Ξωχάρηδες και μη, μαζεύονταν σε σπίτια και τραπεζώματα, που το Σάββατο και την τελευταία Κυριακή των Αποκριών είχαν πάνω τους κάθε λογής καλούδια, τα καλύτερα που διέθεταν ακόμη και σπιτικά με λιγοστά αγαθά για να αποκριέψουν όπως έλεγαν τότε.
Γιαπράκια, ραφιόλια, παριανές μυζηθρόπιτες και κρεατικά, συνόδευαν τις παλιάτσες με το κρασί που έρεε άφθονο μεταξύ των μοσκάρων, των μασκαρεμένων δηλαδή όπως τους έλεγαν στην Πάρο, οι οποίοι έμπαιναν στα σπιτικά και μετείχαν στα γλέντια επιστρατεύοντας τη φαντασία και την επινοητικότητά τους για να μεταμφιεστούν με οτιδήποτε διέθεταν, ώστε να μην αναγνωρίζονται από τους υπόλοιπους της παρέας.
Φαρδιά ρούχα παραγεμισμένα με άχυρα έδιναν στα σώματα περίσσιες κοιλιές ή καμπούρες, τσουβάλια σχίζονταν και έκρυβαν φορεμένα τα κορμιά, το χάλκινο χαρανί του νοικοκυριού έμπαινε για καπέλο και μουτζούρα από την παραστιά κάλυπτε πρόσωπα και τα χέρια με σκοπό η ταυτότητα των μοσκάρων να παραμείνει κρυμμένη και άγνωστη ολόκληρη τη βραδιά!
Τα φύλα μπερδεύονταν! Γυναίκες ντύνονταν άντρες και άντρες γυναίκες, αυτοσχέδια και ευφάνταστα, με διάθεση περιπαικτική και αυθόρμητες εμπνεύσεις της στιγμής. Η δίψα για απόδραση από τα καθιερωμένα έστω και για μια μέρα, η πλήρης απελευθέρωση διαμέσου μιας διονυσιακής μεταμόρφωσης με αρχέγονες καταβολές που ενέπνεε βαθιά χαρά, ήταν το ουσιώδες νόημα της παραδοσιακής παριανής γιορτινής Αποκριάς. Τα πειράγματα και τα αστεία που τη μέρα αυτή γίνονταν χωρίς παρεξηγήσεις, έδιναν τη θέση τους πάντα στο χορό και πιο συγκεκριμένα στον πανάρχαιο Αγέρανο. Δεν νοούνταν Αποκριά στην παλαιά Πάρο χωρίς τον αέρινο, απελευθερωτικό χορό του Αγέρανου με τα δίστιχα που έπλεκε και τραγουδούσε ο κορυφαίος του χορού και επαναλάμβαναν οι υπόλοιποι.
Στο γλέντι είχαν θέση επίσης και Αποκριάτικα παιχνίδια που διασκέδαζαν τους παριανούς. Ο φούρνος, το κρεμμύδι, η χήνα, η κολοκυθιά, ο λούρος και το σκαμπίλι, ήταν παιχνίδια αστεία, μιμητικά της καθημερινότητας της ζωής αλλά και σκληρά πολλές φορές, με χτυπήματα, που δοκίμαζαν τις σωματικές αντοχές των σκληραγωγημένων ανδρών και είχαν κάτι από την γυμνή, αγνή πρωτογένεια των λαϊκών χωρατών. Τα περισσότερα που απαιτούσαν σωματική ρώμη ήταν ανδρικά και παίζονταν τη στιγμή που οι γυναίκες επιδείκνυαν τη χάρη τους χορεύοντας, συμβολίζοντας έτσι εθιμοτυπικά τα γνωρίσματα του κάθε φύλου.
Τα Αποκριάτικα γλέντια συνεχίζονταν συχνά και την Καθαρά Δευτέρα, ωστόσο, από τις δώδεκα το βράδυ της Κυριακής οι πάντες, ίσως ακόμη και οι μεθυσμένοι που είχαν αδειάσει κάμποσες παλιάτσες κρασί, έπαυαν να τρώνε αρτύσιμα, ολοκληρώνοντας τη βραδιά με ένα αβγό που θα έτρωγαν ξανά πια μετά τα μεσάνυχτα του Μεγάλου Σαββάτου.
Κάπως έτσι κυλούσαν οι τελευταίες μέρες της Αποκριάς στην παραδοσιακή Πάρο. Με ξέφρενα, αυτοσχέδια ξεφαντώματα τα οποία έμοιαζαν με ξεσπάσματα αυθόρμητης, αγνής χαράς που συμπύκνωναν την πρωτογένεια του τόπου και των ανθρώπων του, αρκετές δεκαετίες πριν, και λίγο πριν ανατείλει η μακρά περίοδος της νηστείας της Σαρακοστής που όλοι σέβονταν για να υποδεχτούν το Άγιο Πάσχα…
Μέλος του μητρώου
