Το «παρών» των Ελλήνων ντοκιμαντεριστών

Το ενδιαφέρον των ξένων για την ελληνική κοινωνία αφενός, η ποικιλομορφία στη θεματογραφία αφετέρου αυξάνουν συνεχώς τη διανομή στα κανάλια του εξωτερικού. Δεν είναι τυχαίο ότι το φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, από σήμερα ώς την ερχόμενη Κυριακή, προβάλλει 63 νέες ταινίες, από τις οποίες 17 στο επίσημο πρόγραμμα. Από το ελληνικό πανόραμα διακρίνουμε φέτος αρκετούς δημιουργούς που εστιάζουν στην υγεία, σωματική και ψυχική, σε μορφές του εθελοντισμού και της προσφοράς.

Μια εξαιρετικά ανθρώπινη ματιά στον χώρο της ψυχικής υγείας ρίχνει η «Ψ» της Καλλιόπης Λεγάκη μέσα από εξομολογήσεις ατόμων που έχουν βιώσει τον ψυχικό πόνο και όχι την ψυχική ασθένεια, όπως λέει η ίδια.

Τι είναι τελικά το φυσιολογικό και τι παθολογικό –ένα διαρκές ερώτημα της επιστήμης– αναρωτιέται, όταν διαπιστώνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αποασυλοποιηθεί μέσα από καινούργια δίκτυα και δομές καταφέρνουν να αρθρώσουν λόγο, να διεκδικήσουν δικαιώματα και ελευθερίες, να κάνουν σχέδια και όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.

Την κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας και τη διάλυση του κράτους πρόνοιας παρακολουθεί το ντοκιμαντέρ «ΕΣΥ να με θυμάσαι» του Κωστή Κεκελιάδη, ενώ την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αναδεικνύει η ταινία «Ολυμπία» του Σταύρου Ψυλλάκη με ομώνυμη πρωταγωνίστρια μια έγκυο καρκινοπαθή.

Μια ομάδα γυναικών οι οποίες έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους πριν από 50 χρόνια για να προσφέρουν στην κοινωνία είναι οι πρωταγωνίστριες του φιλμ «Μάνα» της Βάλερι Κοντάκος. Οι ηρωίδες έχουν περιθάλψει ώς τώρα περίπου 500 παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά χωρίς βοήθεια από το κράτος και την Εκκλησία στο Λύρειο Παιδικό Χωριό. Αντίθετα, το Ζάνειο Ιδρυμα Παιδικής Προστασίας και Αγωγής στην Εκάλη έκλεισε λόγω κρίσης, έπειτα από 130 χρόνια προσφοράς. Τον τελευταίο χρόνο της λειτουργίας του παρακολουθεί το φιλμ «Εγώ και οι άλλοι» της Θέλγιας Πετράκη.

www.kathimerini.gr