«...Από όλες τις τοποθετήσεις που ακούστηκαν και από τους δημάρχους και από τους Παριανούς περιφερειακούς συμβούλους και από τους εκπροσώπους των τοπικών φορέων, το συμπέρασμα που βγαίνει, είναι ότι τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, χρόνια θέματα της υγείας, της παιδείας, της ακριβής ακτοπλοΐας, της αγροτικής παραγωγής, της ανάδειξης των πολιτιστικών μνημείων, της διαμόρφωσης αθλητικών χώρων κ.α. αναζητούν λύσεις χρηματοδότησης και ουσιαστικής αντιμετώπισης. Το ερώτημα όμως που απευθύνεται σε όλους είναι: Είναι δυνατόν να λυθούν τα προβλήματα όσο ασκούνται στη χώρα μας μνημονιακές πολιτικές; Όλοι και όλες, σε κοινωνικές συναντήσεις, εκτός επίσημων συνεδριάσεων, ομολογούν ότι η κατάσταση δεν πάει άλλο, οι πολιτικές αποκέντρωσης και περιφερειακής ανάπτυξης έχουν ακυρωθεί, ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει συρρικνωθεί. Παρόλα αυτά οι ίδιοι άνθρωποι δεν αντιδρούν αλλά συνεχίζουν να υπερασπίζονται τις θέσεις των κομμάτων που εκπροσωπούν, με το φόβο ότι θα υπάρξουν συνθήκες πολιτικής ανατροπής. Σας καλούμε να προβληματιστείτε σοβαρά...»
Στη συνέχεια και συγκεκριμένα στο θέμα της υγείας, τόνισε: «...Καταρχήν θα ήθελα να συγχαρώ τη συντονιστική επιτροπή των φορέων και των πολιτών της Πάρου και της Αντιπάρου, που με την αγωνιστική τους στάση κράτησαν στην επικαιρότητα τα μεγάλα προβλήματα του Κέντρου Υγείας. Είναι σίγουρο ότι αν δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες κινητοποιήσεις, ούτε καν οι επικουρικοί γιατροί θα είχαν έλθει στο Κ.Υ. Ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν όλα τα νησιά, αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι, έστω και προσωρινά. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι τα προβλήματα της δημόσιας υγείας στα νησιά, θα λυθούν όσο υπάρχει αυτή η πολιτική και αυτή η διακυβέρνηση. Είναι φανερό ότι οι επιλογές τώρα είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης και όχι υπέρ της ενίσχυσης του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της Σαντορίνης, όπου η κυβέρνηση επιδιώκει ένα τέλεια εξοπλισμένο νοσοκομείο, που στοίχισε 14 εκατομμύρια ευρώ με λεφτά του ελληνικού δημοσίου, να δοθεί σε ιδιώτη, στα πλαίσια υποτίθεται του ιατρικού τουρισμού. Επίσης, η συγχώνευση των νοσοκομείων Σύρου και Νάξου, υποβαθμίζει και την προοπτική να λειτουργήσει το νοσοκομείο της Νάξου, αλλά και της Σύρου. Εμείς δεν υποσχόμαστε κάθε νησί και νοσοκομείο, όπως έκανε πριν λίγα χρόνια ο περιφερόμενος τότε υπουργός υγείας της ΝΔ κ. Αβραμόπουλος. Αυτό είναι λαϊκισμός. Όμως για τα δεδομένα των Κυκλάδων είναι φανερό ότι χρειάζονται τρία νοσοκομεία στη Σύρο, στη Νάξο και στη Σαντορίνη. Από εκεί κι έπειτα, για τα μικρά νησιά απαιτείται να λειτουργήσει επιτέλους το σύστημα της τηλεϊατρικής με σταθερή 24ωρη σύνδεση αναφοράς με κάποιο μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας. Απαιτείται η ίδρυση του περιφερειακού ΕΚΑΒ με κατάλληλα πτητικά και πλωτά μέσα, για να σταματήσει επιτέλους η μεταφορά των έκτακτων περιστατικών με καΐκια που κοστίζουν 3000-3500 € και δημιουργούν ένα δυσβάστακτο κόστος για το δημόσιο. Όσο δε αφορά τη στελέχωση, απαιτούνται κίνητρα σοβαρά, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης, έτσι ώστε οι γιατροί να μπορούν να παρακολουθούν τις επιστημονικές και ιατρικές εξελίξεις, ακόμα και αν υπηρετούν μακριά από τα μεγάλα νοσοκομεία. Τελειώνοντας, συμφωνώ ότι όλες οι προτάσεις που έχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια και από την αυτοδιοίκηση, μπορούν να εφαρμοστούν, αλλά σε μια άλλη διακυβέρνηση. Μην έχετε καμιά αυταπάτη ότι όσο υπάρχουν μνημόνια, μπορούν να υπάρξουν πολιτικές ενίσχυσης της δημόσια υγείας και πολύ περισσότερο στα νησιά.
1/10/2013
Μέλος του μητρώου
