Κανείς αυτόκλητος σωτήρας δεν έσωσε ποτέ κανέναν… του Πέτρου Κένερ

Ευχές μόνο… και αυτές γενικές. Ούτε στο όνομά του δεν έχουμε συμφωνήσει και στο πώς γράφετε: κορωνοϊός, κορονοϊός, κορωναϊός, κοροναϊός …

Χρόνια μετά, θα μάθουμε πολλά για το σήμερα. Τώρα… δύσκολο το βλέπω.

Εντελώς φιλοσοφικά, δεν ξέρω αν μας περνάνε για ηλίθιους, αλλά, υπάρχει πολύ υλικό τέτοιο. Πέραν αυτού, κάποιοι σοφοί του παρελθόντος (Έλληνες) έλεγαν: «η αλήθεια πρέπει να δίνεται σαν το δηλητήριο. Σε μικρές δόσεις». Ένα δεύτερο ήταν πως «ότι αγνοείς το φοβάσαι». Λογικό και αυτό. Κάποιοι, από άγνοια και όχι ηλιθιότητα, κατεβάζουν το γενικό για να αλλάξουν λάμπα.

Εγώ, επιτρέψτε μου, θα σχολιάσω τις δύο πλευρές. Αυτές που πιστεύουν ότι υπάρχει, και φυσιολογικό να φοβούνται, και αυτές που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει (ή έστω είναι ένας απλός, ακόμα υιός).

Το μεγάλο τους κοινό είναι ένα. Οι μεν αποκαλούν τους δε ηλιθίους, και οι δε αποκαλούν τους μεν… ηλιθίους. Τέτοια ταύτιση απόψεων μεταξύ δύο διαφορετικών αντιλήψεων, αλλά με κοινό παρανομαστή, σπάνια αντιμετωπίζεις…

Όλοι, κατά κανόνα, δέχονται πως τα ΜΜΕ όλων των μορφών μάς τροφοδοτούν με μη αντικειμενικές πληροφορίες. Και το γράφω… ευγενικά. Οι περισσότεροι (και από τις δύο πλευρές) λένε ότι οι δημοσιογράφοι είναι πληρωμένοι κοντυλοφόροι, πουλημένοι, ανάξιοι των περιστάσεων κ.ά. Δικαίως ή αδίκως δεν είναι του παρόντος άρθρου.

Και όλοι εμείς από πού αντλούμε όλες (σχεδόν) τις πληροφορίες μας; Από τα ΜΜΕ. Λογική του παραλόγου; Απαντήστε μόνοι σας… αλλά, χωρίς να σας επηρεάσω… μάλλον.

Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, δέχονται ότι ο Έλληνας σε περίοδο σεισμών γίνεται σεισμολόγος, σε περίοδο εκλογών εκλογολόγος κ.ο.κ. Άρα, ίσως συμφωνούν, και οι μεν και οι δε, ότι είναι εντελώς φυσιολογικό να είναι και γιατροί, με ειδικότητα μάλιστα στην επιδημιολογία. Γιατροί έχουν επιτελέσει, κατά καιρούς, όλοι. Και φαρμακοποιοί. Η συγχωρεμένη η μάνα μου πάντα μου έλεγε τι φάρμακο να πάρω…

Νομίζετε ότι διακωμωδώ την κατάσταση; Μπορεί… αλλά λόγω τιμής αλλιώς το ξεκίνησα και αλλιώς μου προέκυψε.

Όμως, δεν αντέχω άλλο να διαβάζω όλα αυτά που κατά καιρούς γράφονται και από τους μεν και από τους δε.

Όλοι επικαλούνται ένα γιατρό. Το είπε ο γιατρός… τάδε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι την ατάκα (πάλι και των μεν και των δε) ότι «τρεις γιατροί τρεις διαφορετικές γνώμες».

Στην ιατρική, όπως παντού, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν λάθη. Αν έχετε ένα φίλο γιατρό, ρωτήστε τον και θα σας πει.

Λ.χ. τρεις γιατροί φεύγουν από το κρεβάτι του ασθενή και του λένε ερχόμαστε σε λίγο. Πηγαίνουν στο γραφείο τους και η συζήτηση αρχίζει. Α: «Ρε σεις τι κάνουμε τώρα με αυτόν»; Β: «Δεν ξέρω… αλλά η αρχική διάγνωση δεν πρέπει να είναι σωστή». Γ: «Ναι… αλλά έχει και συμπτώματα από αυτή». Α: «Ναι… αλλά αν του δώσουμε το τάδε φάρμακο και δεν είναι σωστό… τον στείλαμε…» κ.ά.

Στο 5λεπτο ο ασθενής πέφτει σε κώμα και η καρδιά του σταματά. Οι τρεις γιατροί τον επαναφέρουν και του σώζουν τη ζωή. Του δίνουν, τελικά, το τάδε φάρμακο, και ο ασθενής το βράδυ πεθαίνει στον ύπνο του…

Τα λάθη λοιπόν –όχι εξ αμελείας, γιατί εκεί πάμε αλλού– είναι και αυτά, δυστυχώς, ένας κανόνας.

Θα μπορούσα να γράψω και άλλα κοινά, και των μεν και των δε, αλλά σταματώ γιατί όλοι σας μπορείτε να σκεφτείτε αρκετά ακόμη.

Ένα τελευταίο, πάλι και για τους μεν και τους δε. Εμφανίζονται πάμπολλοι, κυρίως στο FB και στα παρόμοια, που… αναλύουν τις απόψεις τους με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ακούστε τους… αλλά να θυμάστε δύο πράγματα. Κανείς αυτόκλητος σωτήρας δεν έσωσε ποτέ κανέναν, και, για μία απάτη δύο είναι τα απαραίτητα συστατικά: ένας αετονύχης απατεώνας και ένα καλό κορόιδο.

Πέτρος Κένερ

ΥΓ: Ζητώ συγνώμη σε κάποιους που αρθρογραφούν τεκμηριωμένα περί του κορωνοϊού, αλλά το άρθρο μου απευθύνεται στους… ξερόλες.