Αυτό υπάρχει από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους , υπήρξε με ένταση τα χρόνια του «εθνικού διχασμού» , ακολούθησε ένας οδυνηρότατος εμφύλιος και έπεται συνέχεια.
Δεν περιορίζεται μόνο στις κομματικές ,πολιτικές , ιδεολογικές αντιπαραθέσεις αλλά επεκτείνεται και σε ομάδες ατόμων που έχουν η νομίζουν ότι έχουν το ίδιο “αίμα”.
Οικογένειες , τοπικισμοί , συντεχνίες , οργανώσεις και φορείς μας απομακρύνουν από τον σύγχρονο άνθρωπο , τον άνθρωπο της δημιουργικότητας και της ευθύνης.
Χωριζόμαστε σε στρατόπεδα που βρίσκονται σε συνεχή , ανούσια και αντιπαραγωγική αντιπαράθεση και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μένουμε εγκλωβισμένοι πίσω από τα τείχη που εμείς χτίζουμε ,υποτίθεται για να προστατευθούμε από τους άλλους.
Γενικότερα το να “χτίζεις τείχη” είναι ότι χειρότερο και δυστυχώς το κάνουν και κράτη.
Φανατισμοί κυριαρχούν , αυτιά κλείνουν και τα επιχειρήματα και η λογική δεν έχουν καμία ισχύ.
Έτσι πορευόμαστε δεκαετίες τώρα , έτσι συνεχίζουμε και την τελευταία δεκαετία.
Όσα συνέβησαν όχι μόνο δεν μας δίδαξαν αυτά που έπρεπε αλλά μας έκαναν χειρότερους.
Χωριστήκαμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς , σε φιλοευρωπαίους και αντιευρωπαϊστές και δώσαμε θεϊκή υπόσταση σε όλες τις θεωρίες συνομωσίας που εμφανίστηκαν τα δέκα αυτά χρόνια.
Κι εμείς με ήσυχη την συνείδηση , χωρίς να έχουμε καμιά ευθύνη , αυτοαπαλλάξαμε τους εαυτούς μας και πήγαμε για ύπνο.
Αντί λοιπόν να δούμε τι έφταιξε και να προσπαθήσουμε να μην ξαναγίνει εμείς προετοιμάζουμε με μαθηματική ακρίβεια τη νέα μας “μικρασιατική καταστροφή”.
Από το μικρό χωριό που θεωρεί ότι είναι το κέντρο του κόσμου μέχρι και την μεγάλη συντεχνιακή ομάδα που φοβάται τις αλλαγές μία κινητήριος δύναμη (που όμως οδηγεί στην ακινησία ) υπάρχει και λέγεται “συμφέρον” .
Γενικότερα δηλαδή έχει επικρατήσει η επιδίωξη του ατομικού η ομαδικού , συντεχνιακού συμφέροντος εις βάρος του κοινού καλού αλλά και εις βάρος πολλές φορές άλλων ομάδων η συντεχνιών επιτείνοντας τον διχασμό .
Έτσι δημιουργήθηκε το πελατειακό σύστημα κι έτσι συνεχίζει να λειτουργεί από το πιο μικρό περιβάλλον μέχρι την εκάστοτε κυβέρνηση.
Παίζει σημαντικότατο ρόλο ακόμη αν είσαι “δικός μας” η όχι.
Με αυτό τον τρόπο το κράτος αλλά και οι μικρότερες ομάδες εκμεταλλεύονται τους πολίτες , αλλά και αφήνουν υποτίθεται να τους εκμεταλλευτούν , εγκλωβίζοντας τους στη απαλότερη περίπτωση ψηφοθηρικά και σε δεινότερες περιπτώσεις μετατρέποντας τους σε φανατικά υποχείρια.
Αγκαλιασμένοι με το ένδοξο παρελθόν μας βαδίζουμε στον παρόν και στο μέλλον χωρίς πυξίδα πιστεύοντας ότι είμαστε ο περιούσιος λαός και ο “από μηχανής θεός” πάντα θα επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή.
Εκείνο που χρειάζεται και στο οποίο πρέπει να στραφεί η εκπαίδευση από τις μικρές ηλικίες είναι η δημιουργία πολιτών που να αγαπούν την ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία και όχι να περιχαρακώνονται γύρω από ομάδες και το στενό τους συμφέρον.
Μόνο έτσι θα ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας ………………
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του μητρώου
