Για φέτος, η κανονικότητα αυτή, το ετήσιο ραντεβού καλλιτεχνών και φιλότεχνων ξεκίνησε την Κυριακή το βράδυ και οι εγκαταστάσεις του παλιού εργοστασίου Τσαούσογλου ζωντάνεψαν και φέτος.
Τρεις παραστάσεις φιλοξενούσαν οι διαφορετικές αίθουσες του χώρου για την έναρξη.
Την ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, μια ιστορία αγάπης που έρχεται από τον Μεσαίωνα και φτάνει ανεξίτηλη ώς τις μέρες μας στην αίθουσα Δ, την περφόρμανς χορού της Μαριάννας Καβαλλιεράτου με τίτλο «Stations» στον χώρο Ε και την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σκουρλέτης με τίτλο «Ραμόνα travel - Η γη της καλοσύνης», στην Αποθήκη.
Και οι τρεις αίθουσες ήταν υπερπλήρεις, το ίδιο και τα καφέ της Πειραιώς 260, το ίδιο και τα γκισέ με τα προγράμματα των εκδηλώσεων που ακολουθούν.
Ο περισσότερος κόσμος ήταν έξω από τη μεγαλύτερη αίθουσα του χώρου, την αίθουσα Δ, όπου ο σκηνοθέτης Γιάννης Καλαβριανός είχε ετοιμάσει για να μοιραστεί με το κοινό την ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας. Και τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη παρουσία του στο Φεστιβάλ, με τις «Παραλογές» που είχαν ενθουσιάσει το κοινό, ο Γιάννης Καλαβριανός και οι συνεργάτες του «μετακόμισαν» στην κεντρική και μεγαλύτερη αίθουσα της Πειραιώς 260. Ο κόσμος πολύς, οι προσδοκίες ακόμα περισσότερες από τον νεαρό ταλαντούχο σκηνοθέτη.
Στην τεράστια σκηνή της Αίθουσας Δ υπήρχαν πάγκοι -παρέπεμπαν στη λιτότητα και την αυστηρότητα της μοναστηριακής ηθικής του Μεσαίωνα- και το ομοίωμα μιας μεγάλης καμπάνας.
Πρώτη στη σκηνή βγήκε η Ελένη Κοκκίδου, που όπως και οι άλλοι δύο επαγγελματίες ηθοποιοί της παράστασης (Γιώργος Γλάστρας και Χριστίνα Μαξούρη) έκαναν διαδοχικά είτε τους αφηγητές είτε τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας. Μιας ιστορίας του 12ου αιώνα στο Παρίσι, όπου μεσουρανεί ο θεολόγος και φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος, ένας άνθρωπος μπροστά από την εποχή του, αφού υποστήριζε και δίδασκε τη διαλεκτική, την αμφιβολία και την έρευνα και όλα αυτά ως προϋπόθεση για την πίστη που θεωρούνταν δεδομένη. Τον εκτιμούσαν πολλοί, τον μάχονταν άλλοι τόσοι. Στους πρώτους ανήκε ο εφημέριος Φιλμπέρ, που του εμπιστεύτηκε τη δεκαεξάχρονη ανιψιά του, την Ελοΐζα, ένα κορίτσι με σπάνια καλλιέργεια και γνώση για την εποχή και την ηλικία της. Οι δύο άνθρωποι, παρά τα 22 χρόνια που τους χωρίζουν ερωτεύονται παράφορα και το σκάνδαλο γίνεται τεράστιο όταν η Ελοΐζα μένει έγκυος. Οι ειδυλλιακές στιγμές για το ερωτευμένο ζευγάρι τελειώνουν κάπου εδώ και αρχίζουν οι διωγμοί και τα βάσανά τους, που συνεχίζονται μέχρι τον θάνατο του Αβελάρδου.
Τι ακριβώς συνέβη και δεν «κατέβηκε» στην πλατεία το πάθος και η ένταση αυτής της σχέσης, παρά μόνο αποσπασματικά; Μήπως το πρόβλημα με τον ήχο που εξαρχής μας εμπόδιζε να ακούσουμε καθαρά όλα τα λόγια; Ο ρυθμός της παράστασης και η δομή του ίδιου του κειμένου, που ήταν πιο πολύ αφηγηματικό και λιγότερο θεατρικό; Το εύρημα των 13 ερασιτεχνών ηθοποιών (από τη θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΑΤΕ-Πειραιώς) λειτούργησε αισθητικά, αλλά όχι λειτουργικά στην παράσταση. Οι πολύ δυνατές στιγμές της ήταν εκείνες που οι τρεις πρωταγωνιστές (με έξοχες φωνές και οι τρεις) τραγουδούσαν τραγούδια που παρέπεμπαν στη μεσαιωνική μουσική, την οποία υπέγραψε για την παράσταση ο Αγγελος Τριανταφύλλου. Τότε η συγκίνηση, η τρυφερότητα και το πάθος έφταναν μέχρι τα πίσω καθίσματα της αίθουσας Δ. Το ίδιο επιτυχημένα λειτούργησε και το εικονικό περιβάλλον (video mapping) που επιμελήθηκε ο Στάθης Μήτσιος.
www.kathimerini.gr
