Η Ελληνοκαναδέζα σεναριογράφος, σκηνοθέτης και ηθοποιός που μιλάει ελληνικά και αισθάνεται Ελληνίδα, βρίσκεται σε μια δημιουργική περίοδο στην ζωή της τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά.
Αυτή την εποχή βρίσκεται στην Αθήνα και ετοιμάζει στο Παλλάς, τα «Μικρά όµορφα πράγµατα» («Tiny Beautiful Things»), μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο µπεστ-σέλερ της Σέριλ Στρέιντ. Πρόκειται για μια συλλογή πραγματικών επιστολών που η Νία Βαρντάλος διασκεύασε και σκηνοθετεί, μετατρέποντάς τα σε μικρά θεατρικά γεγονότα. Με αυτό το υλικό και μαζί με τρεις Έλληνες ηθοποιούς θα παίξει κι εκείνη για πρώτη φορά στην πατρίδα των γονιών της, τη δική της πατρίδα...
{https://www.youtube.com/watch?v=AZmrv_WiDxA}
«Μεγάλωσα στον Καναδά, στο Γουίνιπεγκ όπου γεννήθηκα. Από πολύ μικρή ήξερα ότι είμαι Ελληνίδα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στην οικογένειά μας. Πηγαίναμε στην εκκλησία. Ο πατέρας μου είναι από τα Καλάβρυτα, η μητέρα μου γεννήθηκε στον Καναδά αλλά είναι Ελληνίδα. Ημασταν κοντά και με τις ξαδέλφες μας στο Σικάγο και στην Αυστραλία αλλά και εδώ στην Ελλάδα. Ολες καταλαβαίναμε από την προφορά μας ότι μιλάγαμε διαφορετικά ελληνικά. Αλλά στην καρδιά μας είμαστε Ελληνες.
»Από την αρχή ήθελα να κάνω θέατρο και μάλιστα νόμιζα ότι θα μπορούσα να παίξω ό,τι ήθελα. Στο Λος Αντζελες κατάλαβα ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει, ότι δεν υπήρχαν ρόλοι για μένα. Και αποφάσισα να λύσω το πρόβλημα και είπα ότι θα γράψω εγώ έναν ρόλο για μένα.
»Όταν έγραψα τον “Γάμο αλά ελληνικά” θεωρούσα ότι εγώ θα παίξω μια από τις ξαδέλφες. Αλλά όταν με πήρε τηλέφωνο ο Τομ Χανκς και μου είπε ότι έχουμε δει το θεατρικό σου και θέλουμε να αγοράσουμε το σενάριο να το κάνουμε ταινία, δεν ξέρω πως βρήκα το θάρρος και είπα ότι εγώ θέλω να παίξω τη νύφη. “Μπορώ;” τον ρώτησα. Και μου είπε “ναι”…
»Είμαι η Τούλα, είμαι ακόμα η Τούλα. Και ξέρω ότι παίζω καλά αυτόν τον ρόλο γιατί βγαίνει από μέσα μου. Ηρθε κατευθείαν μέσα από την οικογένειά μου. Βέβαια δεν είχαμε εστιατόριο αλλά αυτή η οικογένεια, η οικογένεια της ταινίας, είναι η δική μου. Ηταν κάπως έτσι η οικογένειά μου, αλλά το ανέβασα από το 2 στο 11, γιατί ήθελα να το κάνω κωμωδία.
»Ο πατέρας μου είχε πολύ μεγάλο σεβασμό για το σχολείο, για το Κολλέγιο, γι’αυτό και πήγαμε όλοι μας. Από την άλλη η μητέρα μας μας πήγαινε από μικρά στο θέατρο, στο μπαλέτο. Είδα πολλά θεάματα και κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου ότι “αυτό θέλω να κάνω”. Όταν μπήκα για πρώτη φορά μέσα στο Παλλάς και ανέβηκα στην σκηνή, ήξερα, ένιωσα, ότι αυτό είναι το σπίτι μου. Το ίδιο έγινε και όταν ήμουν στο Γουίνιπεγκ και ξεκίνησα τα μαθήματα για να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας μου μου δεν ήθελε, μου είπε “όχι, θα γίνεις δασκάλα. Είναι καλή δουλειά για γυναίκα”. Δεν το δέχτηκα. Του είπα ότι “εγώ θα γίνω ηθοποιός”. Ηξερα ότι αυτό θα είναι η ζωή μου. Αγαπώ το θέατρο πιο πολύ από τις ταινίες, αγαπώ αυτό το ζωντανό, που ακούω το κοινό.
»Στον πατέρα μου δεν άρεσε αλλά νομίζω ότι πρέπει να έχεις λίγο πίεση από τους γονείς σου. Πρέπει να πούνε όχι γιατί τότε είναι που θα βρεις ένα μέρος μέσα σου, όχι για να τους εξηγήσεις γιατί θέλεις να το κάνεις αλλά για να εξηγήσεις σε σένα γιατί το θέλεις. Όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα στο Λος Αντζελες για μένα αυτό τελικά ήταν ένα δώρο. Αν ήταν εύκολα, αν ήταν εύκολο να βρω δουλειά, δεν θα έγραφα αυτό το σενάριο. Δεν ήξερα καν ότι ήξερα να γράφω, αν και έγραφα από μικρή εκθέσεις, ημερολόγιο.
»Ημουν και ονειροπόλα και δυναμική. Μου άρεσε πολύ να είμαι με τις ξαδέλφες μου γιατί γελάγαμε πολύ. Όταν ήμουν πάνω στην σκηνή ντρεπόμουν αλλά δεν είχα δεύτερες σκέψεις, μου άρεσε πάρα πολύ.
»Προσπαθώ να διατηρώ τα ελληνικά μου. Όταν ήταν να πάμε στην Κέρκυρα για τα γυρίσματα, έκανα πρόβες με μία φίλη μου από την Ελλάδα και μιλούσαμε μόνο ελληνικά. Είναι κι εκείνη συγγραφέας και σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Τώρα με τον Σπύρο (σ.σ. τον σύντροφό της) μιλάμε κάθε μέρα μόνο ελληνικά. Και τώρα που μπήκα στην διαδικασία να μάθω το κείμενο για την παράσταση στο Παλλάς ήταν πολύ δύσκολο γιατί υπήρχαν λέξεις και φράσεις που δεν είχα ξανακούσει ποτέ. Όπως το “εξαιτίας αυτού” ή τα “αυτοθυσιάστηκα και αυτοκαταστράφηκα”. Έχω κάνει πολλές πρόβες για να καταφέρω να τα πω.
»Ναι, στην Αμερική ήμουν η Ελληνο-Καναδέζα. Και μόνο από το όνομα, διέφερα. Ημουν η μόνη Ελληνίδα στο σχολείο και αυτό νομίζω με δίδαξε πώς να γράψω. Η Τούλα ένιωθε ότι ήταν έξω από όλους, κατάλαβε πως πρέπει να τους αγαπήσει και να τους αποδεχτεί κι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να δείξω στην ταινία.
»Την επιτυχία της ταινίας δεν την περίμενα. Νόμιζα ότι ήταν τρελός ο Τομ Χανκς. Οταν ήρθε για πρώτη φορά η Ρίτα Γουίλσον στο θεατρικό, η πρώτη της φράση ήταν “σ’αγαπώ”… “Είσαι ηθοποιός, είσαι Ελληνίδα, ήθελα να σε γνωρίσω, και τώρα είσαι εδώ”… Και τότε ήταν που μου είπε ότι αυτό το έργο πρέπει να γίνει ταινία. Της είπα ότι έχω γράψει το σενάριο και με ρώτησε αν μπορώ να της το στείλω. Της το έστειλα. Νόμιζα ότι τους άρεσε γιατί ήταν κι εκείνοι Ελληνες. Δεν περίμενα ότι θα άρεσε σε όλο τον κόσμο. Ακόμα το κοιτάω και δεν το πιστεύω. Ακόμα κλαίω…
»“Ο γάμος αλά ελληνικά”, μου άνοιξε όλες τις πόρτες στο Χόλυγουντ. Μετά από αυτό με κάλεσαν να γράψω σενάρια, να παίξω ρόλους.
»Ολα αυτά τα χρόνια έκρυβα λίγο ότι ήμουν σε έναν πόλεμο για να γίνω μητέρα και αυτός ήταν ο λόγος που δεν έπαιξα σε όλες τις ταινίες που μου πρότειναν. Γιατί έκανα πολλές προσπάθειες για να γίνω μητέρα. Τώρα είμαι πολύ ευχαριστημένη που όλα αυτά δεν πέτυχαν γιατί, ευτυχώς, βρήκα την κόρη μου. Βρήκα την αληθινή μου κόρη. Ηταν ένα δώρο. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στη ζωή μας, δεν ξέρουμε ποτέ αν κάτι που είναι δύσκολο στο τέλος θα είναι κάτι που θα σου δείξει κάτι άλλο που δεν το περίμενες. Γι’αυτό είμαι πολύ ευχαριστημένη για όλα που έχουν γίνει, γιατί έγιναν με την σειρά.
»Γράφω για την οικογένειά μου, γράφω για το παιδί μου, γράφω για τη ζωή μου, αλλά κρατάω πολλά πίσω και για την οικογένεια και για το παιδί. Νομίζω πρέπει να έχεις κάποια όρια. Το έχω μάθει αυτό από τη μάνα μου και από την Σέριλ Στρέιντ. Είναι καλό να μπορείς να μοιραστείς όλα όσα έχεις ζήσει, αλλά είναι καλό, νομίζω, να κρατήσεις αυτό που θέλεις λίγο μέσα σου και να το αποδεχτείς μόνη σου, πριν το μοιραστείς.
»Με την κόρη μου η σχέση μας είναι εξαιρετική όπως είναι και με τον μπαμπά της και με τον Σπύρο. Ευτυχώς…
»Κανείς δεν κάνει ένα γάμο για να πάρει διαζύγιο. Αλλά δεν ήταν η επιλογή μου και μόνο αυτό θέλω να πω. Και θέλω να πω στις γυναίκες ότι μερικές φορές πρέπει να αντέξεις κάτι που δεν ήξερες ότι θα έρθει στην ζωή σου και έχεις τη δύναμη να το κάνεις για να βγεις πιο δυνατός.
»Τώρα είμαι εδώ στο Παλλάς και κάνουμε με τον Σπύρο αυτή την παράσταση! Κι αυτό για μένα είναι απίστευτο, είναι έξω από τα όνειρά μου. Όταν ήμουν σε εκείνη την φάση, στη φάση του χωρισμού και του διαζυγίου, έλεγα ότι δεν μπορώ να αντέξω πιο πολύ. Τώρα λέω ότι ξέρω γιατί συνέβη, γιατί να έρθει τώρα αυτό…
»Πώς ήρθε η παράσταση στην Αθήνα; Η ιδέα ήταν του Σπύρου. Με άκουγε κάθε μέρα στο τηλέφωνο που μιλούσα για την παράσταση στην Αμερική, για το βιβλίο που εκδόθηκε, για την περιοδεία… Γιατί εκτός από τις ΗΠΑ και τον Καναδά πήγαμε και στην Κορέα και στο Μεξικό και στην Αυστραλία. Μια μέρα με άκουσε ο Σπύρος στο τηλέφωνο που έδινα τα δικαιώματα του βιβλίου και τότε μου λέει “γιατί όχι στην Ελλάδα;”… Κι επειδή είναι στιχουργός μου είπε ότι θα κάνει εκείνος την μετάφραση. Όταν μας κάλεσε ο Τζον Κεντ από το Παλλάς, πάνω στην τηλεφωνική μας επικοινωνία, μου πρότεινε να παίξω και είπα, βιαστικά, ναι… Μετά το μετάνιωσα αλλά τελικά είμαι τόσο μα τόσο ευχαριστημένη.
»Εκανα πρόβες μόνη μου στο Λος Αντζελες για δύο μήνες ώστε να μάθω το κείμενο. Ακόμα και τώρα κάνω πρόβες και διαβάζω το κείμενο.
»Είδα τη Δανάη Λουκάκη στις “Αγριες Μέλισσες” και είδα ότι έχει μεγάλο εύρος ως ηθοποιός. Δεν κάναμε οντισιόν. Κάναμε μια επαφή και δέχτηκε. Μετά ο Τζον Κεντ μας πρότεινε τον Δημήτρη Παπανικολάου. Εχει κάνει τόσο πολλά πράγματα που δεν ξέραμε αν θα δεχτεί. Είπε ναι… Κάναμε ένα ζουμ μαζί του και όταν είπε το ναι, με τον Σπύρο σηκωθήκαμε και χορέψαμε. Είδαμε τον Δημήτρη Κίτσο στο “Maestro” και σκεφτήκαμε ότι εκτός από δράμα θα μπορούσε να παίξει και κωμωδία -το είδαμε και στο “Στα τέσσερα”. Είμαστε τόσο ευχαριστημένοι που είπανε όλοι ναι.
»Είναι αλήθεια ότι με ενδιαφέρει να μιλάω στις γυναίκες. Κι έτσι όπως γράφει για τις γυναίκες η Σέριλ, δίνει δύναμη στις γυναίκες. Η ίδια δεν είχε καλό πατέρα ούτε παππού. Κι όμως τα ξεπέρασε όλα. Όταν γράφει δείχνει τον ήλιο μέσα στο βάθος της θάλασσας. Δεν είχα ξανακάνει διασκευή ούτε μεταφορά βιβλίου σε σενάριο. Μου πήρε τρία χρόνια. Πήγα τέσσερις φορές στη Νέα Υόρκη, προσλάβαμε ηθοποιούς να έρθουν για να το διαβάσουμε όλοι μαζί. Μετά από τρία χρόνια είπαμε πια ότι είμαστε έτοιμοι. Εκανα μικρές αλλαγές, γιατί ήθελα να βάλω και λίγο κωμικό στοιχείο μέσα. Η Σέριλ μου έδωσε την άδεια να το κάνω -είμαστε φίλες πια.
»Ξέρετε, στο Χόλυγουντ, μια γυναίκα ζει ακόμα δύσκολα, δυστυχώς. Αλλά πάντα μπορούμε να προσλαμβάνουμε η μία την άλλη, να στηρίζουμε η μία την άλλη.
»Νομίζω ότι όλοι πρέπει να έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για αυτά που έχουμε περάσει. Όπως η Σέριλ που ακόμα ξέρει ότι μπορεί να πάει να την βρει ο πατέρας της αλλά δεν τον φοβάται πια. Πέρασε πολλά αλλά βγήκε στην ακτή...
»Όταν χώρισα το μόνο που ήθελα ήταν να έχω τα μάτια μου μόνον στο παιδί μου. Ήθελα να έχει κανονική ζωή το παιδί μου, να τελειώσει σχολείο και γι’αυτό έβαλα τον εαυτό μου σε ένα ντουλάπι και τον έκλεισα εκεί μέσα. Είχα τη δουλειά μου, το παιδί μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου και ήμουνα πολύ ευχαριστημένη και χαρούμενη, δεν ήθελα κάτι άλλο. Δεν ήξερα ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο στη ζωή και γι’αυτό θέλω να πω στις γυναίκες ότι πρέπει να σκεφτούμε ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο. Γιατί αυτό ήταν το λάθος μου. Όταν γνωριστήκαμε με τον Σπύρο είπα όχι, δεν ψάχνω, δεν θέλω κάτι. Αν δεν ήμασταν οι δύο μας στην Πάρο διακοπές την ίδια στιγμή, σε δύο διαφορετικά τραπέζια, κι αν δεν είχαμε γυρίσει ο ένας προς τον άλλον συγχρόνως, δεν ξέρω τι θα είχε γίνει. Ξημερώματα έχει παντού, και πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας για να τα δούμε».
«Μικρά όμορφα πράγματα» (=«Tiny Beautiful Things» (ή Συμβουλές περί αγάπης και ζωής) βασισμένο στο βιβλίο της Σέριλ Στρέιντ. Θεατρική διασκευήΝία Βαρντάλος, μετάφραση Σπύρος Κατσαγάνης, σκηνοθεσία Νία Βαρντάλος & Σπύρος Κατσαγάνης. Παίζουν: Νία Βαρντάλος, Δημήτρης Παπανικολάου, Δανάη Λουκάκη, Δημήτρης Κίτσος
Θέατρο Παλλάς, 16 - 25 Μαΐου. Παραστάσεις: Τετάρτη & Κυριακή (20.00), Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο (21.00).
Μέλος του μητρώου
