Θέλουμε δεν θέλουμε, από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να αρπάξουμε στα χέρια μας το τηλεκοντρόλ αράζοντας στον καναπέ μας, θα «πέσουμε» πάνω σε κάποιο είδος εκπομπής reality και θα μπούμε στον πειρασμό να παρακολουθήσουμε διαγωνιζόμενους σε τηλε – επιτροπές ή απλώς άλλους έγκλειστους «παίκτες» να καταγράφονται από κάμερες επί 24ωρου βάσεως, ξεδιπλώνοντας το χαρακτήρα τους μέσω τηλε – τσακωμών, τηλε - αστείων, τηλε – φιλιών ή τηλε – ερώτων.
Η συνταγή επιτυχημένη και διαρκείας, μας εξοικειώνει από την αρχή με το δέλεαρ της «κλειδαρότρυπας» καθώς εμείς ατάραχοι και ασυνείδητα πολλές φορές, παρακολουθούμε ίσως με ενδιαφέρον από την ασφάλεια του καναπέ μας, ξεκατινιάσματα για άνευ ουσίας λόγους που η δύναμη του τηλεοπτικού μέσου μεγεθύνει, για να μεγεθυνθεί αντιστοίχως και η τηλεθέαση αλλά και το διαφημιστικό χρήμα.
Είτε ανήκουμε στους θιασώτες είτε στους επικριτές των reality show, ένα είναι βέβαιο. Οι περισσότεροι υποκύπτουμε στην καλοστημένη σκηνοθετικά ή διαγωνιστικά τηλεοπτική γοητεία τους και έχουμε δει κάποιο από αυτά είτε παρακολουθώντας το ενθέρμως είτε περιστασιακά, έτσι για να δούμε τι υπάρχει στο τηλεοπτικό τοπίο του παρόντος. Το δέλεαρ συνήθως ψυχολογικό και ακαταμάχητο: To κοίταγμα της ζωής του άλλου μέσα από την «κλειδαρότρυπα».
Καθώς δεν ζούμε πια στις μικρές τοπικές κοινωνίες όπου άλλοτε το κουτσομπολιό «κατάπινε» την πραγματικότητα, καθώς οι γειτονιές μας είναι απρόσωπες πια χωρίς το κοινωνικό ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο γείτονα, και ενόσω η ζωή προχωρά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και καταιγισμό πληροφοριών και φοβιών οι οποίες αναδύονται σφυροκοπώντας ακατάπαυστα το μυαλό, πολλοί είναι εκείνοι που αναζητούν εύπεπτες διεξόδους μιας τηλε – χαλάρωσης με αντικείμενο το κρυφοκοίταγμα σε μια άλλη ζωή διαφορετική από τη δική τους.
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τον δημόσιο εξευτελισμό που υφίστανται οι παίκτες των reality, για την ανθρωποφαγία των σχέσεων σε αυτά, για την πολύ χαμηλή ποιότητά των προβεβλημένων αξιών τους και την εξαχρείωση που προτείνουν ως συνταγή ζωής και επιτυχίας, για τα «ωμά» τελικά υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ουσία τους. Συχνά καρικατούρες ανθρωπίνων τύπων κρίνονται από δήθεν σοβαρές επιτροπές ειδημόνων ή σχολιάζονται ως προσωπικότητες, κάνοντας όλους μας θεατές σε ένα θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται ενώπιον της τηλεοπτικής κάμερας.
Aυτή ωστόσο είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι τα προγράμματα αυτά πολλαπλασιάζονται στην ελληνική tv και πιθανώς για να συμβαίνει αυτό, οι ιθύνοντες των καναλιών προσβλέπουν σε αυτά υψηλές τηλεθεάσεις και μέλλον.
Μέλλον για το οποίο το κύριο συστατικό τους, που δεν είναι άλλο από το στοιχείο του κρυφοκοιτάγματος μέσα από μια «κλειδαρότρυπα», έχει πολλά ακόμα να πει σε μια ικανή μάζα τηλεοπτικού κοινού που επιζητεί αποσυμπίεση από την καθημερινότητα και μια φυγή από τη δική του πραγματικότητα.
Μια διέξοδο τελικά του δίνει ένα απροβλημάτιστο θέαμα, μια ανάσα απόδρασης από τις δικές του δυσκολίες και ένα ταξίδι – όνειρο σε τηλε – κόσμους τους οποίους αρέσκεται να βλέπει αφού οι πρωταγωνιστές του μπαίνουν στο σπίτι του απρόσκλητοι και γίνονται καθημερινά οι δικοί του οικείοι άνθρωποι που τους ξέρει με τα μικρά τους ονόματα, μπαίνει στη διαδικασία να τους ψηφίσει, να ταυτιστεί μαζί τους, να γελάσει ή να συγκινηθεί με τις αντιδράσεις τους.
Καθώς την ώρα που τα reality προβάλλονται, το τηλεοπτικό γυαλί αντανακλά μια πραγματικότητα που μπορεί να μοιάζει ή να μη μοιάζει με εκείνη του τηλεθεατή, κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ότι η πραγματικότητα αυτή εισπράττεται ενδεχομένως από το κοινό ως εκείνη της διπλανής πόρτας, όταν μάλιστα, τις περισσότερες φορές, ο ίδιος δεν γνωρίζει καν τον πραγματικό γείτονά του στη διπλανή του πόρτα…
Μέλος του μητρώου
