Ωδή στο Νικόλα Στέλλα

Ο Τράντας ήταν μαχητής της Μαντώς Μαυρογένους και τη συνόδεψε ξυπόλητος δίπλα στο φέρετρο με μια στολή γενιτσάρου. Η Μαντώ τάφηκε στο προαύλιο της Εκατονταπυλιανής κι εμείς μαθητές του Γυμνασίου που στεγαζόταν στα κελιά τότε (χρόνια του 1950) παίζαμε στα μάρμαρα πάνω των τάφων του προαυλίου. Το ποίημα στέλνεται όχι μόνο σε όσους τιμούν το Στέλλα και την Αντίσταση, αλλά και όσους αγαπούν την ποίηση και αντιστέκονται. Και πάντα σε εκείνους που έχουν ένα καλό λόγο στην καρδιά τους, φεύγουν από τα όρια του εαυτού τους και στήνουν γεφύρι προς τους άλλους ανθρώπους.

ΝΙΚΟΛΑ ΣΤΕΛΛΑ ρωτούμε πού πήγες.

Έφυγες κι άφησες τα βήματά σου

στις ράχες και τα χωράφια της Πάρου,

στις παπαρούνες, τα σπάρτα και τ' άστρα.

Αδερφέ της σκληρής μας πατρίδας,

ισάξιε της Μαντώς και του Τράντα,

Καπετάνιε, της Αντίστασης γιε, φως ηλίου.

Στον τόπο του μαρτυρίου σου θάλλεις,

ψυχή περήφανη έγινες βράχος,

τόπος, πατρίδα κατάφωτη, δέντρο,

ηφαίστειο, μάρμαρο, άγιος νέος.

Λευτεριάς μαχητή, Νίκο Στέλλα γενναίε,

γρηγορείς, όρθιος στέκεις,

οδηγείς το λαό σου στους δύσκολους δρόμους.

Νερό τρεχούμενο, μυρτιά και δάφνη,

όλα συγγένεψαν με τέτοιες πράξεις,

όλα ομόρφυναν, όλα αγίασαν,

το '21 εβλάστησε άνθη.

Χρίστος Γεωργούσης
{vsig}stellas-27-05-13{/vsig}