Πολύ περισσότερο στους σημερινούς δύσκολους καιρούς της οικονομικής κρίσης, η οποία, σε συνάρτηση με την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, αποτελεί βασικό παράγοντα αύξησης των ψυχικών διαταραχών στη χώρα μας, κυρίως στις πιο ευάλωτες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού. Σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
Υπάρχει πλήθος σύγχρονων επιστημονικών ερευνών που αποδεικνύουν ότι η οικονομική κρίση επιβαρύνει σημαντικά την ψυχική υγεία. Η κρίση φέρνει ανασφάλεια, φέρνει αβεβαιότητα για το μέλλον, στερεί την ελπίδα. Η ανεργία παίζει εδώ καθοριστικό ρόλο. Με άλλα λόγια, η συνεχής αύξηση των ψυχικών διαταραχών , δεν είναι παρά μια μορφή έκφρασης της κοινωνικής οδύνης, που αποτελεί και το θέμα της ημερίδας σας.
Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά, όταν μάλιστα οι γενεσιουργές αιτίες του προβλήματος δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν να εξαλειφθούν, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον;
Μιλάμε σήμερα εδώ για την αλληλεγγύη και την αυτοβοήθεια. Οι δύο αυτές λέξεις αποτελούν - πιστεύω - την απάντηση στο ερώτημα, ενάντια στην απομόνωση εκούσια ή ακούσια, στον κοινωνικό αποκλεισμό που ελλοχεύει.
