Θ. Μαρινόπουλος: Αντισυστημικό...κομφούζιο

Δέκα μεγατόνων τουλάχιστον!

Εγώ, λέει ένας, είμαι αντισυστημικός!!!

Κι εγώ φωνάζει, κάποιος άλλος, φουσκώνοντας από περηφάνια.

«Δεν αντελήφθην», που έλεγε κι ο Καπετάνιος ο ηθοποιός στης «Ελλάδος τα παιδιά».

Άντε τώρα να συνεχίσεις την κουβέντα, και τι να πεις, από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις.

Πάμε στο πιο απλό…

Όταν λέει κάποιος αντισυστημικός μάλλον εννοεί ότι δεν υποστηρίζει κάποιο κόμμα που έχει κυβερνήσει και άρα είναι προς το παρόν με τα άλλα τα «διαμαρτυρόμενα» και «εξαγριωμένα».

Αυτά θεωρεί ότι είναι εκτός συστήματος.

Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι καριέρα «αντισυστημικού» έκανε η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή.

Μάλιστα …

Μία άλλη «εκδοχή» είναι εκείνος που δεν πάει καθόλου να ψηφίσει και έτσι έχει «αποποιηθεί» κάθε ευθύνη ότι και να συμβεί.

Εγώ δεν έχω καμία συμμετοχή στο «σάπιο σύστημα», το αγνοώ… και το επικρίνω!!!

Ξανά μάλιστα …

Στην πραγματικότητα η μόνη περίπτωση αντισυστημικού είναι εκείνη του «αναρχικού» που η ήπια εκδοχή του ασπάζεται τον «κήπο του Επίκουρου» και η άλλη «επιθετικότερες» και κάποιες φορές απάνθρωπες καταστάσεις.

Έτσι όμως δεν αλλάζουν, όπως έχει αποδειχθεί, προς το καλύτερο τα πράγματα.

Στην σημερινή εποχή, το σύστημα δεν είναι κάτι αόριστο ώστε να μπορεί ο καθένας να το βαφτίζει όπως θέλει.

Είναι ο καπιταλισμός stupid που θα έλεγε κι ο Μπίλ…

Αυτό έχει τους θεσμούς του, τους κανόνες του, τους τρόπους λειτουργίας του, τις πολιτικές δυνάμεις του, την δικαιοσύνη του, ανεξάρτητη ή ελεγχόμενη, τις δυνάμεις ασφαλείας για κάποιους, καταστολής για άλλους, τα επικοινωνιακά μέσα του και γενικότερα τα «πάντα όλα … του Νικόλα».

Πριν από δύο δεκαετίες και για εβδομήντα χρόνια, υπήρχαν δύο συστήματα, διαμετρικά αντίθετα και μία κατάσταση που αποκλήθηκε «ψυχρός πόλεμος».

Εκεί ο καπιταλισμός «λειτουργούσε» κυρίως μέσω των δυτικών αστικών δημοκρατιών.

Με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και με την έλευση της παγκοσμιοποίησης, «είδαν το φως το αληθινό» και τα απολυταρχικά καθεστώτα και η κομμουνιστική Κίνα καθώς και κάθε διαφορετικού είδους εξουσία.

Έτσι «αποκαλύφθηκε» ότι ο καπιταλισμός μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά και εκτός της δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Στο δια ταύτα το να λες ότι είσαι αντισυστημικός είναι κάτι χωρίς νόημα και ουσία, εκτός αν έχεις γίνει ερημίτης ή έχεις ένα «παράνομο» καΐκι και ψαρεύεις και επιβιώνεις!!!

Έχεις όμως τρείς δρόμους μπροστά σου …

Ό ένας είναι να αποδεχθείς τα πράγματα ως έχουν και να «σκύψεις» το κεφάλι και που και που να «γκρινιάζεις» για το σύστημα και να λες ότι είσαι αντισυστημικός.

Ό άλλος είναι να πας σε μία οικονομία κεντρικού σχεδιασμού όπου τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος θα ανήκουν σε όλους ισομερώς και έτσι θα αποκατασταθούν κοινωνικές αδικίες.

Ό τρίτος είναι να αποδεχθείς την αστική συνταγματική δημοκρατία και τον καπιταλισμό και να προσπαθήσεις να τον «εξημερώσεις» με ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και με αναδιανομή του εισοδήματος.

Διαλέγεις τον δρόμο σου και καλή τύχη…

Να ξέρεις όμως ότι αυτό που έχει σημασία είναι … το ταξίδι!

Γιατί όπως μας «έμαθε» η ιστορία, πολλές φορές αλλού θες να πας και αλλού «καταλήγεις».

Η «προσπάθεια» του ανθρωπίνου γένους συνεχίζεται …επ΄ άπειρον!!!

Αυτό που πρέπει τελικά ως λογικό συμπέρασμα να τονίσουμε, είναι ότι τα προβλήματα τα λύνει η πολιτική και μόνον η πολιτική, ποτέ η αντιπολιτική και ο αντισυστημισμός.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ