Τελευταίο «αντίο» με αναφιλητά

Ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το κενό που μας αφήνει. Πως δεν θα διασχίσουμε με προσμονή την είσοδο της «Οδού Κυκλάδων» για μια νέα πρεμιέρα. Πως δεν θα βγούμε γεμάτοι κι... ανάλαφροι μετά από μια παράστασή του.

Και τώρα τι; Τι θα έχουμε να περιμένουμε; αναρωτιόνταν χθες το μεσημέρι όσοι είχαν συγκεντρωθεί στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων», για να τον αποχαιρετήσουν.

Συνεργάτες. Αγαπημένοι. Φίλοι. Θεατές. Γείτονες. Ολο το ελληνικό θέατρο. Η πλατεία ήταν γεμάτη από τους πιστούς θιασώτες. Μόνο που ήταν βυθισμένη στο ημίφως. Και η σιωπή. Τέτοια σιωπή. Παγερή. Κανείς δεν ήθελε, κανείς δεν άντεχε να τη σπάσει. Ο ήχος από τα παπούτσια πάνω στο ξύλινο σκηνικό, ένα τρίξιμο... Αναφιλητά. Κι αυτό ήταν όλο.

Η σορός του πάνω στο σκηνικό. Ενας προβολέας φώτιζε το γυάλινο σκέπασμα. Με το κοστούμι του Τίνκερ από το έργο της Σάρα Κέιν «Καθαροί πια» και το μουστάκι του Ρουτ, του τελευταίου του ρόλου από το «Θερμοκήπιο» στο οποίο έκανε πρόβες για να το ξαναπαρουσιάσει αυτός ο «άρχοντας του θεάτρου», ο «σφραγιδοφύλακας της ύπαρξή μας» (ελάχιστοι από τους χαρακτηρισμούς και τα «ευχαριστώ» ευγνωμοσύνης που έγραψαν στο βιβλίο συλλυπητηρίων όσοι πέρασαν από το θέατρο) βρισκόταν εκεί ξαπλωμένος. Με τα μάτια κλειστά. Πάνω στο στέρνο του τα χέρια σταυρωμένα.

Το πρόγραμμα της παράστασης «Καθαροί πια» στην αγκαλιά του. «Για όλα όσα είπες δίχως λόγια. Νεινάκι» έγραφε η λευκή κορδέλα στο στεφάνι από δάφνες της συντρόφου του, Ειρήνης Λεβίδη, ακουμπισμένο στην άκρη του φέρετρου.

Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, μπροστά στη σκηνή, η καρέκλα του μ' ένα λευκό τριαντάφυλλο και τη μετάφραση του «Οιδίποδα», πάνω στην οποία δούλευε... Κι από το καμαρίνι του να ακούγεται Μπαχ. Η αγαπημένη του μελωδία. Το θέατρο γεμάτο από κόσμο. Ολοι βουβοί. Μάτια βουρκωμένα. Και λουλούδια. Παντού λουλούδια.

Κι ύστερα η ώρα τού «αντίο». Λίγο μετά τις 4 μ.μ., η σορός βγαίνει από το θέατρο για το «τελευταίο ταξίδι». Η οδός Κυκλάδων γεμάτη από κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να κρατήσει τα δάκρυά του. «Αντίο Λευτέρη». Και χειροκρότημα. Τόσο δυνατό. Τόσο διαρκές. Σαν να μην ήθελε κανείς να σταματήσει. Σαν να προσπαθούσαν με αυτόν τον τρόπο να τον κρατήσουν κοντά τους.

Το στερνό αντίο στον Λευτέρη Βογιατζή είπαν όλοι του οι αγαπημένοι στο Α' Νεκροταφείο. Εκεί, χωρίς λόγια, χωρίς επικήδειους, χωρίς ιερείς, χωρίς θρησκευτική λειτουργία, σε μια πολιτική κηδεία, όπως επιθυμούσε ο ίδιος, τάφηκε. Mε βαθιά συγκίνηση οι Δ. Ημελλος, Β. Κουκαλάνι, Ν. Παναγιωτόπουλος, Γ. Κότσιφας, Γ. Μιχελής, Γ. Περλέγκας, Ν. Κουρής, Χ. Φραγκούλης (αλλά και η Αμ. Μουτούση που κρατούσε το φέρετρο), μετέφεραν στους ώμους τους τη σορό του στο μνήμα.

Εκεί εκατοντάδες φωνές ενώθηκαν και του φώναξαν «Αξιος». Εκεί τον αποχαιρέτησαν. Εκεί κοιμάται πια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Σε ευχαριστούμε, Λευτέρη.

Ηταν μαζί του στον «αποχαιρετισμό»

Ανάμεσα στους εκατοντάδες που είπαν το «ύστατο χαίρε» στον Λευτέρη Βογιατζή ήταν και οι: Κ. Τζαβάρας, Ζ. Κωνσταντοπούλου, Ν. Κωνσταντόπουλος, Γ. Λούκος, Γ. Χουβαρδάς, Δ. Φωτόπουλος, Δ. Παπαϊωάννου, Γ. Διαλεγμένος, Γ. Κουρουπός, Αγγ. Δεληβορριάς, Β. Παπαβασιλείου, Στ. Φασουλής, Αν. Κοκκίνου, Δ. Καταλειφός, Ελ. Κοκκίδου, Ρ. Πιττακή, Ν. Χατζόπουλος, Δ. Μαυρίκιος, Στ. Γουλιώτη, Ευ. Σαουλίδου, Μπ. Αρβανίτη, Ν. Καραθάνος, Ν. Γαληνέα, Ρ. Πατεράκη, Χρ. Προκοπάκη, Τζ. Μαστοράκη, Γ. Βέλτσος, Αγγ. Στελλάτου, Γ. Γάλλος, Ακ. Καραζήσης, Δ. Σαββόπουλος, Μ. Πρωτόπαπα, Σ. Κακάλας, Β. Αρδίτης, Φ. Τσαλίκογλου, Κ. Τσουκαλάς, Μ. Ποντίκας, Μ. Οικονόμου, Γ. Κιμούλης, Αν. Νταλάρα, Λ. Λαζόπουλος και πολλοί άλλοι.

«Ο ευλογημένος της γενιάς μας»

Μένης Κουμανταρέας

«Είναι πολύ νωπό ακόμα το γεγονός... Ολοι ξέρουμε τη σημασία αυτού του ανθρώπου. Ευτυχώς ήταν αναγνωρισμένος από όλους. Εμένα υπήρξε και παιδικός μου φίλος».

Ξένια Καλογεροπούλου

«Δεν είναι μόνο τι χάνει το θέατρο... Ολα αυτά που σήμαινε ο Λευτέρης... Ανθρωπος μοναδικός, με τον οποίο είχα την τύχη να δουλέψω δύο χρόνια... Ηταν τόσο μεγάλη χαρά να τον βλέπω στη σκηνή. Δεν αντέχω την ιδέα ότι δεν θα τον ξαναδώ».

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

«Ο Λευτέρης ήταν ο ευλογημένος της γενιάς μας. Ο άνθρωπος που μας επηρέασε πάρα πολύ. Οχι απλώς ανέβασε τον πήχη, αλλά έδωσε το μέτρο στο πώς να αντιμετωπίζουμε το θέατρο οι συνομήλικοί του και οι νεότεροι. Ας αναπαυτεί η ψυχή του».

Αννα Φιλίνη

«Στον Λευτέρη Βογιατζή, σπουδαίο άνθρωπο της τέχνης και της πόλης, που αισθάνομαι και με έχει οδηγήσει όλα αυτά τα χρόνια σε τόπους φωτεινούς» (από το βιβλίο συλλυπητηρίων).

www.ethnos.gr