νέους πολιτιστικούς οργανισμούς όπως η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αλλά και παλαιότερους θεσμούς όπως το Εθνικό Θέατρο και η Λυρική. Και τώρα, ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του έργου του Λουίτζι Πιραντέλο «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε» στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (21 του μηνός), συνεργασίες με το νέο στοίχημα του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, ενώ το καλοκαίρι συζητιέται στο Ελληνικό Φεστιβάλ να σκηνοθετήσει την «Ελένη» στην Επίδαυρο. Ο νεότερος σκηνοθέτης στην ιστορία του θεσμού, που φτάνει τόσο δυναμικά στο αργολικό θέατρο.
Χωμένος στον κόσμο του Ιταλού δραματουργού, μιλάει για την παράσταση που θα δούμε. Πρωτοδιαβάζοντας το «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε», λέει πως τον κέντρισε η αγωνία αυτών των ανθρώπων που κυνηγάνε να πιάσουν την αλήθεια των άλλων, γιατί αποφεύγουν να ασχοληθούν με τον εαυτό τους. Τον γοήτευσε όμως και ο τρόπος του συγγραφέα να γλιστράει από τη φάρσα στην τραγωδία.
Μια παρέα ανθρώπων έχει την περιέργεια να μάθει τι συμβαίνει στο σπίτι των νεοφερμένων γειτόνων. Η συμπεριφορά του κρατικού υπαλλήλου Πόντσα που έχει μετακομίσει με τη γυναίκα του και την πεθερά του στην πόλη θεωρείται μυστηριώδης. Γιατί αναγκάζει τις δύο γυναίκες να ζουν χωριστά; Οταν καλείται μαζί με την πεθερά του για εξηγήσεις στον προϊστάμενό του και νομάρχη της πόλης, οι αντικρουόμενες απαντήσεις περιπλέκουν την κατάσταση, ενώ οι περίεργοι της πόλης προσπαθούν απεγνωσμένα να δουν ποια θέση θα κρατήσουν.
Nα φτιάχνουν θεάματα
«Η παράσταση δεν στήθηκε γύρω από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Το βασικό της στοιχείο είναι κυρίως η ανάγκη των ανθρώπων να φτιάχνουν θεάματα. Οι δύο εκδοχές της ιστορίας, του Πόντσα και της Φρόλα, είναι αυτό που υποκινεί τους ανθρώπους αυτού του σαλονιού να βρουν την αλήθεια. Η παράσταση στέκεται περισσότερο στο υπαρξιακό κενό». Δεν υπάρχει ρεαλιστικό σκηνικό. «Υπάρχει μια σκηνή πάνω στη σκηνή, όπου τα πρόσωπα αναλαμβάνουν τους ρόλους, σαν να βουτάνε στην εποχή» λέει ο Δ. Καραντζάς.
Πώς είναι όμως να σκηνοθετεί μια ηθοποιό, και μάλιστα την Ξένια Καλογεροπούλου, ένας 26άρης; «Εχει μια ανοιχτοσύνη συγκινητική. Διεκδικεί ίση αντιμετώπιση» απαντά. Η αλήθεια είναι ότι αυτόν «τον πανικό» τον βίωσε πολύ νωρίς. Στην πρώτη του κιόλας παράσταση, το «Χιόνι στο στόμα» που παρουσιάστηκε στις «Δοκιμές» του «Αμόρε», έπαιζε η καθηγήτριά του, η Αννα Μακράκη. «Ημουν 19 χρόνων και θυμάμαι μιλάγαμε στον πληθυντικό». Επειτα συνεργάστηκε με την Αννέζα Παπαδοπούλου επίσης καθηγήτριά του και τη Θέμιδα Μπαζάκα.
«Οταν είναι να αρχίσω μια δουλειά, ξεκινώ με τον πανικό ότι δεν έχω ιδέα. Την ώρα όμως που ξεκινά η πρόβα σαν να συμβαίνει κάτι μαγικό, δεν το σκέφτομαι καθόλου. Μετά ή πριν, είμαι διαρκώς με σφιγμένο στομάχι». Το παραδέχεται, ακούει πολλές φορές καλά λόγια. Οι χαρακτηρισμοί «ταλαντούχος» και «ελπιδοφόρος» τον ακολουθούν από τις πρώτες του δουλειές το 2008. Αλλά, τονίζει με σημασία: «Αυτά δεν μπορείς να τα παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Εύκολα ξεκινάει η μυθοποίηση, αλλά εξίσου εύκολα αρχίζει και η αποκαθήλωση. Βέβαια, το βάρος της εκτίμησης των ανθρώπων που σέβεσαι πράγματι είναι αφυπνιστικό».
Οι ομάδες για τον Δημήτρη Καραντζά «μπορεί να είναι περίπλοκη διαδικασία, αλλά είναι η μόνη λύση σε μια εποχή που διαλύονται οι πυρήνες στο θέατρο. Τα πράγματα είναι όλα διάσπαρτα και μόνο αν συσπειρωθούν οι άνθρωποι μπορεί πάλι κάτι να κατακτηθεί και να αρχίσει να λειτουργεί κάτι, τόσο καλλιτεχνικά όσο και οικονομικά για τους νέους». Τα προηγούμενα χρόνια όλοι μιλούσαν για άνθηση των ομάδων μεσούσης της κρίσης. Φέτος το κοινό δείχνει να στρέφεται σε πιο μεγάλα πράγματα και στους πρωταγωνιστές. «Γι' αυτό μιλάω για συνένωση των δυνάμεων. Πρέπει να δημιουργηθούν πάλι πυρήνες όπως είχαμε παλιά το Αμόρε, το Εμπρός, το θέατρο του Βογιατζή... Πρέπει να υπάρχει μια θέση γύρω από το τι παρουσιάζει ένα θέατρο αλλά και ποιοι είναι οι άνθρωποι που το απαρτίζουν».
Για τους νέους λέει πως η εποχή είναι «αδιέξοδη αν και παραγωγική». «Σε ένα τέτοιο κλίμα όπου κόπηκαν οι επιχορηγήσεις, και όλα γίνονται με ποσοστά και όλοι χρωστάνε, αυτή η κατάσταση συχνά εμποδίζει τη δημιουργικότητα. Ομως δεν μπορείς να μην αντιδράσεις, να μην εκφραστείς».
Σκηνοθέτης αποφάσισε να γίνει όταν ήταν στο Γυμνάσιο. Κι όταν πέρασε στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Αθήνα, διέξοδός του ήταν η δραματική σχολή «Εμπρός». Ηθοποιός δεν ονειρεύτηκε ποτέ να γίνει. «Δεν θα άντεχα να βγαίνω μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων, ντρέπομαι». Οσο για την πειθαρχία και την οργάνωση «την έχω μόνο στο κομμάτι της δουλειάς, την υπόλοιπη ημέρα παλεύω». Η παράσταση που του άνοιξε τον μαγικό κόσμο του θεάτρου ήταν το «Σε σας που με ακούτε» της Αναγνωστάκη στο θέατρο της οδού Κυκλάδων. Αν και είναι μικρός για συμβουλές, στα παιδιά που βγαίνουν από τις δραματικές σχολές θα έλεγε: «Οταν έχεις λίγο θάρρος και πίστη σε ένα κομμάτι σου, πρέπει να το ακολουθήσεις». Αλλωστε το θέατρο γι' αυτόν είναι «λυτρωτική πράξη».
Τα σκηνικά είναι της Ελένης Μανωλοπούλου, τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη. Παίζουν μεταξύ άλλων οι: Ξένια Καλογεροπούλου (και μετάφραση), Μαρία Κεχαγιόγλου, Μηνάς Χατζησάββας, Υβόνη Μαλτέζου, Κώστας Μπερικόπουλος, Σταυρούλα Σιάμου (κίνηση) κ.ά.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
