Newsroom Έτσι κι εμείς (λέμε τώρα, για να περνά κι η ώρα), είμαστε καταδικασμένοι να επιχειρηματολογούμε αν θα ισορροπήσουμε ανάμεσα στην «καλπάζουσα» ανάπτυξη και στο «φρένο», αν θα την ακολουθήσουμε σε μία λογική laissez-faire ή αν θα προσπαθήσουμε (αν μπορούσαμε, που δεν) να την «παγώσουμε» εντελώς.
Ποιο είναι λοιπόν το «σωστό» και ποιο το «λάθος»;
Πού βρίσκεται, αν υπάρχει, η ισορροπία;
Πρώτη επισήμανση είναι ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να σταματήσει.
Η κοινωνία, οι ανάγκες των κατοίκων, η επιθυμία των νέων για δουλειές και καλύτερη ζωή, αλλά και η ίδια η εξελικτική πορεία του ανθρώπου δεν επιτρέπουν «πάγωμα» της ανάπτυξης.
Η οικονομική ζωή του νησιού στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στον τουρισμό, στις υπηρεσίες και στην … «οικοδομή».
Αν σταματήσει, θα δημιουργηθεί κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο.
Δεύτερη επισήμανση όμως είναι ότι δεν μπορεί και να συνεχίσει ανεξέλεγκτα.
Η δόμηση με ειδικά χωροταξικά, η πίεση στους φυσικούς πόρους (νερό, απορρίμματα, ενέργεια) και οι ανεπαρκείς υποδομές απειλούν την ίδια τη βάση της ανάπτυξης και φυσικά την ποιότητα ζωής και το φυσικό περιβάλλον.
Αν χαθεί η φυσική ομορφιά και η παραδοσιακή ταυτότητα, το νησί θα χάσει το συγκριτικό του πλεονέκτημα.
Το «μέτρον» λοιπόν βρίσκεται στη βιώσιμη ισορροπία…
Υποδομές πριν ή και μαζί με την νέα ανάπτυξη.
Δρόμοι, συγκοινωνία και χώροι στάθμευσης εκτός οικισμών, αποχέτευση, ύδρευση, διαχείριση απορριμμάτων, ενέργεια, ασφαλές και «ανθρώπινο» αεροδρόμιο και νέο επιβατικό λιμάνι.
Και «παρέα» τα εξίσου σημαντικά, σχολεία, ενισχυμένο και στελεχωμένο κέντρο υγείας με μονάδα αιμοκάθαρσης, πολιτιστικοί και αθλητικοί χώροι.
Χωρίς αυτά, η ανάπτυξη είναι εύθραυστη.
Μέσω των τοπικών πολεοδομικών σχεδίων έλεγχος της δόμησης χωρίς υπερβολές , αλλά με σαφείς κανόνες για μέγεθος, χρήση και οπωσδήποτε σεβασμό στην αρχιτεκτονική κληρονομιά και στο φυσικό τοπίο.
Επέκταση σε ήπιες μορφές τουρισμού (αγροτουρισμός, πολιτιστικός, πεζοπορικός), που φέρνουν εισόδημα χωρίς υπερβολική επιβάρυνση.
Ενίσχυση των δημοτικών υπηρεσιών καθαριότητας, πολεοδομίας, πρασίνου με την κατάλληλη στελέχωση.
Επιχειρηματίες, κάτοικοι και τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται να βρίσκουν συμβιβασμούς.
Οι «ταλιμπάν της οικολογίας» και οι «ταλιμπάν της ανάπτυξης» είναι εξίσου αδιέξοδοι.
Οι ίδιοι οι κάτοικοι και οι επαγγελματίες κατανοούν ότι το μέλλον του νησιού εξαρτάται από το πώς θα διαχειριστούν το περιβάλλον και τους πόρους.
Το μέτρο, λοιπόν, δεν είναι το «στοπ στην ανάπτυξη» ούτε η «αχαλίνωτη εκμετάλλευση».
Είναι μια καθοδηγούμενη ανάπτυξη με κανόνες, προγραμματισμό και σεβασμό στην ταυτότητα του τόπου.
Κι όμως, όσο κι αν συζητούμε, όσο κι αν διατυπώνουμε προτάσεις και οράματα, η αλήθεια είναι πικρή…
Η τελική απόφαση δεν ανήκει στην τοπική κοινωνία.
Όσο κι αν διεκδικεί λόγο, όσο κι αν προσπαθεί να σχεδιάσει το μέλλον της, το τι θα συμβεί στην Πάρο θα το καθορίσουν οι κεντρικές πολιτικές αποφάσεις.
Η Αθήνα θα ορίσει το «που», το «τι» και το «πως», κι εμείς θα κληθούμε να προσαρμοστούμε.
Η βιώσιμη ισορροπία, που τόσο αναζητούμε, κινδυνεύει να μείνει μια ωραία θεωρία γιατί η φωνή της τοπικής κοινωνίας «σβήνει» τελικά μέσα στις επιταγές του κράτους για την «ανάπτυξη».
Στην … «κεντρική ανισορροπία».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
