Δημοσιογράφος της Deutsche Welle ήρθε στην Αθήνα να εμβολιαστεί

Στο άρθρο της συγκρίνει τη διαδικασία στην Ελλάδα με αυτή που ακολουθείται στη Γερμανία, ενώ αναφέρεται και στους ενδοιασμούς που είχε σχετικά με το εμβόλιο της AstraZeneca.

Γράφει συγκεκριμένα:

Η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Καταρχήν σε επίπεδο διαδικασίας. Αρνητικό τεστ PCR όχι παλαιότερο από 72 ώρες, επιλογή ημέρας που να πετά η αεροπορική εταιρεία και μετακίνηση με δύο τραίνα στο αεροδρόμιο, επειδή κατ΄ εξαίρεση την ημέρα της πτήσης οι Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι έκαναν εργασίες αναβάθμισης του σιδηροδρομικού δικτύου. Αλλά υπήρχαν και εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής: Η αεροπορική εταιρεία ελλείψει επιβατών συγχώνευσε δύο πτήσεις σε μία με αποτέλεσμα να αλλάξει η ημερομηνία της πτήσης και να γίνει μέσω άλλης πόλης. Άρα, αλλαγή δύο αεροπλάνων. Στις δυσκολίες προστέθηκε και το ότι η αιωρούμενη γόνδολα που μεταφέρει επιβάτες από τον σιδηροδρομικό σταθμό στο αεροδρόμιο είχε χαλάσει και η μεταφορά γίνονταν με λεωφορείο. Με αεροπλάνα και (σχεδόν) βαπόρια, τραγούδησε ο Σαββόπουλος…


Απλά, χωρίς γραφειοκρατία
Η απόφαση δεν ήταν εύκολη και από πλευράς ουσίας. Το εμβόλιο της AstraZeneca έχει ενοχοποιηθεί για θρομβώσεις κυρίως στον εγκέφαλο με περιστατικά, ελάχιστα μεν, αλλά υπαρκτά, σε όλες τις χώρες όπου χρησιμοποιήθηκε. Όμως εάν περίμενα τις δύσκαμπτες, αργόσυρτες και γραφειοκρατικές διαδικασίες εμβολιασμού στη Γερμανία, ίσως και να περνούσαν ακόμη μήνες μέχρι να έρθει η σειρά μου, και ίσως να έπρεπε να κάνω το ίδιο εμβόλιο. Στην Ελλάδα, ωστόσο, η κατάσταση διαμορφώνονταν διαφορετικά. Η ηλικιακή μου ομάδα είχε ανοίξει, ΑΦΜ και ΑΜΚΑ διέθετα. Συγγενής μου μπήκε στην διεύθυνση emvolio.gr (γιατί από το εξωτερικό δεν επιτρέπει το σύστημα) και η ημερομηνία με «περίμενε». Την άλλαξα για να συμπέσει με το καθολικό Πάσχα της άδειάς μου και το σύστημα «αντέδρασε». Είχα ακόμη και τη δυνατότητα να επιλέξω το εμβολιαστικό κέντρο με διαθεσιμότητα για ραντεβού. Τόσο απλά. Αμέσως μου ήρθε μήνυμα στο μέιλ μου και στο κινητό μου προς επιβεβαίωση του εμβολιαστικού κέντρου, της ώρας και της ημέρας. Όχι μόνο του πρώτου αλλά και του δεύτερου εμβολιασμού μετά από 12 εβδομάδες.

Τόσο απλά, χωρίς κόπο, χωρίς τηλεφωνήματα, γραφειοκρατία και ξεχωριστές διατυπώσεις, με σεβασμό στον πολίτη. Μια διαδικασία που αναζητούσα και περίμενα να συναντήσω στην οργανωμένη Γερμανία, αλλά την βρήκα στην «ανοργάνωτη» Ελλάδα με το σημαντικό φορτίο χώρας του ευρωπαϊκού νότου, όπως καθιερώθηκε την τελευταία δεκαετία της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης στην ΕΕ. Για κάποιον που ζει στη Γερμανία, αυτό ισοδυναμεί σε κάθε περίπτωση με ανέλπιστη έκπληξη. Ίσως στο υποσυνείδητο να προκαλεί και ψήγματα περηφάνειας, δεν μπορώ να το ελέγξω. Οι εκπλήξεις με συνόδευσαν και τις πρώτες ημέρες διαμονής στην Αθήνα. Το emvolio.gr με βομβάρδιζε καθημερινά με sms και μέιλ υπενθύμισης του ραντεβού. Μου έσπασε τα νεύρα. Οι ειδήσεις από τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία για το εμβόλιο της AstraZeneca δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικές. Η αρθρογραφία για τα θρομβωτικά επεισόδια με νεκρούς πολλαπλασιάζονταν. Χώρες ανέστειλαν τους εμβολιασμούς…

Στον δρόμο της ανοσίας
Η Μόνιμη Επιτροπή Εμβολιασμού (Stiko) της Γερμανίας συνέστησε μάλιστα η δεύτερη δόση να γίνει με άλλο εμβόλιο. Η εμπιστοσύνη μου κλονίστηκε. Μέχρι την τελευταία στιγμή αμφιταλαντευόμουν. Το δίλημμα τεράστιο. Τί θα έπρεπε να κάνω; Μήπως να ακυρώσω το ραντεβού; Απευθύνθηκα σε συναδέλφους και φίλους που έκαναν το εμβόλιο, σε γνωστούς και άγνωστους γιατρούς για να εκφράσω τους φόβους μου. Όλοι με διαβεβαίωσαν ότι οι παρενέργειες είναι αριθμητικά ελάχιστες μπροστά στα οφέλη από την αναχαίτιση του ίδιου του κορωνοϊού. Το σπέρμα αμφιβολίας με ακολούθησε ακόμη και όταν ανέβαινα διστακτικά τη σκάλα του εμβολιαστικού κέντρου στην καρδιά της Αθήνας. Το περιβάλλον από πλευράς επίπλωσης και συντήρησης του χώρου δεν ήταν αυτό που βλέπω στη Γερμανία. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις σημασία έχει το έμψυχο δυναμικό.

Και εδώ επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πόσο καταρχήν άνθρωποι είναι οι ‘Έλληνες γιατροί. Ο συγκεκριμένος γιατρός του κέντρου με καθησύχασε και πάλι και μου έδωσε οδηγίες για τις επόμενες ημέρες. Η νοσηλεύτρια που μου έκανε το εμβόλιο με παρακολουθούσε όλο το ημίωρο που κάθισα μετά τον εμβολιασμό. Τρέφω τεράστιο σεβασμό στους έλληνες και τις ελληνίδες γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, γιατί δεν είναι μόνο καλοί γιατροί, αλλά και πολύ ανθρώπινοι. Αυτό, χωρίς καμιά διάθεση γενικεύσεων, διαφέρει αρκετά σε σχέση με τους γερμανούς γιατρούς, που λόγω ψυχοσύνθεσης και νοοτροπίας έχουν μια διαφορετική προσέγγιση των ασθενών. Τώρα βρίσκομαι σε μετεμβολιαστική φάση, αφού πέρασα τα γνωστά συμπτώματα. Το βασικότερο είναι ότι ξεκίνησε η διαδικασία ανάπτυξης ανοσίας για να ανακτήσω μερική ελευθερία μετακινήσεων που έχω ανάγκη λόγω εργασίας. Και επιστρέφοντας στη Γερμανία με το καλό, έχω πολλά να διηγηθώ.

iefimerida.gr