Ο κ. Ανδρέας Λόλης αποτελεί καταξιωμένο καλλιτέχνη βραβευμένο στο εξωτερικό, με πολλές ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις εντός κι εκτός συνόρων. Η πορεία του δημιουργού παραμένει σταθερή και συνεπής και πολλά γλυπτά του κοσμούν δημόσιους χώρους σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη .
Ο Ανδρέας Λόλης γεννημένος το 1970, είναι ένας καλλιτέχνης με βαθιά γνώση της γλυπτικής τέχνης, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία και το έργο του φέρει έναν προβληματισμό που ανατρέπει τα στερεότυπα. Το γλυπτό που φιλοτέχνησε από μάρμαρο Πάρου και παρουσίασε στη διάρκεια του Συμποσίου «Παρία Λίθος» στο Μαράθι, ανήκει στη σειρά «Χαρτόκουτα» την οποία και δουλεύει τα τελευταία 4-5 χρόνια. Τα χαρτόκουτα, οι παλέτες και τα κουτιά του Ανδρέα Λόλη παραπέμπουν σε ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων και αμφισβήτησης της ύλης και των αξιών.
Το γλυπτό του «Χαρτόκουτο» που είναι ένα από τα έξι μαρμάρινα γλυπτά που προέκυψαν από το συμπόσιο από ισάριθμους καλλιτέχνες , παραμένει στο χώρο των αρχαίων λατομείων, ενώ είχε διατυπωθεί από την αρχή η άποψη ότι θα έπρεπε να τοποθετηθεί στην πλατεία Μαντώ Μαυρογένους στην Παροικία. Μια απόφαση ωστόσο η οποία δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Σήμερα δηλώνει απηυδισμένος γιατί εδώ και τέσσερα χρόνια εκλιπαρεί να εγκατασταθεί το γλυπτό του στο χώρο που είχε υποδείξει, αλλά μάλλον φαίνεται να μιλάει ... εις ώτα μη ακουόντων!
Συγκεκριμένα ο κ. Λόλης μίλησε στο psts.gr και μας είπε τα εξής:
«Έρχομαι στην Πάρο κάθε καλοκαίρι για 1,5 με δύο μήνες και κάθε φορά επισκέπτομαι το περιφραγμένο χωράφι και βλέπω τα έργα σε οικτρή κατάσταση. Ενώ λήφθηκαν αποφάσεις για τη μεταφορά των έργων, τελικά δεν έγινε τίποτα και το θέμα επανέρχεται . Είναι ελεεινό αυτό που συμβαίνει.
Το τελευταίο καλοκαίρι αναγκάστηκα να σπρώξω ένα σιδερένιο πλέγμα γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να μπεις. Ποιος ο λόγος λοιπόν, που έδωσαν χρήματα για να γίνουν αυτά τα έργα όταν τα έχουν εγκαταλειμμένα στο χωράφι και δεν είναι στην πόλη για την οποία προορίστηκαν; Ένα γλυπτό, γίνεται έργο όταν τοποθετηθεί στο χώρο του, και το μαρμάρινο Χαρτόκουτο λειτουργεί σε δημόσιο χώρο ως γλυπτική εγκατάσταση.
Τα γλυπτά δημιουργούνται ώστε να παίζουν ρόλο στον πολιτισμό μας.
Δεν δημιουργούνται για να τρίβονται τα πρόβατα και για να τα βλέπουν τα πουρνάρια. Ενδιαφέρομαι κάθε καλοκαίρι για την τύχη του έργου μου, αλλά νιώθω ότι με κοροϊδεύουν. Έχω στενοχωρηθεί πολλές φορές και λέω ότι δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχω με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες στο εξωτερικό κι εδώ να παρακαλάω για να στήσω το έργο.
Η γλυπτική μου εγκατάσταση έχει μια ιδιαιτερότητα. Έχει σχέση με το αστικό στοιχείο, στο χωράφι είναι απλώς δύο κουτιά. Επειδή ακριβώς ο περιβάλλον χώρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του έργου, γι αυτό και έχω προτείνει την τοποθέτηση στην πλατεία Μαντώ Μαυρογένους απέναντι από τον κάδο ανακύκλωσης.
Η δουλειά αυτή από τη σειρά «Χαρτόκουτα» συμβολίζει το ευτελές, το ευμετάβλητο που ζούμε σήμερα. Για μένα η κούτα είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο. Είναι στέγη για ανθρώπους που κοιμούνται μέσα σε αυτήν, είναι ένα μυστήριο που δεν μπορεί να αναλυθεί έτσι εύκολα».
Εύκολα διακρίνει κανείς το θυμό και την αμηχανία του δημιουργού που ωστόσο δηλώνει:
«Αν τελικά υπάρξει μία άλλη εξέλιξη, είμαι διαθέσιμος να έρθω στη μεταφορά και στο στήσιμο του έργου γιατί όπως καταλαβαίνετε χρήζει προσοχής και λεπτότητας. Θα πρέπει να είμαι εκεί για να υποδείξω στους εργάτες πώς να πιάσουν το έργο με τους ιμάντες και το γερανό. Δεν παίρνουμε απλώς δύο μαρμάρινους όγκους και τους τοποθετούμε».
Είναι πράγματι θλιβερό το γεγονός ότι επί τέσσερα χρόνια η απελθούσα δημοτική αρχή και η τότε ΚΔΕΠΑΠ κώφευαν στις εκκλήσεις του σπουδαίου καλλιτέχνη «εκθέτοντας» στην εγκατάλειψη και στη φθορά το έργο του.
Ένα έργο, το οποίο ανάμεσα στα άλλα που φιλοτεχνήθηκαν το καλοκαίρι του 2011 με αφορμή το Συμπόσιο «Παρία Λίθος», ένωνε το νήμα ανάμεσα στην αρχαία και στη σύγχρονη γλυπτική δημιουργία τιμώντας το περίφημο παριανό μάρμαρο που ανέδειξε την Πάρο ως λίκνο της αρχαίας γλυπτικής χάρη σε μοναδικής ομορφιάς γλυπτά που κοσμούν σήμερα τα καλύτερα μουσεία του κόσμου. Κρίμα...
Μέλος του μητρώου
