Ο Ν. Συρμαλένιος πρόσθεσε ότι αυτό οφείλεται στο ότι τα Υπουργεία Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης, διαδοχικά και διαχρονικά, ασχολούνταν κατά κανόνα, με τη μεγάλη μάζα των αγροτών-κτηνοτρόφων και έθεταν σε δεύτερη μοίρα την αλιεία και τους ψαράδες. Έτσι η Ελλάδα, πάρα την πολυνησία της και παρά τις εκτεταμένες ακτογραμμές της, δεν μπόρεσε να αποκτήσει το απαιτούμενο βάρος, παρά το γεγονός ότι στη Μεσόγειο έχει τον δυναμικότερο και τον πολυπληθέστερο αλιευτικό στόλο.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η υποβάθμιση του τομέα της αλιείας δεν έπεσε εξ ουρανού. Είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων πολιτικών και παθογενειών που έπρεπε να αντιμετωπίσει μεταξύ των άλλων και η σημερινή Κυβέρνηση. Είναι πανθομολογουμένως γνωστό ότι τα ιχθυοαποθέματα σε όλη τη Μεσόγειο, αλλά και στις δικές μας θάλασσες, έχουν μειωθεί δραματικά. Εκτός από τις άλλες αιτίες, οι οποίες είναι αρκετές, όπως η μόλυνση περιβάλλοντος κ.λπ., μια βασική αιτία παραμένει και η χρήση συρόμενων εργαλείων, αλλά και η παράνομη αλιεία, ακόμη και με χρήση δυναμίτη. Οφείλουμε, λοιπόν, να αντιστρέψουμε την κατάσταση αυτή και να καταστήσουμε την αλιεία βιώσιμη.
Οι αλιείς χωρίζονται σε παράκτιους, σε μέσης αλιείας κ.λπ. Δυστυχώς, δεν υπάρχει μέχρι σήμερα μια συμφωνία μεταξύ των ψαράδων της χώρας μας για το κοινό συμφέρον, το οποίο είναι και να αποκτήσουν οι άνθρωποι αυτοί αξιοπρεπή εισοδήματα, αλλά, ταυτόχρονα, να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των θαλασσών μέσα από ορθολογικούς κανόνες διαχείρισης της αλιευτικής πολιτικής, που εκεί έχει ουσιαστικό ρόλο βέβαια και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
Θα ήθελα να θέσω τρία ερωτήματα. Πρώτον, τι κάνουμε με τις θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, αφού μιλάμε για βιώσιμη αλιεία; Το λέω αυτό διότι, εδώ και αρκετά χρόνια, πάρα πολλοί φορείς, ανάμεσά τους και σύλλογοι ψαράδων, έχουν συμφωνήσει με μελέτες που έχουν υπάρξει από πανεπιστήμια της χώρας, όπως το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Πανεπιστήμιο Πειραιά και άλλα, σύμφωνα με τις οποίες σε διάφορες περιοχές μπορούν να συσταθούν, με τη σύμφωνη γνώμη και της τοπικής αυτοδιοίκησης και των δικών τους συλλόγων, θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές.
Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, σε συνεργασία με το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, θα μπορούσε να δει το ζήτημα των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών, διότι βρισκόμαστε σε μια φάση γενικής αναθεώρησης του Εθνικού Σχεδίου «NATURA 2000» και, επομένως, θα διαμορφωθούν και νέες περιοχές. Ξέρουμε ότι υπάρχει σε εξέλιξη στο Υπουργείο Περιβάλλοντος μια τέτοια διαδικασία και θα ήταν καλό να συντονιστούν τα δύο υπουργεία, έτσι ώστε να φτάσουμε σε ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Δεύτερον, τι κάνουμε με τα συρόμενα εργαλεία; Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν μελέτες και ένα διαχειριστικό σχέδιο, για παράδειγμα, για τη βιντζότρατα, το οποίο έχει κατατεθεί στην Ε.Ε. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη μια συγκεκριμένη γνωμοδότηση ή απάντηση από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής για αυτό το διαχειριστικό σχέδιο, αλλά θεωρώ ότι είναι επιτακτικό να ολοκληρωθεί η διαδικασία, έτσι ώστε οι άνθρωποι αυτοί, που είναι, βέβαια, λίγοι σε σχέση με το σύνολο των αλιέων (είναι γύρω στα 200 σκάφη, σε σχέση με τους 15.000 παράκτιους αλιείς), αλλά και αυτοί έχουν δικαίωμα, φυσικά, να ασκήσουν το επάγγελμά τους. Εδώ, όμως, πρέπει να καθοριστεί σαφώς το πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να γίνεται η δραστηριότητα της βιντζότρατας.
Τρίτον, διάβασα ότι υπάρχουν κάποιες θετικές συζήτησης το τελευταίο διάστημα για το τι θα κάνει το Υπουργείο σε σχέση με την εκπροσώπηση των αλιέων, καθώς δεν έχουν δικά τους συνδικαλιστικά όργανα τα οποία να τους εκπροσωπούν και άρα να αποτελέσουν έναν αξιόπιστο συνομιλητή απέναντι στην Πολιτεία.
Τέλος, προφανώς, είμαστε σύμφωνοι στην κύρωση αυτής της συμφωνίας, αλλά θέλω να επισημάνω ότι το Υπουργείο θα πρέπει να παίξει πιο ενεργό ρόλο στα ζητήματα της αλιευτικής πολιτικής, σε συνεργασία με τους εκπροσώπους των αλιέων και θα ήθελα και τις δικές μας προτάσεις, όποιες και αν είναι αυτές, ακόμη και γενικές, να τις λάβει υπόψη στην περαιτέρω πορεία για την επεξεργασία αλιευτικών πολιτικών».
Μέλος του μητρώου
