Εβδομάδα δράσης ενάντια στην ελαστική απασχόληση

Μετά από μια 7ετία μνημονιακής πολιτικής, περικοπών και συρρίκνωσης του δημόσιου σχολείου, η ελαστική εργασία τείνει να γίνει ο κανόνας λειτουργίας του δημόσιου σχολείου, μια πραγματικότητα που λειτουργεί εις βάρος των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών. Το δημόσιο σχολείο λειτουργεί πλέον με μπαλώματα, με τη λογική ότι "έχουμε, αν έχουμε". Με κατάργηση του υπεύθυνου ολοημέρου, με κάλυψη ωρών στα τμήματα ένταξης από τον οποιοδήποτε, με μοίρασμα της παράλληλης στήριξης, με κενά, με περιπλάνηση σε 4 σχολικές μονάδες και με την πλήρη αδυναμία να καταρτιστεί ένα ωρολόγιο πρόγραμμα με βάση τις μαθησιακές ανάγκες των παιδιών.

Και μέσα σε όλα αυτά ο αναπληρωτής εκπαιδευτικός έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος με τα τεράστια καθημερινά του προβλήματα: Μπορείς να πάρεις αναρρωτική άδεια, αλλά μόνο για 15 μέρες, γιατί μετά μπορούν να σε απολύσουν. Μπορείς να φτιάξεις οικογένεια αλλά δεν δικαιούσαι άδεια μητρότητας. Θα έρχεσαι στο σχολείο μέχρι τον όγδοο μήνα ακόμα και αν το παιδί σου κινδυνεύει. Φυσικά αποζημίωση απόλυσης δεν δικαιούσαι. Επίδομα ανεργίας δεν δικαιούσαι αν σε έχουν προσλάβει μετά το Νοέμβρη. Κι ο κατάλογος συνεχίζεται...

Η νέα ηγεσία του υπουργείου συνεχίζει την ίδια πολιτική με τους προηγούμενους συνδέοντας την προοπτική των διορισμών με την έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους "Θεσμούς". Με δεδομένο ότι η μνημονιακή επιτήρηση επεκτείνεται και μετά το 2018 (4ο μνημόνιο ) και με δεδομένο ότι τουλάχιστον μέχρι το 2021, αν πετύχει η "περιβόητη διαπραγμάτευση" Τσακαλώτου, θα πρέπει να επιτυγχάνονται πλεονάσματα της τάξης του 3.5 % του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 6 με 7 δις κάθε χρόνο, είναι μάλλον απίθανη η προοπτική των μαζικών διορισμών.

Καθόλου τυχαία, η συζήτηση για τον αριθμό των μόνιμων διορισμών έχει αντικατασταθεί από τη συζήτηση για την εξεύρευση του κατάλληλου τρόπου διορισμού. Εκτιμούμε με βάση και τις εξελίξεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ότι πίσω από τη συζήτηση για την αναζήτηση ενός αντικειμενικού τρόπου διορισμού των εκπαιδευτικών, κρύβεται η πρόθεση αφανισμού της προϋπηρεσίας χιλιάδων εκπαιδευτικών που εδώ και μια δεκαετία δουλεύουν στο σχολείο και η πιθανή τροποποίηση των συμβάσεων εργασίας και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, καθώς και του πίνακα προσλήψεων.

Ενσωματωμένη εικόνα

Και φυσικά, η συζήτηση για την ελαστική απασχόληση δεν αφορά μόνο τους αναπληρωτές συναδέλφους. Η συνέχιση της αδιοριστίας και η διαιώνιση των ελαστικών σχέσεων εργασίας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μόνιμων εκπαιδευτικών και στην αντιδραστική αναδιάρθρωση του δημόσιου σχολείου στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, των κουπονιών και της "αυτονομίας", θέσεις που με θέρμη υποστήριζε ο σημερινός υπουργός Παιδείας ως επικεφαλής της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων του Εθνικού Διαλόγου Παιδείας και τις οποίες σήμερα προσπαθεί να επιβάλλει σε συνεργασία και συναίνεση με τους "πρώην της διάλυσης του δημόσιου σχολείου" (Διαμαντοπούλου- Λιάκος- Φορτσάκης κτλ).

Δε χωρά αμφιβολία ότι η ελαστική εργασία, η εργασία χωρίς δικαιώματα είναι το μοντέλο εργασίας που προκρίνει το σύστημα, για να ξεπεράσει την κρίση του. Δεν είναι επιλογή που αφορά ειδικά την εκπαίδευση αλλά κάθε εργασία σε δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα. Στο δημόσιο, οι ανάγκες για τη στοιχειώδη λειτουργία των κοινωνικών και διοικητικών του δομών, πραγματοποιείται με 5μηνες συμβάσεις, ενώ στον ιδιωτικό τομέα, με βάση τα δεδομένα του συστήματος "Εργάνη", η μερική απασχόληση αντιπροσωπεύει το 37,3 % των νέων προσλήψεων, ενώ την περίοδο 2009-15 οι μετατροπές συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική αυξήθηκαν κατά 153,1%. Το αίτημα συνεπώς της σταθερής και μόνιμης εργασίας και των μαζικών διορισμών μπορεί να συνενώσει τον αγώνα όλης της εργαζόμενης πλειοψηφίας για εργασία, μόρφωση, υγεία και κοινωνικά αγαθά.

Η διεκδίκηση της σταθερής και πλήρους απασχόλησης συνιστά όχι μόνο διεκδίκηση ατομικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, αλλά και συμβολή στην υπεράσπιση των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας που βίαια φτωχοποιείται.

Στον 21ο αιώνα με την επιστήμη και την τεχνολογία να αναπτύσσονται συνεχώς ξεκαθαρίζουμε ότι δεν θα ρίξουμε τον πήχη των απαιτήσεων στη μόρφωση και τη ζωή μας στα τάρταρα.

Κάθε εργαζόμενος δικαιούται να ζει αξιοπρεπώς, να μπορεί να ονειρεύεται, να σχεδιάζει τον οικογενειακό προγραμματισμό του, να προσφέρει το καλύτερο στα παιδιά του, να έχει την περίθαλψη που του αξίζει!

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΠΑΡΟΥ – ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ
«ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΟΣ»