Στο Μείζονος Ελληνισμού
Ηταν το Plissken, το διήμερο φεστιβάλ στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, που συμπλήρωσε με το line up του ένα ενδιαφέρον ψηφιδωτό από εναλλακτικά μουσικά σχήματα. Ο κόσμος το στήριξε, τα συγκροτήματα το χάρηκαν και ακούστηκε και στο εξωτερικό. Πόσο κολακευτικό ήταν το άρθρο του Guardian για το φεστιβάλ με τίτλο «Art in the face of Austerity», τέχνη στα μούτρα της λιτότητας. Αυτό που ίσως έλειπε για να μιλάμε για κάποιο από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της Ευρώπης, ήταν ένας δυνατός κράχτης για την κάθε βραδιά.
Ηταν το Ejekt με ένα ρόστερ ηχηρών ονομάτων: Kasabian, που έπαιξαν headliners και στο ξακουστό Glastonbury της Βρετανίας, Editors, White Lies και Darkside (πολύ μου άρεσαν οι Darkside), που χάρισαν μια δυνατή ημέρα στο Πάρκο Νερού στο Φάληρο. Και κόσμος πολύς συνέρρευσε προς τα εκεί. Μπορεί 20.000 άτομα. Μπορεί και παραπάνω. Και αυτό που κρατάμε πιο πολύ από το Ejekt, πέρα από τις κιθαριστικές εξάρσεις των συγκροτημάτων και τα χορευτικά μπιτ που πήγαν μέχρι αργά, είναι ότι το ελληνικό κοινό μπορεί να στηρίξει ένα μεγάλο αξιόλογο φεστιβάλ, αρκεί να είναι φρέσκο, να αξίζει.
Απογοήτευση στο Rockwave
Και αν είναι κάτι που δεν άξιζε φέτος αυτό ήταν το Rockwave. Ενώ οι πιστοί θαμώνες του Glastonbury ασχολούνταν με το κατά πόσο θα αλλοίωνε τον χαρακτήρα του φεστιβάλ η εμφάνιση των Metallica (αχ, τα προβλήματά τους να είχαμε), εδώ είχαμε να λέμε για την εμφάνιση της Νατάσσας Μποφίλιου στο Rockwave. Μαζί της ένα αδιάφορο ρόστερ ξαναζεσταμένου φαγητού – γιατί να πας μέχρι τη Μαλακάσα για να δεις τον Γιάννη Χαρούλη; Και γιατί να ξαναδείς τους Calexico; – και ο κόσμος γύρισε την πλάτη. Απορήσαμε για τον σημερινό λόγο ύπαρξης αυτού του ιστορικού φεστιβάλ. Φαίνεται πως οι διοργανωτές έχουν χάσει πλέον κάθε όρεξη. Από τους «αγαπημένους του ελληνικού κοινού», είχαμε Placebo, James και Thievery Corporation (δεν είδαμε Scorpions!) και κάθε όνομα μάζεψε ικανοποιητικό κόσμο, που δεν χορταίνει να τους βλέπει...
Τεχνόπολη και Ντίλαν
Το φεστιβάλ του Εν Λευκώ, με Boy George και Simple Minds στην κορυφή της λίστας με τα ονόματα, έκανε ένα κομψό διήμερο πάρτι στην πάντα φιλόξενη Τεχνόπολη, ενώ από γερόλυκους φέτος είδαμε τη ζωντανή ιστορία, Bob Dylan, σε ένα λάιβ που δίχασε: κάποιοι ικανοποιήθηκαν, ενώ άλλοι βρήκαν τον θρυλικό τροβαδούρο άπνοο. Θα ταίριαζαν πιο πολύ σε ανοιχτό χώρο οι Of Montreal που έπαιξαν καλοκαιριάτικα στο κατάμεστο SIX Dogs και οι Brian Jonestown Massacre που εμφανίστηκαν στο Fuzz, ωστόσο ο κλιματισμός ήταν ικανοποιητικός και οι εμφανίσεις ακόμη καλύτερες. Από ελληνικές συναυλίες, σχεδόν όλα κινήθηκαν σε γνώριμα επίπεδα θερμής απήχησης και αισθητά μειωμένου εισιτηρίου από άλλες φορές, αλλά θα ήθελα να αναφερθώ στο φαινόμενο Γιάννη Χαρούλη –η προσέλευση ήταν τέτοια στο Θέατρο Βράχων, που έκανε και δεύτερη συνεχόμενη συναυλία γεμίζοντάς το εις διπλούν– και στους δαιμόνιους Imam Baildi που παρουσίασαν νέο δίσκο στο γνώριμο και αγαπητό ύφος τους.
Επίσης ήταν η Ημέρα Μουσικής, αυτός ο πολύ επιτυχημένος θεσμός, που μεταμορφώνει την Αθήνα, αλλά και κάθε πόλη της Ελλάδας, σε έναν ζωντανό μουσικό οργανισμό. Παντού μουσική, από πλατείες και παραλίες μέχρι μπαρ λιγοστών τετραγωνικών. Μια βόλτα στην πόλη εκείνη τη μέρα σού έφτιαχνε τη διάθεση.
Και τώρα περιμένουμε και άλλες συναυλίες έξω στον θερινό ουρανό – το καλοκαίρι στην Ελλάδα διαρκεί πιο πολύ από όσο γράφει το ημερολόγιο. Εχουμε μια σειρά εμφανίσεων Ελλήνων καλλιτεχνών στην Τεχνόπολη και την εκκεντρική ντίβα της ποπ Lady Gaga στις 19 Σεπτεμβρίου στο ΟΑΚΑ. Και όταν αυτά τελειώσουν θα μεταφερθούμε εντός, σε χειμωνιάτικα μουσικά στέκια και κλειστούς συναυλιακούς χώρους. Η μουσική από την Αθήνα δεν έλειψε ποτέ.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
