ένα ευρείας κλίμακας πογκρόμ εναντίον Ρομά και οικονομικών μεταναστών, που φιλοξενούνταν σε προσφυγικούς καταυλισμούς στο Καλέ. Παράλληλα το Παρίσι αποφάσισε να υπαναχωρήσει από τη δέσμευση του προέδρου Ολάντ για παροχή δικαιώματος ψήφου σε πολίτες εκτός Ε.Ε στις τοπικές εκλογές. Το μέτρο θα ευνοούσε κυρίως Αλγερινούς και Μαροκινούς κατοίκους της χώρας.
Οι δύο ενέργειες απηχούν τον τρόπο που αναμένεται να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών τις εθνικές πολιτικές των 28 χωρών της Ε.Ε., θέτοντάς τες ενώπιον του διλήμματος: «περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη;». Η εντυπωσιακή ενίσχυση ευρωφοβικών σχηματισμών την περασμένη Κυριακή με αποτέλεσμα το ένα τέταρτο των εδρών του επόμενου Ευρωκοινοβουλίου να έχει καταληφθεί από ακραία, ξενοφοβικά κόμματα, δείχνει ότι ο άνευ όρων φιλοευρωπαϊσμός υποχωρεί προς όφελος μιας ευρωαμφιθυμίας: από τη μία την περιχαράκωση στα εθνικά κράτη και την επιβολή περιορισμών στην ελεύθερη μετακίνηση εντός Ε.Ε. και από την άλλη μία αυξανόμενη απαίτηση προς τις Βρυξέλλες να αναλάβουν δράση και γενναίες πρωτοβουλίες για να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους, που μαστίζει την Ευρωζώνη.
Η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, από τους κερδισμένους των ευρωεκλογών, αναγνώρισε την ανάγκη να δοθεί μία απάντηση στους λαϊκιστές κι αυτή κατά τη γνώμη της είναι μία: «ανταγωνιστικότητα, θέσεις εργασίας, ανάπτυξη». Της ίδιας άποψης είναι και ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, ο οποίος επίσης έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από το εκλογικό σώμα στην Ιταλία την περασμένη Κυριακή. Το πρόβλημα είναι ότι διαφέρουν σημαντικά οι προσεγγίσεις για τον τρόπο που επιτυγχάνεται η ανάπτυξη. Το Βερολίνο επιμένει στη δημοσιονομική πειθαρχία, η ευρωπαϊκή περιφέρεια διεκδικεί δημοσιονομική και νομισματική χαλάρωση, προσβλέποντας σε μείωση των επιτοκίων της ΕΚΤ.
Στην πρώτη αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος ήταν εκ των ηττημένων της αναμέτρησης, επισήμανε ότι η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχει γίνει υπερβολικά μεγάλη και παρεμβατική, μία θέση, που υιοθέτησε και ο Ολλανδός ομόλογός του, Μαρκ Ρούτε. Λιγότερο απόμακρη και σύνθετη Ευρώπη ζήτησε και ο Ολάντ, ο οποίος υπογράμμισε ότι εκεί που είναι περιττή η παρουσία της η Ε.Ε πρέπει να αποσύρεται διακριτικά.
Η αντίφαση είναι ότι ορισμένες χώρες -για παράδειγμα στο ζήτημα της μετανάστευσης- δείχνουν να διεκδικούν παλινόρθωση των εθνικών συνόρων, αλλά ταυτόχρονα απαιτούν κινητοποίηση της Ε.Ε. Ενδεικτική ήταν η πρόσφατη έκρηξη του συντηρητικού Ιταλού υπουργού Εσωτερικών, Αντζελίνο Αλφάνο, ο οποίος κατήγγειλε την Ευρώπη ότι εγκαταλείπει τη χώρα του, μόνη της να αντιμετωπίσει το αυξημένο μεταναστευτικό κύμα από τη Βόρειο Αφρική και απείλησε ότι η Ρώμη θα επιτρέπει εις το εξής στους πρόσφυγες που φτάνουν στις ιταλικές ακτές να μεταβαίνουν στη συνέχεια σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η διαφαινόμενη στρατηγική που αναμένεται να ακολουθήσουν τα «mainstream» κόμματα είναι η σύναψη διακομματικών συμβιβασμών με στόχο την απομόνωση των ευρωσκεπτικιστών. Τη στιγμή που η Λεπέν προσπαθεί να συγκροτήσει ακροδεξιά ομάδα στην Ευρωβουλή, ενώ σε διαπραγματεύσεις βρίσκονται ο ηγέτης του βρετανικού ξενοφοβικού Ukip, Νάιτζελ Φάρατζ και ο Ιταλός κωμικός Μπέπε Γκρίλο, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλιστές αναζητούν ένα κοινής αποδοχής πρόσωπο για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν. Ενα αουτσάιντερ που φαίνεται να εξασφαλίζει πόντους σε αμφότερες παρατάξεις είναι η επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ. Είναι γυναίκα, Γαλλίδα, την υποστηρίζει ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον και το περιοδικό Economist, αλλά δεν χαίρει της εμπιστοσύνης του συμπατριώτη της, σοσιαλιστή προέδρου, Φρανσουά Ολάντ.
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
