Δεν ξέρω πως, αλλά όταν είδα τη φωτογραφία που ο Δήμαρχος Μάρκος Κωβαίος μαζί με τον Κώστα Ροκονίδα κουβαλούσαν την πέτρα για να «καθαρίσουν» το τοπίο και το όλο θέμα που είχε προκύψει, μου προέκυψε ένα ευχάριστο μειδίαμα και μια ικανοποίηση. Δεν είμαι από αυτούς που εύκολα σταυροκοπιούνται, αλλά, έκανα το σταυρό μου και μια αλυσίδα σκέψεων πέρασε από το μυαλό μου.
Εκεί μου ήρθε πρώτο το «μια στιγμή μια ζωή». Και δεν έμεινα εκεί. Δεν έχουμε πολλές δημοτικές παρατάξεις, δύο είναι όλες και όλες, 51% η μία και 49% η άλλη. Στη φωτογραφία δηλαδή συνεργαζόταν το 100%. Η αισιόδοξη πλευρά μου πήρε φόρα. Σκέφτεστε να συνεργαστούν έτσι σε όλα τα θέματα; Χωρίς αλληλοκατηγορίες και μεμψιμοιρίες να συμφωνήσουν στο αυτονόητο, ότι λογική είναι να βλέπεις τα πράγματα όπως ακριβώς είναι.
Φυσικά, η απαισιόδοξη πλευρά μου δεν άργησε να εκδηλωθεί. Γίνεται να συμφωνήσουν 100%; Όχι. Θα ήταν ουτοπικό. Όμως, μια που έκαναν αυτή την υπέροχη αρχή, μια που με αυτή την αρχή έκαναν –πιστεύω– όλους τους Παριανούς και τις Παριανές να πουν ένα μπράβο και στους δύο, ας το παλέψουν και οι δύο να αλλάξουν κάποια πράγματα που έχουν κουράσει όλους μας, τα βρίσκουμε όλοι στραβά, τα λέμε, τα γράφουμε, αλλά, αν το αναλύσουμε λίγο από κοινωνικής και ψυχολογικής πλευράς, έχουμε φτάσει στο σημείο να τα θεωρούμε δεδομένα. Σπάστε αυτά τα λάθος δεδομένα. Εντελώς αυθαίρετα τα παραδείγματά μου, αλλά έχει επικρατήσει λ.χ. η άποψη «πλειοψηφία έχει… κάνει ότι θέλει» και «αντιπολίτευση είναι… οφείλει να διαφωνεί».
Μη μου πείτε ότι διαφωνείτε επί της ουσίας –μιλάω πάλι και στους δύο– με τα γραφόμενά μου. Σπάστε λοιπόν τα δεδομένα και γράψτε ιστορία. Είστε υποχρεωμένοι να βρίσκετε λύσεις και να συμφωνείτε έστω και διαφωνούντες.
Πρέπει να ξέρετε ότι ήδη έχετε εκτεθεί εκτός Πάρου. Το «εκτεθεί» δεν είναι με την αρνητική έννοια της λέξης, αλλά, αντίθετα, με την έννοια του θετικού παραδείγματος. Φίλοι από Αθήνα με συνεχάρησαν για το περιβόητο πια κουβάλημα της πέτρας. «Μπράβο… έτσι έπρεπε να είναι οι δημοτικές αρχές» σχολίασαν. Κανονίστε –πάντα για τους δύο μιλάω– να μας εκθέσετε με την αρνητική έννοια της λέξης…
Και επειδή απευθύνεστε σε Ελληνίδες και Έλληνες, που στο λεξιλόγιό τους, αλλά και στην ψυχή τους υπάρχει η λέξη Φιλότιμο, όταν κουβαλήσετε –έστω και μεταφορικά– μερικές ακόμη πέτρες, τότε φωνάξτε μας όλους να κουβαλήσουμε και κανένα λόφο, άντε και κανένα βουνό άμα χρειαστεί. Ακόμα και η παράταξη του καναπέ, μια που είναι ξεκούραστη αρκετά χρόνια, θα κάνει ρεκόρ.
Οι ηγέτες, όχι μόνον διά της παιδείας και των λόγων τους, αλλά και διά της αρετής και του παραδείγματος του εαυτού τους, οφείλουν να ενεργοποιούν και να εμπνέουν τον κόσμο τους. Το κάνατε ήδη μία φορά –και οι δύο– άρα μπορείτε να το επαναλάβετε.
Είναι οξύμωρο, αλλά η πρώτη μου σκέψη, που ήταν και η αιτία να γράψω το άρθρο, απεύχομαι να πραγματοποιηθεί. Όχι μόνο μια στιγμή. Τέσσερα χρόνια.
Πέτρος Κένερ
Δημοσιογράφος
Καθηγητής ποδοσφαίρου
Μέλος του μητρώου
