Όσοι ελπίζουμε ότι κάτι «καλό» θα προκύψει , ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων που είναι , από την «φύση» τους , αισιόδοξοι.
Έχουμε λοιπόν , βάσει της λογικής , αυτό το δικαίωμα στην αισιοδοξία ή βασίζεται σε μία άκριτη συναισθηματική παρόρμηση;
Αν μελετήσουμε την ιστορία του ανθρώπου , ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα!
Ο κόσμος «πάει» μπροστά …
Αν επίσης αναλογιστούμε την νεώτερη ιστορία μας , από την δημιουργία του Ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση έως σήμερα , τότε πάλι , ναι έχουμε αυτό το δικαίωμα!
Δεν ισχυριζόμαστε ότι σε αυτήν την πορεία δεν υπήρξαν δύσκολες περίοδοι και «φοβερά» πισωγυρίσματα , όμως αν αναλογιστεί κανείς από πού ξεκινήσαμε το 1830 και που βρισκόμαστε σήμερα , θα «δούμε» ότι είμαστε ένα «success story».
Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η «υιοθέτηση» του ευρωπαϊκού κεκτημένου , μας τοποθετεί στις προοδευτικότερες κοινωνίες του πλανήτη.
Ακόμη και το ανησυχητικό φαινόμενο ανόδου του φασιστικού μορφώματος υποχώρησε αρκετά , χωρίς όμως να εξαφανιστεί τελείως και αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.
Η δημοκρατία δεν πρέπει να λειτουργεί με αποκλεισμούς , ούτε να δείχνει ότι «φοβάται».
Υπάρχει όμως , ακόμη κι αν δεν εκδηλώνεται έντονα , μια έρπουσα αγανάκτηση που εκδηλώνεται με την απαξίωση των πολιτικών και της ίδιας της έννοιας της πολιτικής.
Για την πολιτική είναι άδικο , για τον τρόπο άσκησής της από ορισμένους ναι.
Η ανθρωπότητα και ο «δυτικός κόσμος» πέρασε από πολλά στάδια για να καταλήξει στην αστική συνταγματική δημοκρατία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνει για πάντα εκεί.
Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν τα κόμματα , τουλάχιστον εκείνα που εκπροσωπούν και στον τόπο μας τα βασικά ιδεολογικά ρεύματα , που προπαγανδίζουν τις απόψεις τους.
Όταν όμως θα έλθει η οποιαδήποτε αλλαγή πολιτικού συστήματος θα το «αποφασίσουν» οι λαοί , είτε ειρηνικά , είτε με επαναστάσεις.
Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά … την «λιγότερο αισιόδοξη» …
Όσοι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα και ότι ο κόσμος μας έχει γίνει ένας «κόσμος αδικίας και ανισοτήτων» , τότε όχι δεν μπορούμε να αισιοδοξούμε ή τουλάχιστον δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά από τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Αυτές θα καταγράψουν «στιγμιαία» τις τάσεις που επικρατούν.
Όμως ο αγώνας για μία καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία δεν σταματά εκεί.
Είναι πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι ο πλούτος έχει συγκεντρωθεί σε «ελάχιστα χέρια» που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Ακόμη και ενισχύοντας φανερά με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν , συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις.
Πρέπει λοιπόν να ενισχύουμε με την ψήφο μας δημοκρατικότερες ή επαναστατικότερες δυνάμεις , ώστε να «ανησυχήσουμε» το σύστημα και να «επιταχύνουμε» την εξέλιξη της ιστορίας.
Η απόφαση προς την μία ή την άλλη πλευρά , είναι δική μας.
Άλλωστε όπως έλεγε κι ο Σαρτρ … είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε ελεύθεροι …
Υπάρχει όμως εκτός από την ελευθερία του κάθε ψηφοφόρου και η ευθύνη που έχει.
Αυτή συνίσταται στην «προσπάθεια» που πρέπει να κάνει , ώστε να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ενημερωμένος για την πολιτική της χώρας του , τις θέσεις των κομμάτων και την παγκόσμια «σκηνή».
Όπως έλεγε στο «κοινωνικό συμβόλαιο» ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ , «όσο αδύναμη κι αν είναι η επιρροή που μπορεί να έχει η φωνή μου στα δημόσια πράγματα , το δικαίωμα να ψηφίζω γι αυτά , αρκεί για να μου επιβάλλει το καθήκον να τα μελετώ».
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μέλος του μητρώου
