Newsroom Διαβάζοντας σε άρθρο του Πρόεδρου του Δημοτικού Συμβούλιου του δήμου Αντιπάρου, την εξής παραδοχή,
... «θα συμφωνήσω ότι ανορθογραφίες υπάρχουν στο δήμο, θετικά όμως ακόμα περισσότερα. το μερίδιο της ευθύνης μου είναι μικρό, αφού πολιτεύτηκα με το συνδυασμό του δημάρχου έχοντας συναίσθηση ότι ο χρόνος μου είναι περιορισμένος λόγω επαγγελματικής υπόστασης και κυρίως αυξανόμενων οικογενειακών υποχρεώσεων»... και έχοντας ως δεδομένο, ότι το καθαρό ποσό το οποίο εισπράττει παράλληλα με τον μισθό του, ως αντιμισθία από τον δήμο σε μηνιαία βάση αντιστοιχεί στο ποσό των 506,52 ευρώ (όσο σχεδόν ένας βασικός μισθός), εύλογα δημιουργούνται κάποιες σκέψεις για το ποιος προσφέρει και το ποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης και υποχρέωσης στη διοίκηση ενός δήμου.
Η ευθύνη της ευημερίας, της ανάπτυξης και της προόδου ενός τόπου (σε διοικητικό πάντα επίπεδο) βρίσκεται στα χεριά όσων έχουν εκλεγεί σε ένα δημοτικό συμβούλιο, με την ευθύνη βέβαια να διαφέρει ανάλογα την θέση που κατέχει ο καθένας. Οι περισσότεροι δημοτικοί σύμβουλοι προσφέρουν αφιλοκερδώς το χρόνο τους και ενίωτε την ψυχική τους διάθεση, όμως κάποιοι έχουν και οικονομικές απολαβές.
Έχοντας επίσης ως δεδομένο ότι ο ρόλος της αντιπολίτευσης (μειοψηφίας), ιδιαίτερα σε ένα συμβούλιο με αρνητική διάθεση για συνεργασία όπου οι προτάσεις και απόψεις της δεν ακούγονται, είναι εκ φύσεως μη παραγωγική, θα αναφερθούμε στα 9 και μετέπειτα 10 πρόσωπα της πλειοψηφίας όπου μαζί με του μόνιμους υπαλλήλους αποτελούν την διοίκηση του δήμου. Έχουμε λοιπόν 7 εξ΄αυτών να προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους και 3 να αμείβονται:
-δήμαρχος: από 1639 έως 1720 ευρώ μηνιαίως
-αντιδήμαρχος: από 1075 έως 1113 ευρώ μηνιαίως
-πρόεδρος Δ.Σ.: 506,52 ευρώ μηνιαίως
[τα καθαρά ποσά των αντιμισθιών από το «διαύγεια» κατά την διετία 2017-2018, χωρίς στοιχεία από 09/2014 έως 12/2016] σε μια 5ετη φυσικά θητεία των 60 μηνών
Φανταστείτε λοιπόν, να απαιτούμε να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα του τόπου, οι μη αμειβόμενοι δημοτικοί σύμβουλοι, κατηγορώντας τους πολλές φορές όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται, ενώ αυτοί που αμείβονται να επικαλούνται περιορισμένο χρόνο για να ασχοληθούν και μικρό μερίδιο ευθύνης. Και εδώ, δεν μπορεί παρά να τονιστεί ότι η έννοια «προσφορά» ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο θεωρητικά νοείται χωρίς ανταμοιβή, ενώ όταν αμείβεσαι για κάτι που κάνεις αυτό συνήθως χαρακτηρίζεται ως «δουλειά» ή «εργασία», έννοιες οι οποίες εύλογα συνοδεύονται και από την λέξη «υποχρέωση».
Ποιος λοιπόν έχει το δικαίωμα να επικαλείται μικρό μερίδιο ευθύνης και περιορισμένο χρόνο; Σίγουρα όχι αυτός, όπου οι λέξεις «ευθύνη» και «υποχρέωση» είναι συνεπακόλουθο της θέσεως του.
Βας.Χρυ.Φαρούπος,
