Το «αφήγημα» όμως της καθιέρωσής του στο ελληνικό τραπέζι την γιορτινή αυτή ημέρα, έχει την ιστορία του που έρχεται από πολύ παλιά…
Από τη θρησκευτική μας παράδοση, που θέλει η χαρμόσυνη ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, να «πέφτει» μέσα στην αυστηρή Σαρακοστιανή νηστεία των πιστών. Ωστόσο, τη λαμπρή αυτή ημέρα να επιτρέπεται κατ΄εξαίρεση να καταναλωθεί ψάρι, καθώς πρόκειται για μια τόσο μεγάλη και ιδιαίτερη γιορτή της Ορθοδοξίας.
Έτσι λοιπόν, η γιορτινή ψαροφαγία, καθιερώνεται από τον 15ο αιώνα ανήμερα του Ευαγγελισμού στον ελλαδικό χώρο με τις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές της χώρας να καταναλώνουν φρέσκο ψάρι, εύκολο στην αλίευσή του. Τι γινόταν όμως με τις περιοχές της ενδοχώρας;
Σε εποχές που η συντήρηση των ψαριών ήταν δύσκολη, ο παστός μπακαλιάρος έδωσε τη λύση! Όπου λοιπόν ήταν δύσκολη η προμήθεια και διατήρηση του φρέσκου ψαριού, καθιερώθηκε η κατανάλωση παστού μπακαλιάρου, εύκολου στη συντήρηση, προσιτού στην τιμή, και δημοφιλούς για την εύγεστη σάρκα του!
Κάπως έτσι πέρασε ο μπακαλιάρος στην ελληνική γαστρονομική παράδοση ως πιάτο της 25ης Μαρτίου καθώς λόγοι οικονομικοί αλλά κυρίως πρακτικοί, τον έκαναν το πιο αγαπημένο έδεσμα της διττής γιορτής. Τηγανητός, κυρίως με τη συνοδεία ενός αλείμματος, της σκορδαλιάς, που φτιαχνόταν από πατάτα ή βρεγμένο μπαγιάτικο ψωμί, ελαιόλαδο, ξύδι και σκόρδο, έγινε το εθνικό μας φαγητό ανήμερα της πιο σπουδαίας ημέρας μνήμης για τον Ελληνισμό και την Ορθόδοξη πίστη μας.
Μέλος του μητρώου
