Με αυτήν του την ιδιότητα –και με μεγάλη προϋπηρεσία σε καλλιτεχνικούς οργανισμούς στην πατρίδα του– ήρθε για μερικές ημέρες στην Ελλάδα για να διδάξει σε ένα τριήμερο σεμινάριο του Βρετανικού Συμβουλίου με τίτλο «Designing Digital Strategies» για επαγγελματίες από τον χώρο του πολιτισμού. Ιδού πέντε από τα σημαντικότερα πράγματα που είπε στους Ελληνες συμμετέχοντες για την τέχνη της επικοινωνίας και την επικοινωνία της τέχνης στην ψηφιακή εποχή.
Πρώτον: «Η διαφορά μεταξύ τού να δημοσιεύεις κάτι σε μια εφημερίδα και να ποστάρεις το ίδιο πράγμα στο Facebook, είναι σαν να επιτίθεσαι με ένα κανόνι που πετάει τεράστιες μπάλες χωρίς να ξέρεις τι θα πλήξεις, ή να χρησιμοποιείς ένα αυτόματο όπλο που βάλλει με τεράστια ακρίβεια σε μεγάλη απόσταση. Χάρις στις πληροφορίες που ανεβάζει κανείς στις δημοσιεύσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορείς να στοχεύσεις στους χρήστες που πληρούν εξαιρετικά συγκεκριμένες προδιαγραφές. Η ακρίβεια είναι κάτι που δεν υπήρχε στο παρελθόν και αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Η δυνατότητα αυτή αναγκάζει τους πολιτιστικούς οργανισμούς να δώσουν ιδιαίτερη έμφαση στην κατανόηση του κοινού στο οποίο απευθύνονται, όχι ως απρόσωπη μάζα αλλά ως ξεχωριστές μονάδες».
Δεύτερον: «Μία από τις ανερχόμενες αξίες της σημερινής επικοινωνίας είναι αυτό που γράφεις, ποστάρεις, φωτογραφίζεις να είναι shareable, να μπορεί να το μοιραστεί ο χρήστης με τους φίλους του. Μέσα από αυτήν τη διαδρομή μπορεί κανείς να φτάσει στο ευρύ κοινό, διότι αυτοί που θα το μοιραστούν πρώτοι λειτουργούν ως αγωγοί που θα σε οδηγήσουν στις μεγάλες δεξαμενές. Ετσι λοιπόν δεν αρκεί μόνο να ενημερώνεις. Πρέπει το περιεχόμενό σου να είναι σε τέτοια μορφή και να έχει τόσο ενδιαφέρον που αυτός που θα το διαβάσει να το διαδώσει».
Τρίτον: «Πολλοί επαγγελματίες στον χώρο του πολιτισμού πιστεύουν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι κάτι που μπορούν να αναθέσουν στον νεαρό που μόλις ήρθε για πρακτική, επειδή οι ίδιοι είναι σε μεγάλη ηλικία και δεν τα πολυκαταλαβαίνουν αυτά ή γιατί η ασχολία αυτή είναι λιγότερο σημαντική από άλλες. Λάθος. Πρόκειται για τη «βιτρίνα» ενός οργανισμού, αυτή που δίνει την πρώτη και καμιά φορά τη μόνη εντύπωση. Πρέπει να υπάρχει σχεδιασμός και εποπτεία. Πάντως, όλοι μας μπορούμε να αναπτύξουμε ψηφιακές δεξιότητες, όλοι μας είμαστε εκπαιδεύσιμοι στον τομέα αυτό. Είναι σαν να μαθαίνουμε μια νέα γλώσσα. Στην εποχή της παντοδυναμίας των εφημερίδων, οι δημοσιογράφοι, λ.χ., έγραφαν τα ερωτήματα σχετικά με ένα θέμα μαζί με τις απαντήσεις. Σήμερα, το δημοσιογραφικό πνεύμα των νέων μέσων είναι ότι ανοίγεις διάλογο με το κοινό, ζητάς τη γνώμη των αναγνωστών, δεν είσαι ο φωτεινός παντογνώστης που τους μαθαίνεις τα πάντα. Ολα είναι διάδραση».
Τέταρτον: «Παλαιότερα το βάρος έπεφτε στο να είναι κάτι άρτια παρουσιασμένο. Αν είχες να διαφημίσεις μια θεατρική παράσταση, λ.χ., έπρεπε να περάσεις πολλές ώρες προετοιμάζοντας το υλικό που θα πήγαινε στον Τύπο. Τώρα αρκεί να βιντεοσκοπήσεις με το κινητό σου μερικά πλάνα από τις πρόβες και να τα ανεβάσεις. Ή ένας θεατής να ανεβάσει μια selfie. Πολλά από τα βίντεο που γίνονται viral είναι τραβηγμένα με κινητά απαρχαιωμένης τεχνολογίας, απλώς είναι εξαιρετικά επίκαιρα, βγαίνουν τη σωστή στιγμή. Δεν χρειάζεται τελειομανία αλλά εγρήγορση. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο αυθορμητισμός τα νικάει όλα. Προσωπικά δεν ποστάρω ποτέ κάτι όταν είμαι θυμωμένος ή μεθυσμένος».
Πέμπτον: «Είναι φοβιστικό να πατάς ένα κουμπί και το μήνυμά σου να μπορεί να φτάσει στα πέρατα του κόσμου. Εχει σμικρυνθεί η διαδρομή ανάμεσα στο κεφάλι σου και την ανθρωπότητα. Το σύμπαν που ζεις έχει γίνει πολύ περίπλοκο. Θα μας πάρει ακόμα καιρό να καταλάβουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα. Ενα είναι σίγουρο: Δεν υπάρχουν πια βεβαιότητες και δεν μπορείς να μείνεις στάσιμος στη μάθηση».
www.kathimerini.gr
Μέλος του μητρώου
