Στη χώρα που κάτω από τέτοιες συνθήκες απομόνωσης,καταφέρνει να εξάγει βιοτεχνολογία,εκεί,στην Κούβα,αποδείχτηκε ότι μπορεί να ισχύσει αυτό που είχε πεί ο Κάστρο: «Δε μας αρέσουν ιδιαίτερα οι πατέντες.Μας αρέσει η ιατρική.Η παραγωγή φαρμάκων της Κούβας έχει ενδιαφέρον στο τι δεν έχει: φάρμακα για μεγάλα λεφτά,θεραπείες της φαλάκρας,της ανικανότητας ή των ρυτίδων.Είναι όλο θεραπείες για τον καρκίνο,φάρμακα για το Aids και εμβόλια για τροπικές ασθένειες».
Αυτή η πολιτική,ένα επίτευγμα που πραγματοποιήθηκε στο έδαφος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού,είχε ως αποτέλεσμα το 2010 να ανακηρυχθεί η επί μισό αιώνα αποκλεισμένη Κούβα ως η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής,και μια από τις πρώτες στον κόσμο,στην αντιμετώπιση της παιδικής θνησιμότητας.
Αυτά στην μια όχθη. Ακριβώς απέναντι,στην μητρόπολη του «ελεύθερου ανταγωνισμού»,στις ΗΠΑ, διεκόπη η χρηματοδότηση προγραμμάτων έρευνας,για την αντιμετώπιση του καρκίνου που,όπως είχε εκτιμηθεί,σε λιγότερο από μια δεκαετία θα κατέληγαν στην αντιμετώπιση των περισσότερων μορφών της νόσου,διότι αντιδρούσαν οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι φαρμακοβιομηχανίες.
Ακριβώς αυτό το «δικαίωμα»,το δικαίωμα της ιδιοκτησίας πάνω σε ζητήματα ζωής και θανάτου ,επιτρέπει στις πολυεθνικές να «κερδοσκοπούν με την ασθένεια».
Μα θα πείτε είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι.Αυτό λέμε και εμείς.Οτι υπάρχει και ο άλλος δρόμος που δεν έχει σαν υπέρτατη αρχή το «κέρδος»,αλλά προτάσσει τις ανάγκες των εργαζομένων στις σύγχρονες συνθήκες και παλεύει για να τις ικανοποιήσει.
Κ.Ο.Β. ΠΑΡΟΥ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012
Μέλος του μητρώου
