Σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων εδώ και τώρα….

 Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων.

Σε περίοδο κρίσης, με τις τεράστιες περικοπές πόρων προς την Αυτοδιοίκηση, τον απόλυτο έλεγχο της Αυτοδιοίκησης από την κεντρική εξουσία, την απόλυτη κυριαρχία του Αθηνοκεντρικού μορφώματος που δεν επιτρέπει στο νησί να ανασάνει, το μέγεθος και την πολυπλοκότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και νησί, την ανυποληψία του κατεστημένου κομματικού συστήματος, την ανεργία, τα λουκέτα, την οικονομική ασφυξία, την αδυναμία δημιουργικής εργασίας της παριανής νεολαίας στο νησί και την αναγκαστική μετανάστευσή της, τις μεγάλες προκλήσεις που προβάλλουν για ένα καλύτερο μέλλον, δεν αρκεί η «βελτίωση» του εκλογικού ποσοστού και η αύξηση του αριθμού των δημοτικών συμβούλων.

Το ζητούμενο είναι η ανατροπή της παρούσας κατάστασης όποια μορφή και αν έχει, η ανάταση της κοινωνίας. Ο στόχος δεν είναι να πάρεις το Δήμο για να διαχειριστείς τη ... μιζέρια. Για να πάει μέχρι τέλους με αξιώσεις η υπόθεση της αλλαγής στον Δήμο (όχι μόνο αλλαγή της Δημοτικής Αρχής), να σταματήσει ο κατήφορος, να ανοίξει ένας ελπιδοφόρος δρόμος με όραμα που να εκφράζει την κοινωνία και όχι μόνο τις «κλίκες» στο νησί, απαιτείται ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων. Καμία παράταξη του δημοκρατικού χώρου, ακόμη και αν κερδίσει το Δήμο, δεν μπορεί από μόνη της να σηκώσει το βαρύ φορτίο αντιστροφής της φθίνουσας πορείας, ανάτασης της παριανής κοινωνίας. Και η αλλαγή δεν μπορεί να γίνει με κατακερματισμό των δημοκρατικών δυνάμεων.

Κατανοούμε ότι υπάρχει μια βάσιμη πολλές φορές καχυποψία και επιφυλακτικότητα προς εκείνους που όψιμα πλησιάζουν τον αντιπολιτευτικό χώρο. Όμως, όταν αυτό γίνεται με απόλυτο και ακραίο τρόπο δεν βοηθάει. Αδυναμίες, ακόμη και «αμαρτίες» υπάρχουν παντού. Σε όλες τις παρατάξεις μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει αδυναμίες, καθυστερήσεις κλπ. Οι δημοτικές παρατάξεις δεν είναι παραρτήματα των κομμάτων, ούτε κόμματα, για να συμφωνούν όλοι, απόλυτα και σε όλα. Η βάση των κοινών υλικών συμφερόντων και αναγκών δεν προϋποθέτει πολιτική ταύτιση. Το ζητούμενο είναι κάποιος να εκφράσει και να συσπειρώσει όλα τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται, που εξαθλιώνονται από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και πρακτικές και θέλουν έναν Δήμο στην υπηρεσία των πολιτών με συμμετοχή και αλληλεγγύη, με το λαό κυρίαρχο. Όταν αυτή η ανάγκη για ευρύτερη κοινωνική συσπείρωση θυσιάζεται στο βωμό της «ιδεολογικοποίησης», όταν η ιδεολογική ασφάλεια ξεπερνάει την αναγκαιότητα ανοίγματος στην πληττόμενη και δεινοπαθούσα κοινωνία, τότε η παράταξη χάνει τη δύναμη αλλαγής χάριν μιας ιδεοληπτικής «καθαρότητας». Το ζητούμενο είναι να εκφράζεις ανθρώπους που φέρουν διαφορετικές αγωνίες, να τις μετουσιώνεις σε πολιτική συστράτευση, χωρίς να χάνεις την πολιτική ηγεμονία· τότε αποτελείς όχημα νίκης για τον κόσμο της εργασίας, για την νεολαία, τους συνταξιούχους και γίνεσαι πυρήνας γέννησης μιας νέας κοινωνίας.

Χρειάζεται ένα μέτωπο δυνάμεων. Για να προωθηθεί δεν μπορείς να μετράς με τη μεζούρα, αν οι άλλοι έχουν το δικό σου μπόι και σκιά. Ούτε οι άλλοι είναι όπως ακριβώς θα τους ήθελες εσύ, ούτε εσύ είσαι όπως θα ήθελαν εκείνοι. Συμμαχία δυνάμεων, μέτωπο ανατροπής δημιουργείται, όχι κόμμα με ιδεολογική καθαρότητα. Αυτό που ψάχνεις είναι, αν στρατεύονται για να δυναμώσει το ρεύμα ανατροπής, να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές ΚΑΙ σε τοπικό επίπεδο, να περιοριστούν οι κοινωνικές ανισότητες και η αυξανόμενη ανθρωπιστική κρίση, να προωθεί η βιώσιμη ανάπτυξη, η αειφορία, η συμμετοχική δημοκρατία ή αν «συστρατεύονται» για να εξυπηρετήσουν το εγώ και τα συμφέροντά τους.

Στην Πάρο γνωριζόμαστε καλά. Ξέρουμε τα «λαμόγια», τους καιροσκόπους, τους τυχάρπαστους, τους «παρτάκηδες» που βολεύονται με όλες τις καταστάσεις και δεν τους καίγεται καρφί τι κάνουν οι υπόλοιποι. Είναι εύκολο λοιπόν, να απομονωθούν, να αποκλειστούν.

Όποια δημοκρατική παράταξη νιώθει ισχυρή και υπερασπίζεται ανυστερόβουλα την Ενότητα του Αντιμνημονιακού και Προοδευτικού Δημοκρατικού χώρου, ας πάρει την πρωτοβουλία συνεννόησης και σύμπραξης των δημοκρατικών δυνάμεων. Η όποια πρωτοκαθεδρία ας μετατραπεί σε ηγεμονία πολιτική, πολιτισμική, ηθική. Η ηγεμονία έχει νόημα σ' ένα μέτωπο, σ' ένα μπλοκ δυνάμεων διαφορετικών ανθρώπων, με διαφορετικές αφετηρίες, εμπειρίες κλπ και όχι σε μια ομοιόμορφη και αδιαφοροποίητη ομάδα.

Συμμαχία, μέτωπο ανθρώπων, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, λοιπόν, με αρχές και αξίες που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, και πορεύονται με κοινούς σκοπούς και αγώνες. Ψάχνουμε να βρούμε το κοινό έδαφος μέσω της αναζωογόνησης της δύναμης της κριτικής, των κοινών προγραμματικών επεξεργασιών και της δημιουργικής απελευθέρωσης του πολίτη μέσα από την πρωτόβουλη συμμετοχή του.

Στον κόσμο υπάρχει πολύ οργή. Ο κόσμος αναζητά διέξοδο, θέλει να ακουστεί η φωνή του, να εκφράσει την οργή του. Θα δώσουμε αυτή την διέξοδο;

ΗΛΙΑΣ ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ