δελτίων των οχτώ,οι «έχοντες και κατέχοντες», και οι χρυσοπληρωμένες πένες της πασχίζουν να κάνουν σύμμαχο στη δική τους αγωνία τους εργαζόμενους.
Καμιά συμπάθεια για την αγωνία τους. Ολα αυτά τα λαμόγια έχουν κάψει κόσμο και κοσμάκη. Εχουν ρημάξει σπίτια. Εχουν κάνει ανθρώπους να ρωτάνε πρώτα την καρέκλα στο καφενείο πόσο κοστίζει για να κάτσουν και ύστερα την τιμή του καφέ.
Καμιά λύπηση. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες ακόμα και τη στιγμή που στα λογιστικά φύλλα τους καταγράφουν ζημιές, δηλαδή γράφουν ότι έχουν λιγότερο κέρδος απ' ό,τι υπολόγιζαν, κερδισμένοι είναι. Ακόμα και τη στιγμή της απόλυτης καταστροφής τους, τότε που κηρύσσουν πτώχευση, ακόμα και τότε κερδισμένοι είναι (να μπορούσε κάθε θέση εργασίας να μιλήσει και να αποκαλύψει πόση υπεραξία παράχθηκε από την εργασία του κάθε εργαζόμενου που πέρασε από κει...).
Η αγωνία στον αστικό Τύπο μην και τυχόν δεν εξασφαλιστεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσουν τα μέτρα, δεν πρέπει να προκαλεί καμιά αγωνία στους εργάτες. Ας βουλιάξουν όλοι μαζί. Οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά.
Μόνο αν νοιώσουν τη δυναμή μας θα σταματήσουν.Μόνο αν δουν τους εργαζόμενους αποφασισμένους να σηκώνουν τα δικά τους τείχη,θα κάνουν πίσω.Τους φοβισμένους,τους αδύναμους και τους υποταγμένους δεν τους σέβεται κανείς.
Μ'αυτούς που μπαίνουν στο σπίτι σου κι αρπάζουν τη ζωή και το μέλλον σου,το αύριο το δικό σου και των παιδιών σου,δε διαπραγματεύεσαι.Πολεμάς!
Η ζωή δεν περιμένει,ούτε έχει κενά.Ας αποφασίσουμε λοιπόν,κοιτώντας τον εαυτό μας στον καθρέπτη.Ή θα παλέψουμε ή θα χαθούμε.
Κ.Ο.Β.ΠΑΡΟΥ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012
