Στο μεταξύ, πλήθαιναν οι παραστάσεις σε διαμερίσματα, αλλά κυρίως εκείνες με τη συνεισφορά κατά βούληση. Τότε, μας φαινόταν εξωπραγματικό. Ομως και εκεί τα κατάφεραν όσοι άντεξαν. Κάποιοι συνέχισαν ώς τον περασμένο χειμώνα την τάση τού «ό,τι προαιρείσθε», άλλοι πάλι εγκατέλειψαν στη μέση της διαδρομής. Οποιον δρόμο κι αν ακολουθούσαν, το σίγουρο είναι ότι τα έκαναν όλα οι ίδιοι. Κι έτσι, ένα μεγάλο μέρος του θεάτρου άρχισε να μοιάζει με χόμπι. Παραστάσεις ελάχιστου κόστους, καλές, μέτριες, υπερβολικές, άγουρες, οι οποίες, όμως, έκαναν το θέατρο να αντέξει.
Και τώρα ήρθαν έτσι τα πράγματα που ανατράπηκε κι αυτό το σκηνικό. Οσοι ετοιμάζουν παραστάσεις εντός και εκτός φεστιβάλ δεν γνωρίζουν αν αυτές θα παρουσιαστούν λόγω του κύματος των αναβολών, πώς θα καλύψουν τα έξοδά τους, αν θα πληρωθούν, αν πρέπει να κάνουν κάποιες περικοπές στα σκηνικά, κι ας τα σχεδίασαν αλλιώς, κι ας έκαναν οτιδήποτε για να εξοικονομήσουν έξοδα που μάλλον δεν θα τους καλύψουν.
Το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου αυτές τις ημέρες αγωνιά. Αν θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις τους στο γενικό κλίμα της ανασφάλειας και του μειωμένου ενδιαφέροντος, αφού το κοινό έχει άλλου είδους ανησυχίες και προτεραιότητες. Επιχορηγούμενοι φορείς κάνουν συσκέψεις, προκειμένου να εκτιμήσουν την ιδιόμορφη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ηδη κάποια διήμερα περιορίστηκαν σε μία βραδιά. Τώρα, περιμένοντας τις νέες εξελίξεις από την Ευρώπη, θέλουν να δουν ποιες παραγωγές θα πραγματοποιηθούν, αλλά και να εξετάσουν τι θα γίνει στα πεδία των ακυρώσεων και της χαμηλής προπώλησης. Εκεί τίθεται το ερώτημα αν πρέπει να δώσουν κανονικά τις παραστάσεις με ελάχιστους θεατές ή μήπως να τις ακυρώσουν εξοικονομώντας τα εκτός έδρας, στο πλαίσιο γενικότερης οικονομίας. Η σπατάλη δεν είναι λύση για τις κρατικές σκηνές. Το αίσθημα του μετέωρου έχει απλωθεί παντού.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
