Οι βεγγέρες, οι επισκέψεις δηλαδή σε συγγενικά ή φιλικά σπίτια, εξελίσσονταν σε χαρούμενα γλέντια με πρωτοστάτες την τσαμπούνα, το τουμπάκι, το βιολί και το λαούτο, ενώ πάνω στο κέφι αυτοσχέδια σατυρικά στιχάκια έδιναν κι έπαιρναν μεταξύ των καλεσμένων. Οι μόσκαροι που εισέβαλαν στη βεγγέρα, πάσχιζαν να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους, χόρευαν και αστειεύονταν ενώ οι υπόλοιποι είχαν βάλει σκοπό της βραδιάς να τους αναγνωρίσουν!
Ένας ιδιαίτερος τοπικός παριανός χορός, ο περίφημος Αγέρανος είχε την τιμητική του στις Αποκριάτικες βεγγέρες.
Κυκλικός, με τους χορευτές να πιάνονται από τους ώμους, αρχικά με αργό βηματισμό και πηδηχτό αργότερα, συνοδευόταν από ερωτικούς στίχους που τραγουδούσε ο μπροστάρης και επαναλάμβαναν οι υπόλοιποι χορευτές.
Χαρακτηριστικό ρεφρέν του:
Τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε,
Παναγιά μου από την Πάρο κείνον π΄αγαπώ θα πάρω,
Παναγιά μου από την Τήνο μιλησέ μου τι θα γίνω.
Η παριανή Αποκριά ξεκινούσε αρχές Φεβρουαρίου όπως φανερώνει η παραδοσιακή θυμόσοφη ρήση «Απ’ τ’ Αι-Χαράλαμπου και πέρα δώσ’ του κώλου σου αέρα» ενώ όταν οι γιορτινές μέρες τελείωναν όλοι μαζί τραγουδούσαν “Και του χρόνου οι μοσκάροι να ξαναγεννούνε πάλι”.
Μέρα μεγάλου κεφιού ήταν και η Τσικνοπέμπτη στην Πάρο όταν η τσίκνα από το ψημένο κρέας πλανιόταν στην ατμόσφαιρα! Γιορταζόταν όπως και σήμερα την δεύτερη Πέμπτη του Τριωδίου, 11 μέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα και αποτελεί έθιμο οι ρίζες του οποίου ανάγονται στις βακχικές γιορτές της αρχαίας Ελλάδας όταν το φαγοπότι και το γλέντι ήταν ιεροτελεστία για την καλή ευφορία της γης την άνοιξη.
Στην Πάρο, τα Αποκριάτικα γλέντια και η Τσικνοπέμπτη, ήταν αφορμή χαράς, παιχνιδίσματος και ερωτικών αποκαλύψεων... Οι νέοι, μεταμφιεσμένοι σε μόσκαρους, έβρισκαν επιτέλους το θάρρος να απελευθερωθούν από τη συστολή και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους σε εκείνη που αγαπούσαν. Η παριανή παράδοση μάλιστα θέλει τους νέους να κλέβουν ένα μακαρόνι που το έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι τους για να ονειρευτούν ποιά θα παντρευτούν!
Με ανάλογο τρόπο γιορταζόταν η Αποκριά, το αποκρίωμα όπως συνήθιζαν να το λένε οι Αντιπαριώτες στο νησί της Αντιπάρου.
Γλέντια σε σπίτια με τσαμπούνα και τουμπάκι γίνονταν για να αποκριώσουν όπως έλεγαν, δηλαδή να γλεντήσουν, με το ρήμα να έχει ταυτόσημη έννοια με το γλέντι! Ο καθείς συνεισέφερε το φαγητό του στο φαγοπότι με τα πλούσια εδέσματα ενώ το πιο συνηθισμένο φαγητό ήταν τα ντόπια μακαρόνια με κοτόπουλο και τα ραφιόλια, τα μισοφέγγαρα πιτάκια με μυζήθρα.
Κορύφωση της Αποκριάτικης περιόδου ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς κατά την οποία οι μασκαριές όπως έλεγαν, δηλαδή οι μασκαρεμένοι, έστηναν ξέφρενο υπαίθριο γλέντι στην κεντρική πλατεία της Αντιπάρου. Επιβίωση του εθίμου είναι η σημερινή παρέλαση στην ίδια πλατεία, αυτοσχέδιων σατυρικών αρμάτων και μασκαράδων που παρασύρουν στο κέφι τους ολόκληρο το νησί!
Σήμερα, ο απόηχος από εκείνες τις μέρες έχει μείνει με τα νησιά να γιορτάζουν Αποκριά και Τσικνοπέμπτη και πάλι με γλέντια και χαρές τιμώντας την κληρονομιά της παράδοσής τους έστω και σαν μακρινή ανάμνηση...
Μέλος του μητρώου
