Ένας ιδιότυπος γάμος της μουσικής τζαζ με την Παριανή ποίηση

Αυτή τη φορά έχουν μελοποιηθεί τρία ποιήματα των μαθητών Μαρίνας Χανιώτη, Βασίλη Λένια και Μανώλη Γεμελιάρη. Η εκδήλωση στο θεατράκι των Λευκών θα έχει ενδιαφέρον και θα είναι συνέχεια της περσινής, στην οποία εμφανίστηκαν οι Χρίστος Γεωργούσης με το Νίκο Σαρρή και οι μουσικοί της τζαζ για να ψάξουν τρόπους να συνδυάσουν την ιδιότυπη αυτή μουσική με τον Παριανό ποιητικό λόγο. Ήταν και το φεγγάρι που βοήθησε και τα πεύκα με την ανάσα τη νυχτερινή, ήταν οι Λεύκες που ζουν ακόμα μια παλιά μουσική απ' αυτά που άφησαν ο Κλαρίνος, ο Σαντουριέρης, ο Χιονάς και άλλοι παλιότεροι. Το κείμενο που ακολουθεί θα διαβαστεί από το Χρ. Γεωργούση ως εισαγωγή σ' αυτήν την πρωτότυπη εκδήλωση, που παρακινεί τους μαθητές να τολμήσουν την ποιητική δημιουργία, με την ελπίδα ότι μπορεί να λάβει πνοή ζωής ο Αρχίλοχος της Πάρου σε τέτοιους δύσκολους καιρούς.

Αθηνάς και Αλεξάνδρας

( Όλα γίνονται μουσική στο τέλος κι εκεί θ' ανταμώσουμε πάλι)

«Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε»

Με την έμπνευση της σελήνης του Ιουλίου, της Αθηνάς, της Αλεξάνδρας και των άλλων φίλων της μουσικής, περπατούμε και φέτος σε γεφύρι μεταξύ μουσικής και ποίησης. Ο Αρχίλοχος ο Πάριος, ου και την μνήμην διαρκώς επιτελούμεν, μουσικός ήταν, τραγουδιστής κι ενώ βρήκαμε κομμάτια των σπασμένων του λέξεων, ψάχνουμε με αγωνία τις νότες της μουσικής που χάθηκε. Εδώ στην παραλία του φεγγαριού, αναζητούμε απροσδόκητες λέξεις, το ρίγος μιας αναπάντεχης μελωδίας, ερχόμενης ίσως από πολύ μακριά.

Είπαμε μαζί με τους δασκάλους να βοηθήσουμε τα παιδιά να μας δώσουν δικά τους γραφτά, δικές τους εμπνεύσεις. Μέσα στις ψυχές των σημερινών μαθητών ανατρέφεται ο νέος ποιητής, ο νέος μουσικός, ο νέος δημιουργός.

Λάβαμε τα ποιήματα της Μαρίνας Χανιώτη, του Βασίλη Λένια και του Μανώλη Γεμελιάρη που μελοποίησε η ομάδα των μουσικών, θα τα διαβάσουμε και θα τ' ακούσουμε. Η συνεργασία αυτή της ομάδας μουσικής, των όσων αγαπούν την ποίηση, των σχολείων, μπορεί να αποδώσει. Ίσως υπάρξει καινούριος στρόβιλος ποιητικής ορμής να μας ξαφνιάσει με τη ζωτικότητά του. Γυρεύουμε διαρκώς το ανεπίδοτο, μήπως ξεκλειδώσουμε όστρακα της ψυχής μας, μήπως απλώσουμε τις φοβισμένες κεραίες μας και τολμήσουμε επιτέλους σημαίες ελευθερίας. Τι άλλο να πούμε που να μην είναι ψεύτικο, βαρετό και κοινότοπο; Απ' το πιθάρι της πίκρας είναι τα περισσότερα λόγια, τριζόνια και τζιτζίκια του Ιουλίου, τερετίσματα της καρδιάς μας, της αγάπης ανεπίδοτα όλα. Τα όσα αγαπήσαμε, τα όσα ματαίως αναζητήσαμε, έρχονται συχνά μπροστά μας, μελτεμάκια μουσικής ατελείωτης. Χορτάσαμε δώρα διαρκών διαψεύσεων και στρέφουμε προς τα πάνω την καρδιά μας, προς την θάλασσα βλέπουν τα μάτια μας. Εκείνα που φτερουγίζουν, όλα όσα φεύγουν με φτερά αγγέλων, όσα ζουν αόρατα μπροστά στα μάτια μας, όλα πασχίζουν να μας μιλήσουν, να εξεγείρουν μυστικές πηγές της ψυχής μας. Ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι και να δούμε πώς θα καλοπιάσουμε την ελπίδα. Αν με ψαλμωδίες και χορούς τα σύννεφα στέργουν και δωρίζουν βροχή, ίσως με λόγια μαγικά τραγουδιών αναθαρρήσουμε. Έτσι κι αλλιώς όλα γίνονται μουσική στο τέλος και εκεί θ' ανταμώσουμε πάλι.

{plusone lang=el}