει να αποφασίσουμε επί της ουσίας τι είδους Τοπική Αυτοδιοίκηση οραματιζόμαστε για τους πολίτες αυτής της χώρας. Θέλουμε μια Τ.Α. που να υπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα και να βάζει τους πολίτες της να πληρώνουν για το κάθε τι ή μια Τ.Α. με παροχές σε όλους τους πολίτες της; Όπως αντιλαμβάνεστε οι Δημοτικοί Υπάλληλοι ως Δημόσιοι Υπάλληλοι οι οποίοι θέλουν και πρέπει να υποστηρίξουν το Δημόσιο χαρακτήρα της Τοπικής αυτοδιοίκησης ως υπηρεσία προς τον πολίτη έχουν υποχρέωση να παλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση. Άρα δεν είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να αποδεχθούν να αξιολογηθούν με βάση ας πούμε ενός «αντικειμενικού κριτηρίου» που θέλει να γίνεται όσο πιο γρήγορα μπορεί η πώληση π.χ. του αιγιαλού. Επομένως, οφείλουμε ως Δημόσιοι Υπάλληλοι επιτέλους να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να «απαιτήσουμε» από τους αξιότερους των πολιτών, οι οποίοι κατέχουν σήμερα τις θέσεις του ΔΣ του νησιού, να φέρουν την κοινωνία δίπλα μας με την έμπρακτη άρνηση εφαρμογής ενός νόμου ο οποίος, όπως και πολλοί άλλοι που εκπορεύονται από τις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας, επί της ουσίας καταλύει τη δημοκρατία χειραγωγώντας τη διαδικασία της ορθής αξιολόγησης από τους όποιους αξιολογητές.
Επίσης, για να μη φανεί ότι ευλογούμε τα γένια μας, πρέπει ως εργαζόμενοι να απαντήσουμε στις υπερβάσεις που κάναμε οι ίδιοι, δίνοντας άλλοθι σήμερα στις κυβερνήσεις να στρέφουν την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον μας. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να δεχόμαστε το σύνολο των βαθμολογιών στις αξιολογήσεις που λαμβάνουμε μέχρι σήμερα να είναι 9 – 10, επειδή μας βόλευε, και έναν τόσο σοβαρό θεσμό να τον ευτελίζουμε, κάνοντας, αν θέλετε, και τα χατίρια των αιρετών. Ούτε βέβαια, κρίνοντας οι ίδιοι τους εαυτούς μας, να θεωρούμε ότι ο μοναδικός βαθμός που αρμόζει στη δουλειά μας είναι το 10. Καλό θα είναι, λοιπόν, κάποιοι πτυχιούχοι με «δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία» να παρκάρουν τα καλαμάκια τους, να σκεφτούν ότι τα πτυχία από μόνα τους δεν λένε απολύτως τίποτα και να συνειδητοποιήσουν πως το 10 σημαίνει ότι σε όλα είναι τέλειοι. Τα πτυχία σαφώς και πρέπει να είναι αξιολογημένα, αλλά, αν δεν συνοδεύονται από επιτυχή δράση στο χώρο εργασίας, αποτελούν κενά γράμματα και για την υπηρεσία και για τους πολίτες. Αν τα έχουμε ξεκαθαρίσει, λοιπόν, αυτά και έχουμε αναλάβει όλοι το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, τότε πρέπει όλοι μαζί οι φορείς που εμπλέκονται ή δεν εμπλέκονται να αποφασίσουμε την κατάργηση της ποσόστωσης από παντού, την δημιουργία αντικειμενικών κριτηρίων αξιολόγησης και τέλος τον ορισμό αυτών που θα αξιολογούν όσο πιο καθαρά μπορούν τη δουλειά των εργαζομένων.
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσουμε κι εμείς για τη θηριωδία που μπορούν να παράξουν οι συγκεκριμένοι νόμοι και ιδιαίτερα ο τελευταίος ανάμεσα στους διευθυντές αξιολογητές και τους αξιολογούμενους εργαζόμενους. Πρέπει όμως τελικά να απαντήσουμε και στο ερώτημα ποιος είναι αυτός που πρέπει να έχει την τελική ευθύνη της βαθμολογίας. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, λοιπόν, η οποία διέπεται από δημοκρατικές διαδικασίες, πρέπει ο ίδιος ο εργαζόμενος να μπορεί να αυτοαξιολογηθεί. Στη συνέχεια ο άμεσος προϊστάμενός του, ο τμηματάρχης δηλαδή, θα πρέπει να εκφέρει τη δική του αξιολόγηση, αφού έχει καθημερινή επαφή με τον αξιολογούμενο (αν όχι αυτός τότε ποιος;). Τέλος ο διευθυντής της δομής θα είναι κι αυτός ένας από τους αξιολογητές που θα κρίνει τη συνολικότερη απόδοση της δομής του (επίσης, αν όχι αυτός τότε ποιος;), αφού και ο ίδιος τελικά θα κρίνεται από τον αιρετό προϊστάμενό του. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο ρόλος των προϊσταμένων και των διευθυντών πρέπει να είναι διττός. Δηλαδή να είναι αυτός που απορρέει από τη θέση ευθύνης που κατέχουν και να γνωρίζουν σε βάθος το αντικείμενο. Δεν πρέπει, λοιπόν, να ασκούν μόνο ελεγκτικό έργο αλλά πολύ περισσότερο εκπαιδευτικό προς τους υφισταμένους τους, ώστε να μπορούν να έχουν τις απαιτήσεις που χρειάζεται προς την υλοποίηση των στόχων που έχουν τεθεί. Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι το ότι οι υπηρεσίες πρέπει να είναι δομημένες. Δηλαδή να υπάρχει διεύθυνση που να έχει από κάτω τουλάχιστον δύο τμήματα τα οποία να έχουν από κάτω τουλάχιστον από δύο γραφεία. Για να μην πάμε μακριά, στο Δήμο μας για παράδειγμα ξέρουμε ότι αρκετές υπηρεσίες μας δεν είναι στελεχωμένες με την παραπάνω αρτιότητα έτσι όπως περιγράφεται όχι φυσικά από μας αλλά από τους πρότυπους Οργανισμούς Εσωτερικής Υπηρεσίας του αρμόδιου Υπουργείου και της ΕΕΤΑΑ.
Επίσης η άποψή μας είναι ότι οι αιρετοί πρέπει να έχουν άποψη στις αξιολογήσεις, όπως έχουν και σήμερα, και τέλος ως ασφαλιστική δικλείδα και το ΔΣ του σωματείου να συμμετέχει στην όλη διαδικασία. Οι αιρετοί πρέπει κι αυτοί με τη σειρά τους να αποβάλουν την πελατειακή νοοτροπία, που μέχρι σήμερα καθορίζει τις ενέργειες και τα έργα τους, και οι συνδικαλιστές να καταλάβουμε ότι λειτουργούμε μέσα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να εντάξουμε τις στενά συντεχνιακές διεκδικήσεις μας.
Όλα τα παραπάνω τα καταθέτουμε προς προβληματισμό προπαντός και καλούμε ως πολίτες, ως εργαζόμενοι και ως συνδικαλιστές, όλους μας να συζητήσουμε στη βάση της εξασφάλισης αντικειμενικών κριτηρίων για τις αξιολογήσεις με άξονα την διασφάλιση του Δημόσιου χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκηση, γιατί στο συγκεκριμένο θέμα η αναζήτηση λύσεων και η διαμόρφωση προτάσεων, αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αφού έχει να κάνει με την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει το κράτος στους πολίτες του.
Ο πρόεδρος Ο Γραμματέας
Γιώργος Ανδρεάδης Ιωάννης Μωραϊτίδης
Μέλος του μητρώου
