Ένα ενωτικό κάλεσμα στο οποίο διαβάζοντας, ... «Η εποχή των πολώσεων έχει παρέλθει, εμφατικά μάλιστα τα τελευταία τρία χρόνια: ξεπεράσαμε τις διαχωριστικές γραμμές και φροντίσαμε να μονιάσουμε το νησί»...., καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος, έτσι πρέπει να πορευτούμε μπροστά, ενωμένοι και μονιασμένοι. Ξεχνάς λοιπόν κακές συμπεριφορές, ύβρεις, προπηλακισμούς-τραμπουκισμούς που έλαβαν χώρα στο δημοτικό συμβούλιο πριν τρία χρόνια ή ακόμα τις απειλές μηνύσεων στα διάφορα δελτία τύπου, ξεχνάς την αίσθηση του φόβου και κοιτάς μπροστά.
Σκεπτόμενος ο καθένας βέβαια μια τέτοια κατάσταση, ίσως το πιο εύλογο ερώτημα το οποίο σίγουρα δημιουργείται είναι: σε μια δημοκρατική κοινωνία όπου θα της λείπει ο αντίλογος, σε μια κοινωνία όπου ο μονόλογος θα επικρατήσει, τι περιθώρια δημιουργίας και εξέλιξης μπορεί να έχει; Μένει να το δούμε.
Τι άλλαξε όμως τα τελευταία 5 χρόνια και από εκεί που είχαμε 3 παρατάξεις το 2010 με 50 υποψηφίους και 2 παρατάξεις το 2014 με 49 υποψηφίους, ξαφνικά έχουμε μια παράταξη το 2019 με άγνωστο μέχρι τώρα αριθμό υποψηφίων; Πριν δοθεί απάντηση σε μια τέτοια ερώτηση, ας κάνουμε μια προσέγγιση από 2 διαφορετικές οπτικές.
Η πρώτη οπτική είναι αυτή που θέλει τους δημότες του νησιού να είναι τόσο ικανοποιημένοι με το έργο της παρούσας δημοτικής αρχής και θέλοντας να συνεχίσει το έργο της, αποφάσισαν να ενωθούν και να συστήσουν ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο.
Η δεύτερη οπτική είναι αυτή που θέλει τους δημότες του νησιού να έχουν νιώσει τόση απογοήτευση η οποία πιθανώς έφερε την απαξίωση για την ενασχόληση τους με τα κοινά.
Δε γνωρίζω πόσοι μπορεί να πιστέψουν την πρώτη οπτική και αυτούς που θα προσπαθήσουν να προωθήσουν την ψευδαίσθηση ενός ενιαίου και ενωτικού ψηφοδελτίου κοινής αποδοχής, όταν αυτή η ιδέα προέρχεται από μια συγκεκριμένη παράταξη, την ώρα που καταλαβαίνει ότι δεν θα έχει αντίπαλο στις εκλογές. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι πριν τις εκλογές θα προηγηθεί το λαϊκό κάλεσμα ενωτικού χαρακτήρα, με προοδευτικές απόψεις, προβάλλοντας την ενότητα, τη συλλογικότητα, την ελευθερία απόψεων, τη διαφάνεια, τη δημοκρατία, τυλίγοντάς τα φυσικά σε ένα όμορφο περιτύλιγμα.
Αυτό που γνωρίζω είναι ότι υπήρξε άπλετος χρόνος όλα τα ανωτέρω να έχουν γίνει ήδη πράξη, σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον. Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση για μια δημοτική αρχή η οποία όσο και εάν προσπαθήσει να μας πείσει για το αντίθετο, κινδυνεύει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως η θητεία με τη μεγαλύτερη διάρκεια και το μικρότερο έργο. Τώρα εάν η απογοήτευση έφερε την απαξίωση για την ενασχόληση με τα κοινά, σε αυτό έχω την εντύπωση ότι και οι άσχημες συμπεριφορές εντός και εκτός του δημοτικού συμβουλίου, έπαιξαν εξίσου ρόλο. Οι συνεχείς παραιτήσεις δημοτικών συμβούλων , η άρνηση πολλών να αναλάβουν, τα συμβούλια με οριακή απαρτία και οι δημότες που δεν συμμετείχαν σε αυτά, θα έλεγα ότι αποτελούν την επιβεβαίωση ως και απόδειξη των ανωτέρω.
Η ενότητα λοιπόν δεν έρχεται καθ΄ υπαγόρευση, επειδή κάποιοι κατάφεραν να καταστείλουν κάθε μορφή διαφορετικής άποψης. Η ενότητα δεν επιβάλλεται, επειδή κάποιοι κατάφεραν να με τις πράξεις τους να απαξιώσουν ένα θεσμό. Η ενότητα επιτυγχάνεται με πράξεις, όχι με λόγια και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μονόπλευρη έννοια.
Άλλωστε μιλάμε για μια παράταξη με επιλογή προσώπων από ένα συγκεκριμένο κύκλο και όσες αλλαγές και να υπάρξουν σε αυτά, θα πρόκειται για την ίδια ομάδα, τον ίδιο επικεφαλή δήμαρχο, την ίδια νοοτροπία, την ίδια ιδεολογία, την ίδια φιλοσοφία. Με τη διαφορά ότι είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς είτε ακόμα απαξιώνεις, θα πρέπει να στηρίξεις. Για ένα και μόνο λόγο: γιατί η ακυβερνησία είναι χειρότερη από μια κακή κυβέρνηση.
Βασ. Χρυ. Φαρούπος
Μέλος του μητρώου
