Οταν όμως η συζήτηση πάει στο «δια ταύτα»για το τι πρέπει να κάνουμε,πως πρέπει να αντιδράσουμε,τότε αρχίζουνε τα δύσκολα.Τότε πολλοί λένε, «δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες,αυτοί δεν ακούνε κανέναν», «τόσοι αγώνες έγιναν και τα μέτρα πέρασαν», «οι κλέφτες οι πολιτικοί φταίνε», «όλοι το ίδιο είναι».Αλλοι λένε, «να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει,μπορεί να μην τα εφαρμόσουν στο δικό μας κλάδο,χώρο».Πολλές φορές οι ίδιοι που λένε ότι «αν έρθουνε να τα εφαρμόσουν σε μας τότε θα δεις τι θα γίνει»,όταν φτάσουν και στο δικό τους χώρο τότε λένε «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα,τώρα έγινε νόμος του κράτους».
Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας να φτάνει μέχρι τη διατύπωση «φραστικών απειλών»δηλαδή «ντουφεκιές στο αέρα».Ετσι οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βρίζουν και οι μεγαλοεπιχειρηματίες να θυσαυρίζουν.Εκμεταλλεύονται την αναποφασιστικότητα ,το φόβο,την αδράνεια,την εκτόνωση με τις φωνές και βρισιές και συνεχίζουν να κάνουν κόλαση τη ζωή της κάθε λαικής οικογένειας.
Οι βρισιές και οι μούντζες της πλατείας Συντάγματος ενάντια στους 300 της Βουλής αλλά και «στα συνδικάτα»συνέβαλαν στη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου και στη συνέχεια της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά καθώς και στην ανάπτυξη αντιδραστικών και φασιστικών αντιλήψεων.Γι'αυτό το σύστημα έχει κάνει σημαία του τον «αγώνα με τις βρισιές και τις μούντζες».Πολλοί εκπρόσωποί του συμμετείχαν στον «αγώνα των αγανακτισμένων»,σε αντίθεση με τους οργανωμένους αγώνες για τους οποίους στάζουν χολή.Γι'αυτό κάθε αγώνα που γίνεται τον συκοφαντούν και ταυτόχρονα παίρνουν υπό την προστασία τους τον απεργοσπαστικό μηχανισμό.Γι'αυτό κολακεύουν συνεχώς την αδράνεια,τηνπαθητικότητα,μέσα από δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης,της ΕΕ,της εργοδοσίας που λένε «θαυμάζουμε την ωριμότητα του ελληνικού λαού που με τη στάση του δείχνει ότι κατανοεί πως τα μέτρα είναι αναγκαία».
Ο φόβος,η επίδραση της «αναποτελεσματικότητας»δεν είναι κάτι το καινούργιο.Πάντα οι μεγαλοεπιχειρηματίες με όλους τους μηχανισμούς τους τα καλλιεργούσαν για να υποτάσσουν και να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα τους εργαζόμενους.Απλώς ,σήμερα που η αντικειμενική κατάσταση είναι δύσκολη και η κατάσταση στο εργατικό κίνημα δεν είναι καλή,είναι πιο έντονα,πιο ισχυρά και συνοδεύονται με ένταση της τρομοκρατίας.
Αυτό σε σημαίνει ότι η κατάσταση δεν αλλάζει,ότι έτσι θα παραμείνει και στη συνέχεια.Η θηλιά στο λαιμό της λαικής οικογένειας σφίγγει.Οι εργαζόμενοι συσσωρεύουν καθημερινά πείρα,θα βγάλουν γρήγορα συμπεράσματα και από τις τελευταίες πολιτικές τους επιλογές,γιατί τώρα οι εξελίξεις τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα.Οι φοβισμένοι σήμερα δε θα παραμείνουν για πάντα φοβισμένοι.Ο καθένας μας, άμα το καλοσκεφτεί θα βρει παραδείγματα εργαζομένων που ξεπέρασαν το φόβο,την αναποφασιστικότητα και παλεύουν με πίστη και ηρωισμό,ή άλλων που κουράστηκαν ,απελπίστηκαν και υποχώρησαν.Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η κατάσταση και οι πολιτικές αντιλήψεις είναι ρευστές ,που «το καμίνι βράζει»,τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο,παγιωμένο.
Κανένας δε θα έλεγε προτού οι ηρωικοί χαλυβουργοί ξεκινήσουν την απεργία τους ότι θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος μεγαλειώδης αγώνας και όμως έγινε.Χρειάζεται υπομονή και επιμονή.
Η Κομματική Οργάνωση Πάρου του ΚΚΕ με όσες δυνάμεις διαθέτει θα ανοίξει μέτωπο κατά της θεωρίας της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων»με συγκεκριμένα παραδείγματα για να αναδείξει πόσο επιζήμια και πόσο λάθος είναι αυτή η αντίληψη.
Κ.Ο.Β.ΠΑΡΟΥ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012
Μέλος του μητρώου
