Σύμφωνα με το SIPRI, τo Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών της Στοκχόλμης για την Ειρήνη, οι χώρες που διαθέτουν πυρηνικά όπλα αυτή την στιγμή στον κόσμο είναι εννέα. Κι αυτές είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία, η Γαλλία, η Κίνα, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ινδία, το Πακιστάν, η Βόρεια Κορέα και το Ισραήλ. Όμως οι δύο πρώτες, οι ΗΠΑ και η Ρωσία κατέχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των κεφαλών. Για την ακρίβεια, το 90% των υπαρχόντων πυρηνικών όπλων το διαθέτουν οι δύο αυτές χώρες.
Φυσικά, πρόκειται για μια «κληρονομιά» του Ψυχρού Πολέμου, που σύμφωνα με τους ιστορικούς ήταν το αποφασιστικό παγκόσμιο γεγονός για τις ατομικές ισορροπίες: τα δύο μπλοκ, το ανατολικό και το δυτικό, απειλούσαν το ένα το άλλο σε μια ανταγωνιστική φάση σε πολλαπλά μέτωπα. Ωστόσο, δεν ήρθαν ποτέ σε ευθεία αντιπαράθεση ακριβώς λόγω της ισορροπίας που επικρατούσε μεταξύ του αριθμού των κεφαλών στη μία πλευρά και στην άλλη.
.Ο αμοιβαίος κίνδυνος είναι το θεμελιώδες σημείο της χρησιμότητας των πυρηνικών όπλων. Ο ίδιος ο εφευρέτης της ατομικής βόμβας Robert Oppenheimer είπε ότι «θα μπορούσαμε να συγκριθούμε με δύο σκορπιούς σε ένα μπουκάλι, ο καθένας ικανός να σκοτώσει άλλο, αλλά μόνο με κίνδυνο της ζωής του». Ο αριθμός των ατομικών κεφαλών που υπάρχουν σήμερα παγκοσμίως θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι περίπου 12 χιλιάδες. Ένα ποσοστό που παραμένει μάλλον σταθερό όσο περνούν τα χρόνια.
Υπάρχουν όμως πολλές διακρίσεις που πρέπει να γίνουν. Πρώτα απ 'όλα, οι κεφαλές που έχουν αναπτυχθεί (οι οποίες είναι εξοπλισμένες σε πυραύλους ή αεροσκάφη και επομένως είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα) είναι 3 χιλιάδες, επομένως μόνο το ένα τέταρτο αυτών που υπάρχουν. Και όσοι βρίσκονται σε κατάσταση μέγιστης επιχειρησιακής εγρήγορσης θα ήταν λιγότερο από 2 χιλιάδες Και τότε υπάρχει η πιο σημαντική διάκριση όλων: η ισχύς. Τα πυρηνικά όπλα δεν είναι όλα ίδια, αλλά διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό ως προς τις καταστροφικές τους ικανότητες.
Τα αποκαλούμενα «τακτικά» πυρηνικά όπλα έχουν σχεδιαστεί για να χρησιμοποιούνται στο πεδίο της μάχης και μετά υπάρχουν τα «στρατηγικά» που αντ' αυτού, όντας πολύ πιο ισχυρά, θα πρέπει έχουν αποκλειστικά αποτρεπτική λειτουργία. Αυτή είναι μια πρόχειρη διάκριση μεταξύ τακτικών και στρατηγικών όπλων, αλλά εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα από εγχειρίδια και ειδικούς ως ορόσημο μεταξύ των δύο πιθανών τρόπων κατανόησης και χρήσης αυτών των όπλων.
Εκτός από τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες , οι οποίες διατήρησαν σχεδόν αμετάβλητα τα πυρηνικά τους οπλοστάσια μετά την κούρσα εξοπλισμών κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η μόνη χώρα που αυξάνει γρήγορα τον αριθμό των κεφαλών είναι η Κίνα. Από τον Ιανουάριο του 2023 έως τον Ιανουάριο του 2024, το Πεκίνο έφτασε από περίπου 400 κεφαλές σε 500. Με αυτόν τον ρυθμό, η Κίνα θα μπορούσε να φτάσει τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσα σε λίγα χρόνια.
Μέλος του μητρώου
