Ο κοινωνικός χώρος δε εξ΄ορισμού δεν υφίσταται χωρίς όρια, και ως εκ τούτου, αν τα όριά του δεν υπάρχουν, μετασχηματίζεται ο ίδιος σε χάος. Η εποχή, ευεπίφορη στην κατάλυση κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών και προσωπικών ορίων.
Λαϊκιστές, φανατικοί απολογητές, αρνητές, ακραίοι, συνωμοσιολόγοι, χαμαιλέοντες, όλοι «ανθούν» στο κοινωνικό περιβόλι κρίσιμων και ευμετάβλητων περιστάσεων, κρατώντας μια και μοναδική σημαία: Εκείνη των καθαρά προσωπικών τους ιδεοληψιών και ατομικών συμφερόντων. Αυτό δυστυχώς, είναι το μόνο σταθερό μοτίβο που ενυπάρχει σε περιόδους κινούμενης άμμου.
Αυτό επικρατεί σε ένα ευτυχώς μικρό μέρος του κοινωνικού σώματος της Πάρου, πληγώνοντας την κοινή λογική αλλά και τη μνήμη. Γιατί αν οι λωτοφάγοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, ανήκουν στο σύμπαν της Ελληνικής μυθολογίας, οι συνεπείς ως προς τα έργα και τα λόγια τους πολίτες, είναι το ύψιστο ζητούμενο μιας διαυγούς, υγιούς, δημοκρατικής κοινωνίας που απάδει προς τον καιροσκοπισμό. Η δύσκολη εποχή των τελευταίων μηνών, ξέβρασε στην επιφάνεια κάνοντας πιο ορατό και ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις πιο κραυγαλέο, έναν πολυδιάστατο χαμαιλεοντισμό μέσα στην κοινωνία της Πάρου.
Απόψεις αλλάζουν «χρώμα» και πολιτικό «ένδυμα» απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα. Κάποιοι δε που όχι μόνο υποστήριζαν, αλλά διαφήμιζαν φανερά έκνομες οργανώσεις, έρχονται τώρα για λόγους συμφέροντος, να «ενδυθούν» την προβιά των υπερασπιστών του λαού, «γλιστρώντας» από το ένα ιδεολογικό άκρο στο αντίθετό του.
Χάος… Με τις ταυτότητες να αποδομούνται και να επανασυντίθενται, να αλλάζουν, να μεταμορφώνονται και να μετουσιώνονται στον αντίποδά τους, ανερυθρίαστα, και μάλιστα από δημόσιο βήμα.
Η αποκαρδίωση ως λέξη, αδυνατεί να περιγράψει την αίσθηση της απογοητευτικής σύγχυσης που αναδύεται από ένα μέρος της κοινωνίας που μοιάζει να παραπαίει μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Τα δύο μοιάζουν αδιαχώριστα, συγκολλημένα με συνεκτική ουσία το θράσος και τον εμπαιγμό της νοημοσύνης όλων μας.
Κι έτσι, ο οργουελικός κόσμος μοιάζει να έρχεται ολοένα και περισσότερο κοντά μας…
Μέλος του μητρώου
