Φταίμε και εμείς… αλλά, λίγο, για τον Άλκη

Εδώ. «Εις την ωραίαν Πάρον» που έλεγαν και πιο παλιά. Τι πιο απλό, τι πιο όμορφο, τι πιο ελπιδοφόρο μήνυμα.

Έπρεπε να χάσει τη ζωή του ένας νέος για να ενεργοποιηθούμε; Η ιδανική απάντηση θα ήταν όχι, αλλά, πρακτικά, είναι ναι. Και θα το προχωρήσω λίγο πιο πέρα. Σε τρία τέρμινα θα έχει ξεχαστεί. Τη χρονική διάρκεια για κάθε τέρμινο ορίστε την εσείς. Και μη νομίζετε ότι προσπαθώ να δημιουργήσω ενοχές. Όλοι φταίμε για κάποιες συμπεριφορές, ανοχές, παραλείψεις κ.ά. που δημιουργούν βία. Υπάρχει όμως μια ιεράρχηση ευθυνών, που δεν μας απαλλάσσει, αλλά, χωρίς καμία επιείκεια, μας κατατάσσει πολύ χαμηλά στη λίστα των υπευθύνων. Όταν ένας Γιώργος Βαρδινογιάννης με την πλάτη του πλούτου του και ένας Ντέμης Νικολαΐδης με την πλάτη της δόξας του δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα, τότε τα πράγματα είναι όντως πολύ δύσκολα.

Η πρώτη υπεύθυνη είναι η πολιτεία. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Το Υπουργείο Δημοσίας Τάξης και οι αστυνομικοί είναι όπως εμείς. Πολύ χαμηλά στη λίστα των υπευθύνων. Η κυβερνητική εντολή τους ενεργοποιεί. Κάλλιστα μπορεί να πει κάποιος ότι καμία Κυβέρνηση δεν θέλει γεγονότα αθλητικής βίας. Ναι. Είναι σαν τους Δικαστές. Από τους Δικαστές που πήγαν φυλακή είδατε κανέναν να έχει πάει μέσα από υπόθεση λ.χ. αν το παράθυρο που είναι στον ακάλυπτο είναι νόμιμο ή όχι. Όχι. Όλες οι υποθέσεις που τους έβαλαν φυλακή ήταν υποθέσεις μεγάλων συμφερόντων. Αχ αυτά τα μεγάλα συμφέροντα!

Η επόμενη υπεύθυνη της αθλητικής βίας είναι οι αθλητικές της αρχές. Είτε λέγεται Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, είτε Μπάσκετ, είτε, είτε, είτε…

Απλό παράδειγμα. Πως σταμάτησαν τις βωμολοχίες περί Τούρκων και Βουλγάρων που έλεγαν οι αντίπαλοι της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ αντίστοιχα; Συνεχίζουν να βρίζουν όλοι ασύστολα, αλλά αυτά όχι. Παιδιά και νέοι είναι. Οπότε σου λένε «για να μη μας μαλώνουν γι’ αυτό, αυτό θα επιτρέπεται»…

Οι επόμενοι υπεύθυνοι, ομάδες, πρόεδροι, δημοσιογράφοι κ.ά. έπονται. Και στο τέλος, όπως προανάφερα, εμείς. Όλοι, της συγκεκριμένης παραγράφου μου, κακώς μεν, αλλά βρίσκουμε και κάνουμε. Δεν είναι εύκολο λέω και πάλι. Αντίθετα. Το θέμα της βίας είναι και δύσκολο και σύνθετο. Προτάσεις υπάρχουν χρόνια τώρα. Με όσο χιούμορ ή σαρκασμό μπορώ να έχω σε ένα τέτοιο κείμενό μου: μια απόφαση είναι βρε παιδιά. Πάρτε τη να ησυχάσουμε.

Σταματώ να γράφω, αν και είναι πάρα πολλά αυτά που μπορώ να πω. Ξεκίνησα να γράψω για τα όμορφα συναισθήματα που νιώσαμε όλοι όσοι είμαστε στο γήπεδο για την κοινή μας πίττα, αλλά με βασανίζει η σκέψη ότι αν δεν γίνει κάτι θα έχουμε και άλλο θύμα. Η βία διογκώνεται. Τα αντίποινα καιροφυλακτούν.

Θα κλείσω, όσο γίνεται, ευχάριστα, αλλά και διευκρινιστικά. Ο Λουίζος Κοντός δημοσίευσε στη σελίδα του την ιδέα της κοινής κοπής της πίττας. Μια σκέψη ενός ανθρώπου βρήκε άμεσα πάρα πολλούς αποδέκτες. Έχω κουραστεί με την καραμέλα ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται μόνο για κακές ειδήσεις. Η ανταπόκριση που είδα από ανθρώπους διαφορετικών ομάδων, διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων, διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων ήταν εξ ίσου ίδια. Το ωραίο και το καλό αποκτούν πλειοψηφία χωρίς καν εκλογές.

Αν είσαι σε ένα βρώμικο μέρος, τη γόπα του τσιγάρου την πετάς στο πάτωμα και την πατάς με το πόδι σου. Αν είσαι όμως σε ένα χώρο που το χαλί βουλιάζει και είναι πεντακάθαρος, εεε… όσο κάφρος και αν είσαι κοιτάς μήπως υπάρχει και κανένα τασάκι να το σβήσεις.

Ας ενώσουμε τις ιδέες και τις δυνάμεις μας να κάνουμε τουλάχιστον τον τόπο που ζούμε λίγο καλύτερο. Τασάκια… θα βρούμε…

Πέτρος Κένερ