Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κυβερνητικές πηγές έλεγαν ότι η αδιαλλαξία και η μεγαλομανία του Ερντογάν έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε «το να τον υπερασπίζεται κανείς γίνεται όλο και πιο δύσκολο», κάτι που φαίνεται διαρκώς στην πράξη.
Η πρώτη μεγάλη ρήξη ήταν με τον Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος υπήρξε ένας πολύ δυνατός σύμμαχος την εποχή που ο Ερντογάν ήθελε να αποδυναμώσει το πανίσχυρο στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας. Μόλις ο στόχος επετεύχθη, ο Γκιουλέν, που ήθελε μερίδιο στη νομή της εξουσίας, έγινε βαρίδι και ο επικεφαλής του ΑΚΡ εξαπέλυσε κυνήγι μαγισσών εναντίον του ιδίου και των οπαδών του με την κατηγορία της σύστασης τρομοκρατικής οργάνωσης.
Ο Ερντογάν, όμως, δεν ξεφορτώνεται μόνο τους ευκαιριακούς συμμάχους του, αλλά και τους εξ απορρήτων του. Ο Μπουλέντ Αρίντς και ο Αμπντουλάχ Γκιουλ ήταν οι δύο άνθρωποι με τους οποίους είχαν μοιραστεί το όραμα ενός κόμματος με ισλαμικές ρίζες και στη συνέχεια γεύθηκαν μαζί την επιτυχία σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο πρώτος «αναλώσιμος» ήταν ο Αρίντς, ο οποίος είχε αναλάβει τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Η κόντρα μεταξύ των δύο ανδρών δεν παρέμεινε μυστική, πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργικών συμβουλίων, αλλά κλιμακώθηκε με εμπρηστικές δηλώσεις αμφότερων. Αφορμές υπήρξαν πολλές: η διαφωνία τους στην αντιμετώπιση των διαδηλωτών το 2013, όταν ο Αρίντς επί της ουσίας είχε ζητήσει συγνώμη για τη βίαιη καταστολή από πλευράς αστυνομίας, η επίλυση του Κουρδικού, όταν ο αντιπρόεδρος είχε καλέσει τον Ερντογάν να πάψει να παρεμβαίνει στο κυβερνητικό έργο με «συναισθηματικά σχόλια» και βέβαια η υπόθεση με τον διαχωρισμό των φοιτητικών εστιών σε γυναικείες και ανδρικές.
Ο Αρίντς επεσήμανε σε δηλώσεις του ότι αδυνατεί πλέον να καλύψει τον Ερντογάν και η σχέση των δύο ανδρών τελείωσε και επισήμως πριν από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Ο τρίτος εκ των συνιδρυτών του ΑΚΡ, Αμπντουλάχ Γκιουλ, είχε προσπαθήσει πολλές φορές να λειτουργήσει πυροσβεστικά ανάμεσα στους δύο πρώην συναγωνιστές του.
Δεύτερο «βιολί»
Μάλιστα ο Γκιουλ ήταν ο άνθρωπος που είχε στηρίξει εμπράκτως τις πολιτικές φιλοδοξίες του Ερντογάν, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του δεύτερου «βιολιού» για να του ανοίξει τον δρόμο προς την προεδρία. Ολοι μιλούσαν για έναν αχυράνθρωπο του Ερντογάν, μέχρι που το ρήγμα ανάμεσά τους μεταφέρθηκε στη δημόσια αρένα. Οι δυο τους είχαν διαφωνήσει άγρια για την εξωτερική πολιτική, κυρίως σε Συρία και Αίγυπτο, ενώ ο Γκιουλ είχε πιο μετριοπαθή προσέγγιση απέναντι στους διαδηλωτές στο Πάρκο Γκεζί. Στόχος του Γκιουλ, δε, φέρεται να ήταν να επιστρέψει στην ηγεσία του ΑΚΡ μετά το τέλος της προεδρικής του θητείας για να ασχοληθεί με την αναζωογόνηση των σχέσεων με την ΕΕ και την αντιμετώπιση της διαφθοράς στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο Ερντογάν, ωστόσο, «μπλόκαρε» τις φιλοδοξίες του πάλαι ποτέ «αδελφού» του και έβαλε πλώρη για την αναθεώρηση του Συντάγματος που θα του εξασφαλίσει εξουσίες αντάξιες ενός σουλτάνου.
Τότε ο Ερντογάν είχε επιλέξει ως νέο εκλεκτό τον Νταβούτογλου, τον πρώην προστατευόμενο του Γκιουλ, που είχε απομακρυνθεί από τον μέντορά του και μοιραζόταν με τον Ερντογάν το ίδιο νεοοθωμανικό όραμα. Ούτε εκείνος, όμως, κατάφερε να μακροημερεύσει δίπλα στον «σουλτάνο»...
www.ethnos.gr
Μέλος του μητρώου
