Στη συναυλία αυτή παρουσιάζονται συνθέσεις με στίχους από Παριανούς ποιητές. Την πρώτη χρονιά έλαβαν μέρος Νίκος Σαρρής, Χρ. Γεωργούσης, Κώστας Δελαγραμμάτης, τη δεύτερη (πέρσι) μαθητές από το Λύκειο Πάρου και φέτος μαθητές από τα Λύκεια Νάουσας και Παροικιάς. Η συναυλία μπορεί να δώσει ενθάρρυνση σε όσους γράφουν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους και να προωθηθεί έτσι η τοπική ποίηση. Θα μπορούσε να υπάρχει μια γονιμότερη συνεργασία με τα σχολεία, αν αυτά δεν είχαν στραμμένη την προσοχή τους στις εξετάσεις και συνεργάζονταν παραγωγικότερα με τους πολιτιστικούς φορείς του νησιού.
Μετά τους μεγάλους ποιητές και την εικοσαετία 1960-1980 η ποίηση σαν να έπεσε σε παρακμή και σε μια χώρα που τη γέννησε και τη συντήρησε αιώνες τώρα θα έπρεπε να είναι μια απ' τις πρώτες φροντίδες όλων (κράτους, κυβερνητικών φορέων, ανθρώπων τω γραμμάτων, σχολείων) ώστε να προχωρήσει. Στην Πάρο κάναμε κάποιες προσπάθειες, με το συνέδριο για τον Αρχίλοχο τον Πάριο λ.χ., τις παρουσιάσεις βιβλίων, τη συνεργασία μας με τη σχολή τζαζ και άλλες. Ο Σαρρής συχνά μελοποίησε στίχους Παριανών ποιητών. Αυτά είναι καλά, αλλά δεν αρκούν και τα σχολεία που κάποτε έκαναν εκδόσεις έργων των μαθητών και παρουσιάσεις, τώρα στράφηκαν αποκλειστικά στις εξετάσεις. Θα μπορούσε με την ευκαιρία της συναυλίας μουσικής τζαζ κάθε καλοκαίρι στις Λεύκες και τη μελοποίηση έργων μαθητών να πάμε ακόμα πιο πέρα και να ξαναδούμε την ποιητική δημιουργία στο νησί από ανθρώπους που καλλιτεχνούν, αλλά συχνά μένουν στην σιωπή και την αφάνεια. Θα μπορούσε σε συνεργασία των συλλόγων να αφιερώνεται μια μέρα του καλοκαιριού στις νέα δημιουργίες και όσοι θέλουν να διαβάζουν έργα τους. Είχε αυτό γίνει πριν μερικά χρόνια στο θεατράκι του Λυκείου Παροικιάς με την ευκαιρία της παρουσίασης του καταπληκτικού βιβλίου του Νίκου Αλιπράντη και Γιάννη Κωβαίου «Ανθολογία Παριανών ποιητών».
Το καινούριο που θα γεννηθεί (κάτι ήδη προετοιμάζεται και γίνεται) μπορεί να μην είναι απ' την πρωτεύουσα της παρακμής, αλλά από την περιφέρεια. Γι' αυτό πρέπει να έχουμε τεντωμένα τ' αυτιά μας και ανοιχτά τα μάτια μας, να πάρουμε χαμπάρι για τα ανέλπιστα νεογέννητα και να βοηθήσουμε στην εξέλιξή τους. Και να μην περιφρονούμε και να απαξιώνουμε κάτι που δεν μας φαίνεται καλό απ' την αρχή, γιατί αυτά είναι προετοιμασίες για το καλύτερο που έρχεται. Ο ρόλος των σχολείων είναι βασικός και βασικότερος ο ρόλος των δασκάλων, γιατί απ' τους τολμητίες περιμένουμε να εξεγερθούν κατά του συστήματος και να ξαναδούν την ποίηση, όχι ως μάθημα που θα οδηγήσει σε εξετάσεις, αλλά ως κραυγή νεογέννητου που θα μας φέρει μπροστά σε χαρούμενες εκπλήξεις. Κάτι που γίνεται δεν είναι πάντα μόνο του, αλλά εμπεριέχει και αυτό που κυοφορεί και ας είμαστε πάντα σε γόνιμη ετοιμότητα να υποδεχόμαστε το μέλλον. Εκείνοι που γράφουν στην Πάρο έχουν γίνει πολλοί και μπορούν κατ' αρχήν να συνεννοηθούν πρώτα αυτοί, ώστε να βάλουν ένα χεράκι και να ενθαρρύνουν τις νέες δημιουργίες. Αν αυτό γίνει παντού, θα έχουμε σίγουρα χαρούμενες εκπλήξεις. Έτσι θα τιμήσουμε και τον Αρχίλοχο τον Πάριο και θα μας στείλει κρυφά μηνύματα ευχαρίστησης καθώς μετά από τόσους αιώνες αναμονής μπορεί να αξιωθεί να πιάσει επιτέλους το χέρι της Νεοβούλης.
Μέλος του μητρώου
