«Ανθ’ ημών … Γουλιμής»

Τη φράση «ανθ' ημών ο Γουλιμής» (αντί για μένα ο Γουλιμής), την είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1895, όταν έχασε την έδρα Αιτωλοακαρνανίας όπου κυριαρχούσε επί δεκαετίες. Στις εκλογές του 1892 κατέκτησε 180 έδρες, ενώ στις εκλογές του 1895, μετά τη χρεοκοπία του 1893, το κόμμα του καταποντίστηκε και από τις 207 πήρε μόνο 15. Ο Μιλτιάδης Γουλιμής κατέλαβε (με διαφορά 4 ψήφων) την έδρα του Χ. Τρικούπη αφήνοντάς τον εκτός Βουλής, για πρώτη φορά μετά το 1865. Απογοητευμένος ο Τρικούπης, μετά την εκλογική συντριβή, αποσύρθηκε στις Κάννες της Γαλλίας, όπου και πέθανε λίγους μήνες αργότερα (Μάρτιος 1896).

Να θυμίσουμε ότι ο Χ. Τρικούπης, εκτός από τη διάνοιξη της Διώρυγας της Κορίνθου, στην ουσία είναι ο ιδρυτής του σιδηρόδρομου στην Ελλάδα (από τα 9 περίπου χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής που συνέδεαν το Θησείο με τον Πειραιά το 1882, το 1893 λειτουργούσαν 814 χιλιόμετρα και άλλα 490 ήταν υπό κατασκευή). Λίγο αργότερα, το 1897, είχαμε το όνειδος του χαμένου πολέμου.

Να σημειώσουμε, επίσης, ότι ο Μ. Γουλιμής ήταν φίλος και πολιτικά συνοδοιπόρος του Χ. Τρικούπη, που όμως το 1895 ήταν αντίπαλοι. Ο Χ. Τρικούπης τον υποληπτόταν, γι' αυτό και η αποστροφή του, δεν είχε κάτι το υπεροπτικό, αλλά μάλλον το σεβασμό του στη λαϊκή βούληση υποδήλωνε. Ο Γουλιμής, γνωρίζοντας ότι το κεφάλαιο της Ελλάδας ήταν ο Τρικούπης, όχι ο ίδιος, θέλησε να παραιτηθεί, αλλά τον απέτρεψε ο φίλος του.

Η φράση σήμερα

Στις μέρες μας έχει δοθεί μια υποτιμητική χροιά. Την χρησιμοποιούμε, όταν θέλουμε να υποτιμήσουμε κάποιον, να τον απαξιώσουμε. Η φράση «Ανθ' ημών ... Γουλιμής» συνηθίζεται να χρησιμοποιείται αρνητικά, λόγω της πολιτικής σημασίας των δύο προσώπων και του πολιτικού εκτοπίσματος του Χ. Τρικούπη. Βέβαια, η φράση συχνά χρησιμοποιείται αλαζονικά από πολλούς «πολιτικούς αστέρες» της εποχής μας, που αποτυγχάνουν να (ξανα)εκλεγούν, γιατί κάποιος «κατώτερος» του «κλέβει» την έδρα. Χρησιμοποιείται, επίσης, από τον κόσμο, όταν βλέπει να εκλέγονται κάποια «φιντάνια» σε βάρος άλλων, πολύ πιο κατάλληλων και καταρτισμένων. Όταν, δηλαδή, εκλέγονται κάποιοι Γουλιμήδες αποκλείοντας κάποιους «Τρικούπηδες».

Περίπου 500 000 ψήφισαν τον Μ. Γλέζο

Η ιστορική αναδρομή δεν γίνεται, γιατί μας έπιασε νοσταλγία για τα πολιτικά πράγματα του τέλους του 19ου αιώνα (θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν μας έχουν γυρίσει ακόμη τόσο πίσω). Αφορμή μας έδωσαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Περίπου 500.000 πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, «σταύρωσαν» τον Μανώλη Γλέζο. Ναι, 500 000 άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Μ. Γλέζος μπορεί και σήμερα να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην Ελλάδα (και) από τη θέση του ευρωβουλευτή.

Δεν ισχυρίζομαι ότι, επειδή ψήφισαν τόσοι Έλληνες τον Μ. Γλέζο, αυτό ντε και καλά είναι το ορθότερο, το καλύτερο. Δεν προσπαθώ να σας πείσω για κάτι τέτοιο. Ο καθένας εκτιμά και κρίνει σύμφωνα με τα δικά του πολιτικά κριτήρια. Όμως, όπως και να το κάνουμε, οι 500 000 σταυροί κάτι σημαίνει. Δεν τρελάθηκαν ξαφνικά τόσοι άνθρωποι και σταύρωσαν το Μ. Γλέζο. Κάποια λογική, κάποιο μήνυμα, τέλος πάντων, θέλουν να στείλουν. Και να θέλει κανείς, λοιπόν, να το υποτιμήσει, να το απαξιώσει, δεν είναι εύκολο.

Το ... μακρινό 2010

Αναφέρουμε τα πιο πάνω, για να τα αντιδιαστείλουμε με τα αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών του 2010 στην Πάρο. Τότε, ο Μ. Γλέζος θέλησε να προσφέρει, να βοηθήσει την Πάρο. Έθεσε τον εαυτό του, την ιστορία του στη διάθεση των παριανών για κάτι καλύτερο, για μια άλλη πορεία του νησιού.

Ο συμβολισμός που είχε αυτή η κίνηση, η προσφορά του στο νησί, δεν εκτιμήθηκε. Είναι μεγάλος σε ηλικία, δικαιολογήθηκαν, ορισμένοι. Είναι «εθνικό σύμβολο», «εθνικό κεφάλαιο» το οποίο δεν πρέπει να το μειώσουμε, να το «σπαταλήσουμε» εκλέγοντάς τον δήμαρχο Πάρου, «τραύλιζαν», θέλοντας να χρυσώσουν το χάπι, κάποιοι άλλοι. Πρέπει να τον «προστατέψουμε», έλεγαν ... πατρικά κάποιοι τρίτοι Παρέκαμπταν με ευκολία ότι η απόφαση να κατέβει υποψήφιος δήμαρχος στις εκλογές του 2010, ήταν του ίδιου και επομένως εκείνο που τους ζητούσε, ήταν η στήριξή τους και όχι να αποφασίζουν εκείνοι για λογαριασμό του. Δεν αναζητούσε «προστάτες», για να τον ...προστατέψουν - λες και δεν μπορούσε να προστατέψει ο ίδιος τον εαυτό του. Τέλος πάντων. Τελικά, τον τίμησαν ψηφίζοντάς τον πολλοί λίγοι. Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα, όμως, καταγράφηκε στην ιστορία της Πάρου.

Αντικρίζοντας το 2010 σήμερα

Προτίμησαν να ψηφίσουν τον Χ. Βλαχογιάννη και τη Γρηγορία Πρωτολάτη. Σήμερα, τριάμισι χρόνια μετά, ο Χ. Βλαχογιάννης έχασε τις εκλογές από τον αντιδήμαρχό του. Η παράταξη της Γ. Πρωτολάτη εξαερώθηκε. Η ίδια, ουσιαστικά απούσα, δοκίμασε την τύχη της με το ψηφοδέλτιο του Σγουρού στην Περιφέρεια Αττικής. Δεν θα κρίνουμε το έργο που παράχθηκε στα τριάμισι χρόνια της θητείας Χ. Βλαχογιάννη. Μια πρώτη αποτίμηση, όμως, έγινε στις πρόσφατες εκλογές.

Σήμερα, τριάμισι χρόνια μετά, 500 000 Έλληνες, όλη η Ελλάδα, προσδοκά από τον Μ. Γλέζο κάτι περισσότερο από ό,τι περιμένει από τους υπόλοιπους ευρωβουλευτές. Όχι ότι δεν υπάρχουν αξιόλογοι και σημαντικοί άνθρωποι μεταξύ των ευρωβουλευτών που εκλέχτηκαν. Υπάρχουν πιο νέοι και πιθανότατα και, πολιτικά, πιο δραστήριοι από τον Μ. Γλέζο. Αλλά, να, όπως και να το κάνουμε ο Μ. Γλέζος είναι και κάτι άλλο. Είναι το «εθνικό κεφάλαιο», το «εθνικό σύμβολο», που λέγανε και σηματοδοτεί πολλά περισσότερα.

Δεν ξέρουμε, ούτε θα μάθουμε ποτέ, τι θα είχε συμβεί αν το 2010 είχε εκλεγεί δήμαρχος Πάρου ο Μ. Γλέζος. Όμως οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. «Ανθ' ημών Γουλιμής», λοιπόν, με σεβασμό στη λαϊκή ετυμηγορία και χωρίς καμιά διάθεση υποτίμησης κανενός.

ΓΟΥΡΔΟΥΚΗΣ ΗΛΙΑΣ