Αναχώρησε για το «μεγάλο ταξίδι» χωρίς επιστροφή σε ηλικία μόλις 52 ετών, λίγες ημέρες μετά τα γενέθλιά του βυθίζοντας σε βαθιά οδύνη τους γονείς του Μανώλη και Μαρία, τη σύζυγό του Άννα, και σε βαρύ πένθος ολόκληρη την οικογένεια Σπανού.
Ο Δημήτρης, εργατικός και αεικίνητος, ηλεκτρολόγος μηχανικός στο επάγγελμα, με ποικίλα ενδιαφέροντα, υπήρξε πάντα δραστήριος και ζωντανός αλλά και ολιγαρκής, ήρεμος, ευαίσθητος, ανιδιοτελής ανθρωπιστής, θιασώτης του εθελοντισμού και φιλοσοφημένος. Το ήθος του, η σεμνότητα και η εντιμότητά του, η αγνή καρδιά του, το αυθόρμητο και ειλικρινές γέλιο του, η αισιοδοξία του και η δίψα του για τη ζωή χαρακτήριζαν την προσωπικότητά του.
Λάτρης της Πάρου, της γενέτειρας του πατέρα του Μανώλη, την επισκεπτόταν συχνά με κάθε ευκαιρία. Ενεργός λάτρης του αθλητισμού σε ολόκληρη τη ζωή του, της σωματικής άσκησης, των περιπατητικών διαδρομών (από τους πρωτοπόρους του νησιού) είχε πάντα να πει ένα καλό λόγο για όλους. Άοκνος και αφανής εργάτης της Πάρου οργάνωσε αρκετές περιπατητικές διαδρομές φυσικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος δίνοντας την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να γνωρίσει το αθέατο, το όχι τόσο τουριστικό, αλλά το πιο σημαντικό κομμάτι του νησιού που αφορά τον πολιτισμό του.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του.
Καλό σου ταξίδι, Φίλε Δημήτρη. Ο Θεός να αναπαύει αιώνια την ψυχή σου. Θα σε θυμόμαστε πάντοτε με βαθιά αγάπη. Την αγάπη που χάριζες απλόχερα με ένα πλατύ χαμόγελο σε όσους ήταν γύρω σου.
Αν. Σκαραμαγκάς.
Πολυαγαπημένε μας Δημήτρη,
Σήμερα το πρωί 10 Ιούνη, σαν κεραυνός έπεσε η είδηση του απροσδόκητου και άδικου θανάτου σου, σε όλους εμάς, τους συγγενείς, φίλους, γνωστούς εδώ στο νησί μας στην Πάρο που τόσο αγαπούσες. Δύσκολο να το πιστέψουμε...Και ακόμη δυσκολότερο να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι δεν θα ξαναδούμε το χαρούμενο πρόσωπό σου, τα μάτια σου που ήταν γεμάτα αγάπη για όλους, δεν θα ξανακούσουμε αυτό το δυνατό γέλιο σου που σε έκανε να ξεχωρίζεις, αλλά και τα καλά σου λόγια...για όλους είχες να πεις μόνο έναν καλό λόγο...ότι κι αν σου έλεγαν, ότι κι αν άκουγες. Πάλεψες πολύ με το θηρίο...Παλέψαμε κι εμείς, όλοι που σ΄αγαπούσαμε με ότι δύναμη είχε ο καθένας μας. (Πιστέψαμε ότι ενωμένοι όλοι θα το νικήσουμε και θα σε κρατήσουμε κοντά μας). Δυστυχώς...Άνιση μάχη...Αυτό το θηρίο δεν παλεύεται...Έχασες...Σε νίκησε, και μαζί μ΄ εσένα και όλους εμάς αφού χάσαμε εσένα τον πολύτιμο, τον πολυαγαπημένο, το θησαυρό, το Δημήτρη μας ή Τάκη όπως σε αποκαλούσε η λατρεμένη σου μάνα η Μαρία. Καλά βρε Δημήτρη, εσύ νοιαζόσουν πάντα να μην στενοχωρήσεις το Μανώλη, τον πολυαγαπημένο σου πατέρα, τώρα πως το κάνεις αυτό και φεύγεις ταξίδι μακρινό χωρίς γυρισμό...Αφήνεις μεγάλο κενό πίσω σου, η καρέκλα στο τραπέζι της μανούλας σου θα μένει άδεια για πάντα. Ο Μανώλης θα μιλάει για σένα το καμάρι του πάντα με τα καλύτερα λόγια, εμείς όλοι θα τον ακούμε...τι να πούμε σε έναν γέροντα πατέρα που έχασε το παλληκάρι του, το θησαυρό του. Όσο για την Αννούλα σου, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στη ζωή της χωρίς εσένα, την αγάπη της, το Δημήτρη της, να την πειράζει χαμογελαστός και συγχρόνως να την αγκαλιάζει και να τη χαιδεύει. Πόσο ευτυχισμένοι ήσασταν και οι δύο μαζί...Γιατί;;; Ποιός σας ζήλεψε;;;
Kαλό ταξίδι Δημητράκη, θα σε θυμόμαστε πάντα, θα ζεις πάντα στις καρδιές μας. (Μην ανησυχείς εκεί που θα είσαι, εμείς, θα είμαστε κοντά στην Αννούλα σου, στη Μαρία τη μανούλα σου, στο Μανώλη, και θα τους προσέχουμε).
Συλλυπητήρια σε όλους στην οικογένεια σας και στην οικογένεια της Άννας.
Η ξαδέρφη σου,
Χρύσα - Πατέλη - Φιλινού.
Μέλος του μητρώου
